ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 62

เฉียวเจี้ยนซานยังคงจ้องมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน เมื่อเห็นว่าแววตาของเธอแปลกไป เขาจึงกระโดดขึ้น และพูดเสียงดังว่า “แกไม่ใช่ลูกสาวของฉันจริงๆ เรียกเฉียวเหลียนเหลียนออกมาเดี๋ยวนี้!”

เฉียวเหลียนเหลียนถอยหลังไปครึ่งก้าว

คนอื่นคิดว่าเธอกลัว มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ถึงความผิดของเธอ

กู้เส้าคอยสังเกตการเคลื่อนไหวที่นี่ และเมื่อเขาเห็นบางอย่าง เขาก็เข้าไปขวางเฉียวเหลียนเหลียนทันที เขาส่งกู้เกอให้เธอ

“แม่” เสี่ยวเกอเอ๋อร์อายุยังน้อย แต่เธอรู้เรื่องมาก เมื่อเธอรู้สึกว่าแม่เลี้ยงของเธออารมณ์ไม่ดี เธอก็ยื่นมือเล็กๆ ของเธอออกมาลูบหน้าแม่

สัมผัสอันอบอุ่นทำให้เฉียวเหลียนเหลียนสงบลง

“แน่นอน เธอไม่ใช่ลูกสาวของคุณ” กู้เส้าแสดงสีหน้าเย็นชา “คุณตัดสัมพันธ์กับเธอไปนานแล้ว และตอนนี้เธอเป็นภรรยาของผม แม่ของลูกทั้งห้าของผม เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ . ."

กู้เส้า เป็นคนที่มีความละเอียดอ่อน ริมฝีปากบาง และฟันเรียงสวย

เมื่อเปรียบเทียบกับชายในชนบทแล้ว เขามีรูปร่างผอมเพรียว คนในหมู่บ้านตระกลูกู้ต่างรู้ว่ากู้เหล่าซานเป็นคนดีคนหนึ่ง

แต่ในเวลานี้สีหน้าเขาเย็นชา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขาดูเย็นเฉียบทำให้เฉียวเจี้ยนซานหวาดกลัวจนต้องก้าวถอยหลังไปหลายก้าว เขาคิดว่าคนตรงหน้าจะฆ่าเขา

“แก...แกกำลังพูดเรื่องไร้สาระ เธอคือลูกสาวของฉัน แกจะพูดว่าไม่เกี่ยวข้องกันได้ไง?” เสียงของเฉียวเจี้ยนซานอ่อนลง “ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการเงิน ถ้าไม่ให้ฉันก็จะไม่ไป”

“ไม่ไป?” กู้เส้าเย้ยหยัน พร้อมกับก้มลงแล้วหยิบท่อเหล็กที่มีความหนาจากพื้นอย่างช้าๆ

เมื่อสร้างบ้านให้ใช้ท่อเหล็กหนา ๆ เพื่อสร้างฐานรากมิฉะนั้นบ้านจะไม่เสถียร

“แกกำลังทำอะไร แกจะตีฉันเหรอ แกจะตีพ่อตาของแกเหรอ？” เฉียวเจี้ยนซานเบิกตากว้าง

กู้เส้าไม่สนใจ เขาบีบมือตัวเองเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าท่อเหล็กหนาพอๆกับข้อมือ เขาก็ค่อยๆก้มลง

หยาดเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วตกลงบนหน้าผากของเฉียวเจี้ยนซาน

ลูกสาวและลูกเขยทำไมแก่งและร้ายกาจไม่ต่างกัน

เขา...เขาจะเอาเงินดีไหม

"ปั้ง"

ท่อเหล็กถูกโยนลงบนพื้นอย่างแรง

สีหน้าของกู้เส้าดูเฉยเมย “ผมเคยพูดว่า ผมไม่มีพ่อตา ใครหน้าไหนที่สร้างความลำบากให้ภรรยาของผม ผมจะทำให้คนๆนั้นเป็นเหมือนท่อเหล็กนี้”

เขาจะแยกชิ้นส่วนคนเหรอ

เฉียวเจี้ยนซานงอขาของเขาจนเกือบจะคุกเข่าลงกับพื้น

เขามองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนราวกับกำลังขอความช่วยเหลือ “ลูก พ่อเป็นพ่อแท้ๆ ของแก แกจะให้เขาทำให้พ่อแกกลัวเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนหันหน้าไปทางอื่นและไม่พูดอะไรต่อ

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พ่อของเธอจะออกมาเผชิญหน้ากับเธอ คนอื่นมองว่าเธอโหดเหี้ยม อกตัญญู

แต่มันแตกต่างออกไป กู้เส้ากำลังปกป้องภรรยาและลูก ๆ ของเขา ทำให้คนอื่น ๆ ก็พูดอะไรไม่ได้

“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้” กู้เส้ายื่นคำขาด

เฉียวเจี้ยนซานเหลือบมองที่ท่อเหล็กรูปตะขอเหมือนถูกลวกจนต้องเด้งตัวขึ้น

กู้เส้าก้าวไปข้างหน้า

หัวใจของเฉียวเจี้ยนซานแตกสลาย เขาหันหลังกลีบและรีบออกจากบ้านร้างเก่าทันที

คราวนี้ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลกู้ไม่ได้ขวางทาง และพวกเขาก็หลีกทางไปอย่างเป็นธรรมชาติ ปล่อยให้สารเลวเฒ่าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เด็กๆ รวมทั้งป้าหลิวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเช่นกัน

กู้เชวี่ยคร่ำครวญไปอุ้มกู้จงไป และตะโกนเรียก "แม่" จากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปหาแม่

กู้โหลวนั่งอยู่บนเก้าอี้หินขนาดเล็ก จากที่กำลังยิ้มแย้มก็แหกปากร้อง

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว คนเลวไปแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนลูบหัวลูกสาวคนโตเบาๆ