ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 63

สีของพระจันทร์เฉกเช่นน้ำค้างแข็ง

สีหน้าของกู้เฉิงเย็นชา

กู้เส้ายืนอยู่ด้านหน้าเขา เขามองดูหนุ่มน้อยที่ค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ แต่แววตาของเขาดูโล่งใจ

เด็กคนนี้โตขึ้นแล้ว

ความพ่ายแพ้ทำให้คนเติบโต และความยากลำบากทำให้คนเป็นผู้ใหญ่

แม้ว่ากู้เฉิงจะอายุยังไม่ถึง 10 ขวบ แต่กระดูกสันหลังของเขาตรงและสีหน้าของเขามั่นคง เห็นได้ชัดว่าเขาเด็ดเดี่ยวและมีความคิดก้าวไกล

“พ่อ” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นและมองดูกู้เส้าอย่างเงียบๆ “ผมว่า พ่อไปเถอะ”

กู้เส้าตะลึงครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าลูกชายคนโตของเขาจะพูดแบบนี้ เขาไม่อยากเชื่อเลย “ลูกไม่อยากให้พ่ออยู่ปกป้องลูกเหรอ?”

“ปกป้อง?” กู้เฉิงยิ้มเบา ๆ “สิ่งที่พ่อทำไม่ใช่การปกป้อง แต่มันคือการขัดแขนขัดขา”

กู้เส้าขมวดคิ้ว

“แม่ดูแลพวกเราอย่างดีและปกป้องเราได้ แม้ว่าแม่จะมีช่วงเวลาที่เลวร้าย แต่ตอนนี้แม่มีความเป็นแม่ และปกป้องเราได้เป็นอย่างดี” กู้เฉิงกล่าวอย่างเงียบ ๆ “ตั้งแต่พ่อกลับมา ไม่หาเรื่องหย่ากับเมียก็ปกป้องตระกูลกู้ คนตระกูลกู้สร้างปัญหาแก่เรามากมาย และไม่ได้ทำอะไรเพื่อพวกเรา พ่อรีบไปเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย "

กู้เส้าละอายใจเล็กน้อย "ตอนแรกเพราะพ่อประมาทไปเอง แต่ตอนนี้พ่อตั้งใจจะอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลกู้ อยู่เพื่อปกป้องลูก"

“แต่พ่อ คุณไม่ได้หลอมรวมกับคนในหมู่บ้านตระกูลกู้จริงๆ พ่อยึดติดกับอดีต พ่อทำตัวเป็นคนนอกที่คอยดูอยู่ข้างๆ ดังนั้นพ่อจึงเข้าไม่ถึงตรงกลาง” กู้เฉิงพูดตรงไปตรงมา

ตกกลางคืน ท้องฟ้ามืดลงเรื่อย ๆ มีหมอกหนาทึบ ทำให้คนมองไม่เห็น

ลูกชายคนโตกลับไปอ่านหนังสือที่บ้าน ช่วงนี้เขาขยันเป็นอย่างยิ่ง

กู้เส้ายังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง เขาไม่รู้สึกตัวอยู่นาน

ใช่ เขาเป็นเหมือนผู้ชมยืนดูอยู่ข้างๆแม่ของเขามาโดยตลอด และเขาก็แยกตัวออกมา และไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลกู้

และสิ่งที่ป้าหลิวพูดระหว่างวัน...

กู้เส้าหลับตาลง ความคิดของเขากำลังโบยบิน เขาเม้มริมฝีปากแน่น และคำพูดของกู้เฉิงทำให้เขาครุ่นคิดจนมีรอยย่นบนหน้าผาก

เฉียวเหลียนเหลียนเปิดประตูออกมา และเห็นฉากนี้

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังตะโกนว่า “นอนเถอะ”

เสียงที่คมชัดของหญิงสาวดังออกไปยามกลางคืน ราวกับก้อนน้ำที่กระจายออกไปและลื่นไหลไปบนแผ่นหินบลูสโตน ทำให้นึกถึงความมีสติของกู้เส้า

เขาลืมตา มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน และพยักหน้าเบา ๆ “ได้”

เนื่องจากครอบครัวเฉียวเหลียนเหลียนเป็นครอบครัวใหญ่ ป้าหลิวจึงจัดห้องสองห้องให้พวกเขา

