ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 53

เมื่อเธอตะโกนเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ผู้คนบนท้องถนนเท่านั้นที่ได้ยิน เพื่อนบ้านรอบๆ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน

ป้าหลิวรีบเปิดประตู และวิ่งออกมา “เกิดอะไรขึ้น? ”

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ตอบอะไร

กู้เกอจากไม่มีอาการใดๆ ก็ร้องแหกปากเสียงดังลั่น

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนเห็นกู้เกอร้องจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าโอบกอดกู้เกอไว้ในอ้อมแขน

เดิมเฉียวเหลียนเหลียนอยากจะต่อต้าน

แต่ชายผู้นั้นมีกำลังมหาศาล เขาคว้าตัวเธอไว้จนเธอไม่อาจต้านทานได้

“เกิดอะไรขึ้น?” กู้เส้าขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ใครกันที่กล้าทำร้ายพวกเธอได้? ”

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกใจสั่น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเป็นผู้ชาย หรือเป็นเพราะการปลอบใจครั้งแรกของเขา

โชคดีที่เธอสงบลงอย่างรวดเร็ว ผลักกู้เส้าออกไป และหันไปจับมือป้าหลิว

“เสี่ยวเฉียว เธอเป็นอะไร?” ป้าหลิวมองไปรอบ ๆ อย่างกังวลใจ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีแขนหรือขาขาดหายไป และไม่มีคราบเลือด ป้าหลิวจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “บอกป้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เจอเรื่องอะไรมาเหรอ?"

กู้เส้าที่ยืนอยุ่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างขมขื่น และหันไปปลอบเด็กหญิง

“คุณป้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกค่ะ” เสี่ยวเฉียวก้มหน้าลงพร้อมกับกลืนน้ำลาย “ฉันไม่ทันระวังเลยชนเข้ากลับแขกคนหนึ่งที่ภัตตาคารซื่อสี่ ซุปหกใส่เสื้อเขาเปื้อนไปหมด จนฉันต้องจ่ายเงินชดใช้เงินร้อยตำลึง"

“ห๊า?” ป้าหลิวตกใจ “หนึ่งร้อยตำลึง นี่...นี่...เอาเสื้อไปซักก็จบแล้วนี่?”

เฉียวเหลียนเหลียนร้องไห้พร้อมกับส่ายหัว “ฉันบอกว่ากับแขกคนนั้นว่าฉันจะซักเสื้อให้เขา แต่เขาบอกว่าเสื้อผ้านั้นทำมาจากผ้าไหมชั้นดี และซักไปก็ไร้ประโยชน์ เขาจึงเรียกเงินหนึ่งร้อยตำลึงเป็นค่าเสื่อมราคา และราคาของเสื้อเดิมทีราคาสามสี่ร้อยตำลึง”

ป้าหลิวยืนตะลึง

สำหรับคนชนบทแล้ว เงินสามสี่ร้อยตำลึงนั้นใช้เวลาทั้งชีวิตยังหาไม่ได้เลย

ตอนนี้เสี่ยวเฉียวต้องชดใช้เงินมหาศาล...

ป้าหลิวหงุดหงิดและตกใจ “ป้าจะช่วยอะไรเธอได้ ป้าจะทำยังไง... ป้า... ป้ามีเงินอยู่แค่ 20 ตำลึง ถ้าไม่มีจริงๆ เอาเงินป้าไปก่อนได้นะ"

เฉียวเหลียนเหลียนก้มศีรษะลงและสะอื้นเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นเธอก็ตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก

“คุณป้า...” เธอเงยหน้าขึ้น “ไม่เอาหรอกค่ะ ฉันรับไว้ไม่ได้”

“เด็กคนนี้ ทำยังกับฉันเป็นคนนอก? ถ้าเธอไม่ชดใช้เงินให้ลูกค้า เขาฟ้องเธอ จับเธอเข้าคุก เด็กๆทั้งห้าลำบากแน่” ป้าหลิวถอนหายใจ “เอาเงินจำนวนนี้ออกมาป้าก็ปวดใจ ช้าเร็วหาใหม่ได้ เธออย่าเห็นป้าเป็นคนนอกเลยนะ เอาไปใช้ก่อนเถอะ”

“คุณป้า เก็บไว้เถอะ” เฉียวเหลียนเหลียนปาดน้ำตาของเธอ “ฉันไม่ต้องการเงินจำนวนนี้”

เธอพูดจากใจจริง

ป้าหลิวเข้าใจผิดคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะเหมือนปลาตายในแห ด้วยความกลัวว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะไม่รับเงิน เธอจึงโบกมือปฏิเสธ “เงินควรคืนก็ต้องคืน ไม่มีเงินก็หาใหม่ได้ แต่คนนี่สิ ตายแล้วก็ตายเลยนะเสี่ยวเฉียว”

“ไม่ใช่แบบนั้นคะคุณป้า เงินในมือที่ฉันมียังพอมีเหลือที่จะชดใช้ให้เขาได้” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันยังมีวิธีอื่น”

“วิธีอื่น?” ป้าหลิวไม่เข้าใจ

เฉียวเหลียนเหลียนหยุดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเพื่อนบ้านหลายคนกำลังฟังอยู่ เธอจึงยิ้มและพูดช้า ๆว่า “คุณป้าลืมไปแล้วเหรอว่า ฉันยังมีแม่ย่า พี่ชายคนโต พี่ชายคนรอง พี่สะไภ้คนโต พี่สะไภ้รอง พวกเขาล้วนเป็นคนตระกูลกู้ พวกเขาไม่อาจทนให้เด็ก ๆ ทุกข์ทรมานได้หรอก”

“นี่…” ดวงตาของป้าหลิวเบิกกว้างพร้อมกับพูดว่า เสี่ยวเฉียว เธอคิดหน่อยสิ ถ้าหากตระกูลกู้เห็นว่าเธอเป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเขาคงไม่ไล่เธอออกจากบ้านตั้งแต่แรกหรอก

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนมองมาทางป้าหลิว ป้าหลิวก็หยุดพูด

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณป้า ตระกูลกู้จะไม่นิ่งดูดายแน่นอน ฉันจะไปที่นั่นเพื่อขอยืมเงิน” เฉียวเหลียนเหลียนพูดพร้อมกับยื่นมือไปทางกู้เกอ

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถูกพ่อเกลี้ยกล่อมมาเป็นเวลานาน เธอกอดคอพ่อของเธอจนพ่อของเธอคิดว่าเธอจะคุ้นชินกับพ่อแล้ว