ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 9

เฉียวเหลียนเหลียนวิ่งไปยังตลาดในเมืองซีหยางด้วยความโล่งใจ

หลังจากผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ เธอก็หาเกวียนวัวเพื่อกลับไปหมู่บ้านตระกูลตู้

ณ บ้านร้างเก่า

เมื่อแม่เลี้ยงจากไป เด็กๆ ก็โล่งใจ

หลายชั่วโมงผ่านไป แม่เลี้ยงยังไม่กลับมา ลูกคนโตทั้งสองเกิดความกังวล

อีกไม่กี่ชั่วโมงก็มืดแล้ว ยังไม่มีวี่แววของแม่เลี้ยงเลย

เด็กทั้งสี่ตื่นตระหนก

“แม่จะไม่ขายเสียวอู่ใช่ไหม?” กู้เชวี่ยน้ำตาคลอ เธอรู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอต้องการขายมาโดยตลอด

“ถ้าแม่ขายเสียวอู่ พี่จะฆ่าแม่อย่างแน่นอน” กู้เฉิงกำหมัดด้วยความเกลียดชัง

หลายครั้งที่เขาอยกาฆ่าแม่เลี้ยงของเขา แต่เขายังเด็กเกินไปที่จะปกป้องพี่น้องได้

หากไม่มีพ่อ ก็จะไม่มีคนคุ้มครอง และหากไม่มีแม่ก็จะไม่มีคนอบรมสั่งสอน

แม้ว่าแม่เลี้ยงจะตาย แต่เธอก็เป็นเกราะป้องกันสุดท้าย แต่ถ้าเธอขายเสียวอู่ เขาจะสู้ให้ถึงที่สุด

กู้เฉิงก้มศีรษะลง รัศมีความรุนแรงพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายราวกับว่ามันกำลังจะแข็งตัวกลายเป็นความจริง

ต่อมา กู้โหลวลูกคนที่สามก็ชี้ไปที่ที่ทางเข้าหมู่บ้านและตะโกนว่า “นั่นใช่แม่ไหม?”

เด็กๆเงยหน้าขึ้นพร้อมๆกัน พระอาทิตย์ตกดิน แม่เลี้ยงของพวกเขากำลังอุ้มกู้เกอแบกกระบุงไม้ไผ่ไว้บนหลัง หน้าเธอแดงระเรื่อราวกับนางฟ้ามาเยือน

“ทำอะไรกัน หิวเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนเดินไปที่ประตูครั้งแล้วครั้งเล่า และเห็นสีหน้าเด็กๆดูแปลกมาก เธอรู้ดีว่าพวกเขากำลังกังวล แต่เธอไม่ได้พูดอะไร และให้กู้เฉิงอุ้มกู้เกอ “อุ้มหน่อย เหนื่อยมากเลยน เชวี่ยเอ๋อร์ช่วยแม่ถือของหน่อย มันหนักมาก”

มันเป็นกระบุงไม้ไผ่ขนาดใหญ่มากซึ่งมีเครื่องใช้มากมาย และเค้กชิ้นใหญ่สองก้อน

เมื่อเอาของออกมาทีละชิ้น เด็กๆตาแทบถลน

เค้ก พวกเขาไม่ได้กินเค้กเป็นเวลานาน ตอนอยู่ที่ตระกูลตู้พวกเขาต้องต่อแถวกิน และหลังจากถูกไล่ออกจากจากบ้านก็ไม่ได้กินอิ่มนอนหลับ

เค้กดอกหอมหมื่นลี้ แทบไม่อยากคิด

ค่ำคืนมืดมิด

เฉียวเหลียนเหลียนอุ่นซุบแกะอีกครั้ง เธอใส่วุ้นเส้นและกะหล่ำปลีลงไป เคี่ยวด้วยเกลือเล็กน้อย และตักใส่ชามใบใหญ่

เมื่อเธอนำมันกลับเข้าไปในห้อง เธอเห็นเด็กห้าคนนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ที่ทรุดโทรม ทุกคนมองดูเค้กที่อยู่ตรงกลางอย่างกระตือรือร้น แต่ไม่มีใครกล้าขยับ

“ทำไมคุณไม่กินเค้กออสมันตัสหอมๆ ล่ะ ไม่ชอบเหรอ” เฉียววางภาชนะและตะเกียบลงพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าคุณไม่กิน ฉันกินได้”

เธอทำท่าทางจะหยิบเค้กเข้าปาก และเด็กๆต่างกลืนน้ำลาย แต่ไม่มีใครกล้าพูด

พวกเขากลัวการถูกทุบตี แม้ว่าแม่เลี้ยงจะยิ้ม แม้ว่าแม่เลี้ยงจะเต็มใจให้เนื้อแก่พวกเขา แต่ในความทรงจำมีแต่การถูกทุบตี และไม่มีใครกล้าขออาหาร

แบบนี้ไม่ได้

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ จ้องมองไปที่กู้เกอ

หลังจากอยู่ด้วยกันมาทั้งวัน กู้เกอก็ไม่กลัวแม่เลี้ยงคนนี้อีกต่อไปแล้ว เธอยังอยากจะเอื้อมไปหยิบเค้ก แต่เธอก็ถูกพี่ชายคนที่สามตี

“เสียวอู่ ตอนบ่ายกินเค้กดอกหอมเหมื่นลี้มาใช่ไหม?”

กู้เกอกลืนน้ำลาย "หอม"

“ยังอยากกินมันอีกไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนหยิบเค้กดอกหอมหมื่นลี้ที่มีกลิ่นหอมหวานเขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

“อยาก” สายตาของกู้เกอจับจ้องไปที่เค้ก

“อยากกินก็หยิบไปสิ” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างเป็นตัวของตัวเอง

กู้เกอตาแป๋วราวกับรออะไรบางอย่าง เมื่อเธอเห็นแม่เลี้ยงพยักหน้าเล็กน้อย เด็กหญิงตัวเล็กก็ยื่นมือของเธอออกมาอย่างกล้าหาญ