เดิมทีป้าหลิวคิดว่าห้องหนึ่งสำหรับผู้ใหญ่ และหนึ่งห้องสำหรับเด็ก ด้วยเหตุนี้เฉียวจึงเป็นผู้นำ และแบ่งออกเป็นห้องสำหรับผู้ชายและห้องสำหรับผู้หญิง

ตอนนี้เธอนอนในห้องเดียวกันกับลูกสาวสองคน และกู้เส้านอนในห้องเดียวกับลูกชายสามคน

“นี่ ผ้าห่มของคุณ” เฉียวเหลียนเหลียนยื่นผ้าห่มที่มีกลิ่นไอแดดอ่อนๆให้กู้เส้า

กู้เส้ารับอย่างลังเล

“อะไร ไม่พอเหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนถามขึ้นเมื่อเห็นการชะงักไป

“ไม่ใช่แบบนั้น ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากัน เราควรให้ลูกๆนอนด้วยกัน” กู้เส้ากล่าวอย่างไพเราะ

เฉียวเหลียนเหลียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นแก้มเธอก็แดงเป็นลูกตำลึง

ผู้ชายคนนี้นี่จริงๆเลย ให้เขาอยู่ก็ดีแล้ว ยังมีหน้ามาอยากนอนกับเธอ

ฝันไปเถอะ

เฉียวเหลียนเหลียนหันไปรอบ ๆ กู้เส้าหันหลังกลับและกลับไปที่ห้องของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนปิดดประตูเสียงดังด้วยความโกรธมาก จนประตูเกือบโดนหน้ากู้เส้า

จากนั้นกู้เส้าก็เอามือลูบจมูก

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เอื้อมมือออกไปเคาะประตู

“นั่นใคร” เสียงของอาดังขึ้นจากข้างใน

“ผมเอง กู้เส้า” เขาพูดเบาๆ

อาชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็เปิดออก และสีหน้าที่แก่ชราแต่ใจดีก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

“เด็กดี ทุกคนพูดก่อนหน้านี้ว่าเธอฟื้นคืนชีพ แต่ฉันยังไม่เชื่อ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นเธอตัวเป็นๆ” แววตาของอาแดงก่ำ

กู้เส้าลูบหลังอาเบาๆ "คุณอา ผมมาเยี่ยม"

“กลับมาแล้วก็ดี กลับมาแล้วก็ดี”

กู้เส้าวางสิ่งของต่าง ๆ ลง และพูดคุยกับอาของเขาอย่างสบายๆ "อาครับ ผมไม่ต้องการให้อาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พ่อของผมจากไปแล้ว อาก็รู้ว่าแม่ของผมเป็นคนยังไง ผมอยากรบกวนให้อาช่วยเกลี้ยกล่อม เพราะผมเกรงว่าตัวเองจะจัดการเรื่องนี้ไม่ได้”

อาปรบมือ “เด็กดี อารู้ปัญหาทั้งหมดของเธอ อาจะช่วย”

เธอพูดและยืนขึ้น “ฉันไม่ได้ไปหาพี่สะใภ้มาระยะหนึ่งแล้ว เส้าเอ๋อร์ไปด้วยกันสิ”

อาแต่งงานกับผู้ชายหมู่บ้านถัดไป และเดินไปหมู่บ้านตระกูลกู้ก็ใช้เวลานาน

แต่กู้เส้าไม่ต้องการให้อาของเขาเหนื่อย เขาเลยเช่าเกวียนไปส่งอาที่บ้านตระกูลกู้

อาหลานเคาะประตูบ้านตระกูลกู้

คนในห้องส่งเสียงดัง ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำสาปแช่งของพี่สะใภ้ กู้เหว่ยตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว และหญิงชราก็ตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง

กู้เส้าถอนหายใจให้กับการเลือกเวลามาพบครอบครัวของเขา

รอสะใภ้คนที่สองของตระกูลกู้มาเปิดประตู เขาค่อยพยุงอาเดินเข้าไป

“...ไอ้สารเลวนี้ เห็นว่าฉันปล่อยไป ยังมีหน้าไปช่วยยายผู้หญิงตระกูลเฉียว ตอนนี้เป็นไงหล่ะตบตีเมียพี่ชาย ต่อไปก็คงตบตีฉัน” หญิงชราบ่นอย่างหยาบคาย