ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 84

หลังจากที่ขาดทุนครั้งใหญ่ที่บ้านของเฉียวเหลียนเหลียน เหตุการณ์ที่ทำให้พี่สะไภ้คนโตเสียหน้าในครั้งนั้น พี่สะไภ้คนโตก็ไม่ได้เจอเฉียวเหลียนเหลียนนานพอสมควร

ไม่ใช่ว่าหมู่บ้านตระกูลกู้ใหญ่โตอะไร แต่ทุกครั้งเธอเดินอ้อมบ้านของเฉียวเหลียนเหลียน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเดินตรงมาอย่างดุดันจนเฉียวเหลียนเหลียนแปลกใจ

“แก...” พี่สะไภ้พูดคำแรก

“แม่ แม่เป็นอะไร?” กู้จ้วงจ้วงถามด้วยสีหน้าว่างเปล่า

พี่สะไภ้เหลือบมองลูกชายสลับกับมองไปที่กู้เฉิงอย่างไม่กล้าสบตา “อย่าคิดแต่ว่าลูกชายตัวเองเป็นสมบัติล้ำค่า ลูกชายคนอื่นเป็นแค่ดอกไม้ใบหญ้า พวกแกบอกว่าลูกชายเรา กู้จ้วงจ้วงไม่มีความสามารถ เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็นว่ากู้จ้วงจ้วงแก่งแค่ไหน ใช่ไหมจ้วงจ้วง”

“ใช่” กู้จ้วงจ้วงตอบรับคำพูดของแม่เขา และยืดอกพร้อมกับพูดว่า “ผมจะต้องให้ผู้อาวุโสหลี่รับผมเป็นศิษย์ให้ได้!”

ลุงหนิวขับเกวียนลามาถึงพอดี แม่ลูกก็นั่งที่นั่งตรงกลาง

ที่นั่งบนเกวียนเดิมมีจำกัด บริเวณนี้เป็นปากทางพอดี ขณะที่ลุงหนิวขับเกวียนมา เขารับป้าๆในหมู่บ้านมาด้วย ตอนนี้แม่ลูกนั่งบนเกวียนจนไม่เหลือที่ให้นั่งแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนหน้าคร่ำเครียด

แต่หญิงคนนั้นไม่รู้ตัวและยังพูดกับชาวบ้านว่า “วันนี้ลูกชายของฉันจะไปโรงเรียน ถึงเวลาจะไปสอบราชการที่เมืองหลวง สร้างความภาคภูมิใจแก่ตระกูล บรรพบุรุษยังบอกอีกว่า สามสิบปี สามสิปปี”

ป้าที่รู้หนังสือเล็กน้อยเม้มปาก "สามสิบปีอะไร"

“ใช่ๆ สามสิบปี “ พี่สะไภ้พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “จ้วงจวง ต้องตั้งใจเรียน และแซงหน้าคนพวกนั้น”

กู้จ้วงจ้วงพยักหน้าอย่างแน่วแน่แล้วแอบเปิดฝ่ามือราวกับว่ากำลังเล็งไปที่บางสิ่งบางอย่าง แต่ก็รีบปิดฝ่ามืออย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ ป้าและน้าอารอบๆ หลายคนเริ่มชื่นชมแม่และลูกชาย

มีเพียงลุงหนิวเท่านั้นที่ส่ายหัวเล็กน้อย

เป็นที่เข้าใจกันว่าส่งลูกไปเรียนนั้นเพื่อหวังให้ลูก ๆ กลายเป็นมังกร

แต่ทุกอย่างมีพื้นฐานมาจาก "การอยากเหยียบย่ำคนอื่น" ทัศนะศีลธรรมตกต่ำจนยืนด้วยลำแข้งตัวเองไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถของกู้เฉิงคนในหมู่บ้านรู้ดี

“เก็บขาด้วย ให้กู้เฉิงนั่งด้วยคน เขาต้องไปเรียน” ลุงหนิวพูด

“ไม่ได้ ขาฉันเจ็บ พับขาเข้าไมได้” พี่สะไภ้คนโตตตระกูลกู้ยิ้มอย่างเย็นชา ไม่เก็บขาไม่พอ แถมยังเหยียดขาอีก “ฉันจ่ายค่ารถแล้ว ฉันนั่งแบบนี้ไม่ได้เหรอ”

นั่งไม่ได้แล้ว ให้เขาไปคันต่อไปละกัน? สะไภ้คนโตพูดอย่างไม่แยแส

ลุงหนิวไม่มีทางเลือก มองเฉียวเหลียนเหลียนพร้อมกับถอนหายใจ เขาพยายามแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และเดินไปที่เกวียนวัว

สะไภ้คนโตตระกูลกู้ส่งเสียงดัง และมองเฉียวเหลียนเหลียนเดินไป และเมื่อเฉียวเหลียนเหลียนเดินมา เธอก็พูดว่า “แกต้องการอะไรจากฉัน ฉันจ่ายเงินแล้ว และฉันถูกรังแกบนเกวียนลา คนขับลาก็ไม่สนใจ”

นี่เท่ากับว่าใส่ร้ายลุงหนิว

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม“ใครบอกว่าฉันรังแกคนอื่น ฉันแค่ขึ้นรภ”

หลังจากพูดจบ เธอก็นั่งลงบนตักพี่สะไภ้

แม้เฉียวเหลียนผอมเพรียวและไม่หนักเกินไป แต่นั่งลงกับแบบนี้ พี่สะไภ้ร้องเสียงดังว่า "โอ๊ย ขาฉัน ไม่นะ"

“อะไรนะ มีขา?” เฉียวเหลียนเหลียนทำท่าทางไร้เดียงสา “ทำไมฉันไม่รู้สึกว่ามีขา เฉิงเอ๋อร์มานั่งนี่สิ แม่รู้สึกว่าเบาะตรงนี้นุ่มดี”

ไม่ใช่เบาะสิ แต่เป็นที่นั่ง

กู้เฉิงเดินไปโดยไม่หัวเราะ และก่อนที่เขาจะนั่ง พี่สะไภ้ตระกูลกู้ก็กรีดร้องและดึงขาของเธอกลับ

โชคดีที่เฉียวเหลียนเหลียนตัวเบา เธอสามารถดึงตัวกลับได้ทันและนั่งลงบนตักของชายร่างใหญ่