ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 67

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เชวี่ยยึดมั่นในความคิดว่ามาแล้วไม่ซื้ออะไรก็สูญเปล่า หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปในตลาดเมืองซีหยาง

ซื้อของกิน ของใช้อย่างละนิดอย่างละหน่อย จะตรุษจีนแล้ว ขนมขบเคี้ยวก็ซื้อไปติดบ้านไว้บ้าง

หลังจากซื้อเสร็จ กู้เชวี่ยพูดกับแม่ของเธอว่า "แม่ ตรุษจีนเราไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ใส่กันเหรอคะ?"

เธอเป็นเด็กที่มีเหตุผล เธอเคยมีปัญหาในการกินอาหารที่บ้านเลย แม้จะใส่เสื้อผ้าเย็บเป็นรอยปะเธอก็ไม่พูดอะไร แต่เธอพยายามรักษาความสะอาด ไม่ให้เสื้อผ้าเธอสกปรก

ตอนนี้ครอบครัวร่ำรวยและเฉียวเหลียนเหลียนมีเงินแล้ว ลูกสาวเธอก็ได้เอ่ยปากเพื่อบอกกับแม่ว่าเธอนั้นก็รักสวยรักงามเช่นกัน

นี่ไม่ใช่คำขอที่มากเกินไป และเฉียวเหลียนเหลียนตกลงทันที

ทั้งสองคนไปจูงมือกันที่ร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปเพียงแห่งเดียวในเมืองซีหยางเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าสองชุด

ทันทีที่เดินเข้าร้าน สีหน้าเฉียวเหลียนเหลียนก็เปลี่ยนไป

ในแวบแรกเธอเห็นแจ็กเก็ตสีแดงแสบสันหลุดโลก และแจ็กเก็ตบุนวมขนาดใหญ่ของคุณยาย ดูเชยมาก

“ไม่มีแบบที่ดูอ่อนวัยกว่านี้เหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนถาม

“คุณผู้หญิง ร้านของเราเป็นร้านเสื้อผ้าสำหรับหญิงสาว เสื้อผ้าเหล่านี้เราตัดเอง ที่นี่เราขายเสื้อผ้าให้กับสะไภ้ที่เพิ่งแต่งงานใหม่ด้วย เราไม่มีเวลาตัดชุดคุณยายหรอก” เจ้าของร้านพูดไปเคี้ยวเม็ดแตงไป

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเดินดูเสื้อผ้าในร้าน แต่ก็ไม่มีสีถูกใจ

เธอทำได้แค่พาลูกสาวเดินออกจากร้าน

“ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ตัดเย็บเอง?” เฉียวเหลียนเหลียนพูดไปก็แทบอยากดึงผมตัวเอง

เธอสามารถกินได้ ดื่มได้ หาเงินได้ และยังมีความสามารถในการต่อสู้ สิ่งที่ทำไม่เป็นคือ ก่อไฟและงานเย็บปักถักร้อย

เย็บผ้านวมก็พอได้ เพราะเย็บยังไงก็เป็นเส้นตรง แต่ถ้าเป็นงานเย็บเสื้อผ้าและงานปักจริงๆ ฆ่าเธอให้ตายซะเถอะ

“แม่ ช่างมันเถอะ หนูว่า เสื้อที่หนูใส่ก็ยังดีอยู่” กู้เชวี่ยปลอบแม่ของตัวเองพร้อมกับขยิบตา

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปาก

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอบอกว่า "ก่อนปีใหม่ เธอจะต้องมีชุดใหม่ให้เด็กๆสวมใส่ ทุกคนจะมีชุดใหม่"

“แต่แม่เย็บเสื้อไม่เป็น” กู้เชวี่ยตกตะลึงเล็กน้อย

“ซีหยางไม่มีเสื้อผ้าสำเร็จ แล้วอำเภอเซี่ยหยางหล่ะ?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มเยาะ “คนที่มีชีวิตอยู่จะหายใจไม่ออก รอสองสามวัน แม่พาไปเซี่ยหยางเพื่อเลือกเสื้อผ้าที่สวยที่สุด”

กู้เชวี่ยตาสว่างขึ้นมาในทันที

“แม่ดีที่สุดเลย เชวี่ยเอ๋อร์รักแม่” เธอรีบวิ่งไปหอมแม่เลี้ยง

เฉียวเหลียนเหลียนพอใจในตัวเอง “ไปกันเถอะ ไปซื้อกระดูกหมูกัน วันนี้เราจะต้มซุปดื่ม”

แม่ลูกกลับบ้านพร้อมของเต็มตะกร้า พวกเขาเอาตระกร้าขึ้นเกวียนลุงหนิวแล้วกลับหมู่บ้านตระกูลกู้อย่างมีความสุข

ขณะลงจากรถ กู้เชวี่ยพูดกับแม่ของเธอว่า "ทุกครั้งที่เรากลับบ้านจะมีแต่สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น วันนี้น่าจะไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรนะคะ"

เฉียวเหลียนเหลียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พ่อของลูกอยู่บ้าน น่าจะไม่มีอะไรหรอก”

แม้ว่าเธอไม่ได้สนใจกู้เส้ามากนัก แต่เธอไม่อาจปฏิเสธว่ามีคนเพิ่มขึ้นก็มีประโยชน์กับครอบครัว

"ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว" กู้เชวี่ยวิ่งเข้าไปข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม

หลังจากนั้นเด็กหญิงก็หยุดนิ่งไป

เฉียวเหลียนเหลียนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เธอเห็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเก่า มือท้าวสะเอวด่าทออยู่หน้าบ้าน

“กู้เส้า ออกมาเดี๋ยวนี้ กล้าดียังไงมาให้แม่ของฉันพูดแทน ทำไมไม่กล้าออกมาเจอหน้าฉัน” หญิงสาวตะโกนเสียงดังทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาให้ความสนใจ

“กู้เส้า ทำแล้วทำไมไม่กล้ายอมรับ แม้แต่เจอหน้าลูกพี่ลูกน้องยังไม่ยอมออกมา” เธอถ่มน้ำลายลงบนพื้น พร้อมกับดูถูกคนในบ้าน จากนั้นชายคนหนึ่งที่มีไหล่กว้างเอวแคบก็ออกมา