ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 7

ที่จริงแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนอยากให้กู้เฉิงไป แต่เขานิ่งเงียบ และลูกคนที่ห้าก็กระโดดลงมา เธอซาบซึ้งใจ และอุ้มกู้เกอมากอด

เด็กหญิงอายุเพียงสองสามขวบ เนื่องจากขาดสารอาหารมาเป็นระยะเวลานานเลยดูเหมือนเด็กอายุเพียงขวบเดียว

“งั้นแม่จะพาเสียวอู่ไปละกัน”

เฉียวเหลียนเหลียนบอกเสียงดัง ก้นบึ้งของหัวใจเธอเต็มไปด้วยความน้อยใจ

ชวนไปไม่มีใครไป กลับมานะ จะทำของอร่อยให้กู้เกอกินคนเดียว อย่าอิจฉาน้องก็แล้วกัน

เด็กอีกสี่คนที่เหลือถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็มองไปที่กู้เกอ น้องผู้กตัญญูด้วยความเห็นอกเห็นใจ

จริงๆแล้ว กู้เกอ "ฉันเป็นใคร? ฉันกำลังทำอะไรอยู่?"

เขาแค่อยากจะไปฉี่ อุ้มเขาทำไมกัน

หลังจากขึ้นเกวียนแล้ว กู้เกอตกตะลึง กัดฟันพูดอย่างติดๆขัดๆ “แม่ แม่ แม่จะไปไหน?”

เธออายุยังน้อย ลืมง่าย เธอแค่กลัวว่าจะถูกทุบตี ดังนั้นเธอเห็นเฉียวเหลียนเหลียน เธอจึงร้องไห้

แต่ด้วยการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนของเฉียวเหลียนเหลียน เด็กหญิงตัวเล็กๆก็ค่อยๆหายกลัวและกล้าพูดกับเธอ

“ไปตลาด” เฉียวเหลียนเหลียนลูบหัวเธอเบาๆ และหยิบขนมปังออกมา “เกอเอ๋อร์กินเนื้อน้อยที่สุด หิวไหมลูก? กินขนมปังกัน”

ดวงตาของกู้เกอเป็นประกาย หนูน้อยลืมว่าเธอปวดฉี่ไปแล้ว ตอนนี้เธอเตรียมกินขนมปังในมือ

ลุงคนขับเหลือบมองเฉียวเหลียนเหลียน เบะปากด้วยความรังเกียจ พร้อมพึมพำเบาๆ "เล่นละครให้ใครดู?"

เฉียนเหลียนเหลียนนั่งนิ่งไม่โต้ตอบ

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ถึงตำบลซีหยางแล้ว

เธออุ้มกู้เกอลงจากเกวียนลาและเดินไปที่ตลาด

วันนี้เป็นวันรวมตัวขายของ ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ มีแต่คนมาขายของ ไม่ต้องพูดถึง เนื้อ ผัก กวางและของหวานมีเพียบเลย กลิ่นหอมโชยมาแต่ไกล

กู้เกอตาเป็นประกาย แต่ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่อมมือเงียบๆ

เฉียวเหลียนเหลียนแซวเธอว่า “เสียวอู่ ลูกอยากกินขนมถังหูลู่ เค้กหอมๆไหม? ถ้าอยากกินก็บอกนะ เดี๋ยวแม่จะซื้อให้”

ทันใดนั้นกู้เกอก็ตาเป็นประกาย

เธอมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนอย่างมีความหวัง "แม่"

“เอ๋” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มกว้างตอบรับ ซื้อถังหูลู่ และเค้กหนึ่งชิ้น

ในเวลาเดียวกัน เฉียวเหลียนเหลียนก็ถอนหายใจ กู้เกอยังเด็กแค่ปลอบประโลม หลอกล่อก็ดีใจแล้ว แต่เด็กคนอื่นๆหน่ะสิ พวกเขาคงคิดว่ากู้เกอติดกับดักแล้ว

อนิจจา การเป็นแม่เลี้ยงของใครบางคนนั้นยาก และการที่จะเป็นแม่เลี้ยงที่ต้องมาเปลี่ยนแปลงวายร้ายเหล่านี้นั้นยากกว่า

หลังจากสอบถามหลายเจ้า ในที่สุดเฉียวเหลียนเหลียนก็พบร้านที่รับซื้อหนังสัตว์ เธอเดินเข้าไปพร้อมกับอุ้มกู้เกอไว้ในอ้อมแขน แต่ไม่ได้หยิบหนังแกะสีดำออกทันที เธอดูสินค้ารอบๆตัวเพื่อประเมินราคาเบื้องต้นก่อน

บนภูเขามีแกะจำนวนมากและหนังแกะก็ไม่ได้มีค่ามาก ในบรรดาหนังทั้งหลาย ราคาหนังแพะสูงกว่าหนังแกะเล็กน้อย และราคาของหนังแกะดำสูงกว่าหนังแกะขาวเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แพงที่สุดคือหนังตัวมิงค์และหนังจิ้งจอก

“ขายหนังแกะดำหนึ่งผืน” หลังจากประเมินราคาในใจแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนก็หยิบหนังแกะออกมา