ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 469

“พ่อ อะไรคือวิชาจู้โหยว?” เปียนหยวนเห็นพ่อตัวเองตกตะลึงขนาดนี้ก็พลันรีบเดินไปถาม เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย…….

“แพทย์แผนจีนสมัยราชวงศ์ถังแบ่งออกเป็นสิบสองแขนง ทุกแขนงรักษาโรคหนึ่งชนิด แต่คนทั่วไปไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วแพทย์แผนจีนยังมีแขนงที่สิบสาม นั่นก็คือจู้โหยว วิชานี้แทบจะสามารถรักษาโรคทุกชนิดได้ อีกทั้งแทบจะไม่พึ่งยาสมุนไพรและการฝังเข็ม เพียงแต่วิชานี้มีเงื่อนไขที่เคร่งครัด หากอยากจะเรียนรู้ก็ยากยิ่งกว่ายาก หลังจากสมัยราชวงค์หมิงก็เริ่มค่อยๆหายสาบสูญไป คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะรู้วิชาจู้โหยวด้วย” เปียนเฉียนฟานเอ่ยอย่างตกตะลึง

อันที่จริงเรื่องที่เกี่ยวกับวิชาจู้โหยว เปียนเฉียนฟานเองก็เคยได้ยินบรรพบุรุษตัวเองพูดถึงเพียงเท่านั้น ทว่ากลับยังไม่เคยเห็นมีใครสำแดงมาก่อน คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงเฉิงจะสำแดงออกมาได้

“ปู่ ปู่หายดีแล้วจริงๆด้วย” ชายหนุ่มเห็นปู่ตัวเองหายดีแล้วก็พลันรู้สึกดีใจลิงโลด

ก่อนหน้านี้เปียนเฉียนฟานบอกว่าสามวันบรรเทาอาการป่วย เจ็ดวันปริปากพูด ครึ่งเดือนถึงจะหายดีได้ แต่ตอนนี้แค่ดื่มน้ำของเจียงเฉิงลงไปถ้วยเดียว ปู่เขาก็หายดีแล้ว นี่ก็น่ามหัศจรรย์เกินไปแล้ว

“หมอเทวดา หมอเทวดาชัดๆ!”

ชายหนุ่มคุกเข่าขอบคุณเจียงเฉิงทันที เอ่ยว่า “ขอบคุณหมอเทวดาที่ช่วยปู่ผม ขอบคุณหมอเทวดามากจริงๆ”

“ไม่ต้องเกรงใจ รักษาคนเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว นี่เองก็เป็นเจตนารมณ์ของหอชุบชีวิต” เจียงเฉิงรีบพยุงชายหนุ่มคนนี้ขึ้น

คนรอบข้างที่เดิมทียังวิพากษ์วิจารณ์กันก็เบาเสียงลงไม่น้อย พวกเขานึกว่าเจียงเฉิงเป็นหมอเถื่อนเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าวิธีนั้นจะได้ผลจริงๆ

ทว่าก็ยังมีคนไม่น้อยที่บอกว่าเป็นเพราะเจียงเฉิงโชคดี เพราะชื่อเสียงของคลินิกว่านเซิงหยั่งรากลึกลงในใจของพวกเขาไปแล้ว

“หมอเทวดาเปียน การดวลครั้งนี้ น่าจะเป็นผมที่ชนะนะ?” เจียงเฉิงหันไปถามเปียนเฉียนฟานอย่างราบเรียบ

“หึ ชนะแค่ยกเดียว มีอะไรน่าได้ใจกัน” เปียนหยวนมองบนใส่เจียงเฉิงอย่างไม่พอใจ

”ยกที่สองก็ให้หมอเทวดาเปียนกำหนดละกัน” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

“ได้ ต่อไปเรามาดวลการฝังเข็มกัน!”

เปียนเฉียนฟานรู้ดี ว่าวิธีใช้ยารักษาของตัวเอง ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเห็นผลเร็วกว่าวิชาจู้โหยว เขาจึงเปลี่ยนวิธีการดวลทันที

“ฝังเข็ม?”

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้นก็ลอบขบขันในใจ ฝังเข็มนี่แหละที่เขาถนัดที่สุด

แน่นอนว่าเปียนเฉียนฟานไม่สนใจหรอกว่าเจียงเฉิงคิดอะไร เขามองไปที่คนไข้ที่ต่อแถวอยู่ด้านหลัง พบว่ามีชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ปากเบี้ยวตาเหล่ ท่าทางเหม่อลอยสติไม่ค่อยดีนั่งอยู่บนรถเข็น