ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 80

“พระชายา?” หานจ้าวก้าวถอยหลังอย่างชัดเจน

อันที่จริงไม่โทษเขาหรอก ใครกันที่ไม่กลัวคนสูงศักดิ์

อีกฝ่ายสามารถฆ่าพวกเขาได้ด้วยนิ้วเดียว

ถ้าเป็นไปได้ เฉียวเหลียนเหลียนก็ไม่เต็มใจที่จะเป็นศัตรู

แต่บางครั้ง สิ่งต่าง ๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว และความเกลียดชังก็ลดลง และไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ และเฉียวเหลียนเหลียนก็เลือกที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอมองไปที่หานจ้าวอย่างสงบ "หากคุณหานกังวล ฉันของถอนหุ้นจากภัตตาคารซื่อสี่"

กลัว?

หานจ้าวยืนขึ้น

เขาชำเลืองมองดูกู้เฉิงและพูดว่า "ภัตตาคารซื่อสี่เป็นเลือดเนื้อทั้งหมดของฉัน แค่พระชายาคนเดียวจะโค่นล้มและเอาทั้งหมดไปให้ภัตตาคารหยุนซีไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ"

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลหานไม่ใช่เศษสวะ

“ในเมื่อคุณหานไม่กลัว งั้นฉันต้องดูว่ามือฉันจะบังท้องฟ้ามิดไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนได้รับคำตอบที่ต้องการ จากนั้นก็เงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วยิ้ม

ความมั่นใจแทรกซึมเข้าไปในกระดูก เธอทำให้ผู้ชายทุกคนต่างประหลาดใจ

หานจ้าวจ้องมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน จากนั้นเดินออกไป

หานมู่ตะโกนบอกว่าเขาไม่อยากออกไป และต้องการไปเดินเล่นกับคุณเฉียว แต่พ่อของเขาคว้าปกเสื้อด้วยมือข้างหนึ่งแล้วลากเขากลับไปทันที

“แม่คะ แม่ว่าดูดีไหมคะ?” กู้เชวี่ยชี้ไปที่ประตูร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูป

กระโปรงชั้นเดียวสีน้ำเงินอ่อนพร้อมเสื้อคลุมครึ่งแขนสีเข้มกว่าเล็กน้อย ดูสง่างามและสง่างาม และดูดีจริงๆ

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเพื่อเป็นการยืนยันว่าลูกสาวเธอมองไม่ผิด

“แม่ แม่ ดูหนูสิ” เสี่ยวเกอเอ๋อร์ตะโกน

เฉียวเหลียนเหลียนหลับตาลง เด็กตัวเล็กกำลังถือชุดสีแดง และเมื่อมองแวบแรกดูเหมือนโคมสีแดงขนาดใหญ่

“สวย ดูดีมาก” เธอพูดแล้วเดินไปหยิบตะเกียงเล็กๆ ขึ้นมา “หนูต้องการอันนี้”

ผู้หญิงสามคนสำรวจร้านขายเสื้อผ้าและซื้อเสื้อผ้าคนละสองตัว

ไม่เพียงเท่านั้น เฉียวเหลียนยังเลือกให้ผู้ชายในครอบครัว อีกทั้งยังเลิกให้ป้าหลิวและลุงหลิวอีกด้วย และในที่สุดเสื้อผ้าก็เต็มตระกร้าไม้ไผ่

ครอบครัวมีทั้งหมดเจ็ดคน เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มเสี่ยวเกอเอ๋อร์ กู้เส้าอุ้มเด็กอ้วน กู้เชวี่ยเป็นเด็กหญิงคนเดียว กู้จงอายุยังน้อย

เหลือเพียงกู้เฉิงคนโตเท่านั้นที่ถือกองเสื้อผ้าที่แม่ซื้อโดยไม่ลังเลเดินโซเซไปจนสุดทาง

“แม่ ไปดูเฟอร์นิเจอร์และซื้อโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งใหม่กันเถอะ” กู้เชวี่ยพูดอีกครั้ง

กู้เชิงสะดุดและเกือบจะล้มลง

เฉียวเหลียนเหลียนเห็นด้วย “ไหนๆก็มาแล้ว ไปกันเถอะ กู้เฉิงถือไหวไหม?”

“ได้ ไม่มีปัญหา” กู้เฉิงยิ้มเห็นฟันด้วยความขมขื่น

พระเจ้ารู้ว่ารอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดของผู้ชายคนนี้แทบไม่ติดที่มุมปากของเขาเลย

“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ” กู้เชวี่ยเดินไปข้างหน้าไม่หันหลังกลับ

ไม่นานพวกเขาก็เดินทางมาถึงโรงเรื่อย

ช่างไม้ยุ่งอยู่ข้างใน เมื่อเขาเห็นเฉียวเดินมา ชายคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา "คุณผู้หญิงต้องการสั่งซื้ออะไรดีคะ?"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าอีกครั้ง “มีเตียงไหม?”