ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 81

ในช่วงเวลาวิกฤติ เฉียวเหลียนเหลียนปลอบใจลูกชาย

“เราค่อยซื้อของเล็กๆพวกนั้นทีหลังแล้วกัน ไปซื้ออาหารกลับบ้านกันเถอะ”

เซี่ยหยางมีสินค้ามากกว่าซีหยาง และแม้แต่ผักใบเขียวขนาดเล็กก็มีเช่นกัน

เฉียวเหลียนเหลียนมีความสุขมากที่ได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้านเยอะแยะมากมาย

เธอยังเห็นกุ้งปูที่ตลาดประมง ของเหล่านี้ล้วนแต่เป็นของดีๆ

หมูคุณภาพธรรมดาครึ่งกิโลราคาเจ็ดแปดเหรียญ แต่กุ้งครึ่งกิโลราคาถึงสามสิบกว่าเหรียญ

แต่สินค้าธรรมดานั้นไม่อยู่ในสายตาของเฉียวเหลียนเหลียน เธอซื้อกุ้งคราวเดียวสี่ห้ากิโล จนแม่ค้าแผงกุ้งยิ้มแก้มปริ

นี่คือลูกค้ารายใหญ่

แม่ค้าก็อัธยาศัยดี แถมกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ให้เฉียวเหลียนเหลียนสองสามตัว

ทั้งสองต่างพึงพอใจมาก

“ไปก่อนนะคะ กลับบ้านก่อน” แม้ว่าเธอจะใช้เงินจำนวนมากในวันนี้ แต่สิ่งที่ได้ก็คุ้มค่า เธอมีความสุข

ขณะที่เธอไปซื้อกุ้ง กู้เส้าก็เรียกรถรอ

รถม้ามีราคาแพงกว่าเกวียนลา 30 เหรียญ แต่เร็วกว่าเกวียนลา และกว้างขวางและสะดวกสบายกว่า

สมาชิกทั้งเจ็ดขึ้นถม้า

กู้โหลวและกู้จงนั่งอยู่ด้านในร้องอยากกินขนมที่แม่ซื้อมา

กู้เชวี่ยและกู้เฉิงนั่งตรงกลาง คนหนึ่งชื่นชมเสื้อผ้า อีกคนมองด้วยความรังเกียจ

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้านั่งอยู่ด้านนอกสุด เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มกู้เกอที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขน คุยกันบ้างไม่คุยบ้าง

คนขับรถม้าเป็นคนช่างคุย เขาถามขึ้นว่า "ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ"

เฉียวเหลียนเหลียนเพียงแค่มองแต่ไม่ได้พูดอะไร

กู้เส้าหัวใจสั่นไหว

ครอบครัว……

พวกเขาเป็นเหมือนครอบครัว

เธอพาลูกสาวซื้อของ เขาพาลูกชายยืนรอ แบกตะกร้าไม้ไผ่และถือเสื้อให้พวกเขา

นี่คือครอบครัวแล้ว?

กู้เส้าเหลือบมองเฉียวเหลียนเหลียน ทันใดก็เห็นเธอฮัมเพลงเบาๆ เป็นเพลงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เต็มไปด้วยความสงบและความอ่อนโยน ทำให้ผู้คนไม่สามารถขัดจังหวะได้

ใบหน้าเล็กๆ ของเธอช่างสดใสราวกับเป็นแม่ และมีรอยยิ้มที่นุ่มนวลผ่านแววตา ทำให้คนหลงในชั่วพริบตา

จู่ ๆ หัวใจของเขารู้สึกตื้นตันเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่กู้เส้าตัวจริง เขารู้สึกคิดถึงบรรยากาศที่ได้อยู่ด้วยกัน

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นของเขาจริงๆ

กู้เส้าหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เกิดหมอกท่ามกลางฤดูหนาว

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ และเอื้อมมือไปที่หน้าผากของเขา “อย่าเป็นไข้หนาวนะ”

ฤดูหนาวทำให้เกิดโรคปอดบวมได้ง่าย

ชายร่างใหญ่ป่วยไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือห้ามแพร่เชื้อในเด็กๆ พวกเขายังเด็ก และมีภูมิต้านทานไม่ดี

กู้เส้าไม่รู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนกำลังคิดอะไร เขาคิดว่าเธอห่วงใยเขา และรู้สึกไม่สบายใจ "ไม่ต้องกังวล ผมสบายดี แค่หายใจลำบากนิดหน่อย"

“ระวังสุขภาพหน่อย” เฉียวเหลียนเหลียนเตือน

คนขับพูดขึ้น “ถึงซีหยางแล้ว จะจอดรถที่เมืองนี้ซักครู่ไหม?”

"ใช่" กู้เส้าพยักหน้า “เฉิงเอ๋อร์ไปเรียนเถอะ อย่าลืมเอาขนมที่แม่ซื้อไปด้วย”