คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 11

@ภายในสนามกีฬา

ด้านริวอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาลงสนามแข่งนาทีของครึ่งหลัง และตอนนี้นักกีฬาหลายคนก็ทยอยเดินลงสนาม สายตาคมทอดยาวมองออกไปยังแสตนขอบสนามที่ร่างบางของใครบางคนนั่งแต่ตอนนี้มันกับมีแต่ความว่างเปล่า ริวนึกถึงใบหน้าหวานๆของเจนิสถึงกับส่ายหัว หึ...อย่าบอกนะว่าออกไปแล้วไม่กลับเข้ามาเชียร์ฉันอีก แค่รู้ว่าเจนิสนั่งเชียร์ฝั่งทีมตนใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับผุดรอยยิ้มขึ้นมาราวกับไม่รู้ตัว แต่อีกใจกับคล้านขึ้นมา ก็แค่ผู้หญิงที่เขาเคยนอนร่วมเตียงคนนึงแล้วทำไมต้องสนใจด้วยวะ

ริวเลิกนึกถึงใบหน้าสวยหวานต้นเหตุที่เข้ามาวุ่นวายในใจของตน ริวพยายามสลัดใบหน้าหวานๆ ของเธอออกจากห่วงความคิดของตน แบบนี้เขาจะมีสมาธิแข่งได้ยังไงกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นริวจึงเดินลงไปยังสนาม

ส่วนอีกด้านของใครบางคนร่างบางที่กำลังเข้าไปวุ่นวายภายในใจของรุ่นพี่หนุ่มนั้น เจนิสกลับเข้ามานั่งที่เดิมอีกครั้งแต่ครั้งนี้กับต้องเปลี่ยนฝั่งประตู ฉันกลับเข้ามานั่งขณะที่ฟุตบอลนั้นเริ่มแข่งขันกันไปได้สิบนาทีแล้วฉันมองไปยังร่างสูงเบอร์แปดสิบแปดก็เห็นว่าเขานั้นวิ่งอยู่ในสนาม

"พวกแกมาช้าเมื่อกี้ ผัวอรัณฉันยิงนำทำประตูไปแล้วจ้า..." นั่งลงได้ซักพักยัยแซมมี่ก็หันมาเอ่ยกับพวกฉัน

"อร้าย...จริงเหรอ เห็นไหมยัยน้ำอุ่นแกมัวแต่ช้า ฉันอดดูแก๊งค์คนดังทำประตูเลย แต่ไม่เป็นไรยัยแซมมี่ เมื่อกี้แกรู้ไหมตอนที่พวกฉันไปห้องน้ำ พวกฉันเจอพวกพี่ๆ เขาด้วยแหละ เจอแบบระยะใกล้มาก อีกนิดยัยเจนิสจะเมาท์ทูเมาท์กับพี่ริวของฉันแล้ว อร้าย...อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนั้น" ยัยเฟย์พูดพร้อมกับทำหน้าตาราวกับว่านางกำลังฟินมาก

"เดี๋ยวนะเมาท์ทูเมาท์ไรของแก เวอร์" ฉันว่าให้กับยัยเฟย์ที่พูดเกินจริง ทำไมแค่คิดฉันถึงกับหน้าแดงขึ้นมา

"หนัก ยัยเฟย์แกนิบ้าผู้ชายขึ้นสมอง" ยัยน้ำอุ่นว่าให้กับยัยเฟย์มา

"อะไร...อะไร ของแกยัยเฟย์เล่าดิ ไรเมาท์ทูเมาท์" จากนั้นยังเฟย์ก็เล่าเรื่องที่ฉันจะตกบันไดทันที ฉันถึงกับส่ายหัวให้กับสองนาง ไม่นานเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"แก ไอ้เลย์มันยิงเข้าวะ แม้ดูยัยพี่นิสากระโดดลงมาจากแสตนเชียร์ กูเห็นแล้วอายแทนวะ" ยัยแซมมี่พูดมาพร้อมจิบปากจิบคอ นางเป็นคนที่ไม่ชอบสาวๆแก๊งค์นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉันได้แต่มองที่ตอนนี้เลย์วิ่งออกจากสนามไปกระโดดกอดกับแฟนใหม่ของเขา ทั้งสามสาวได้แต่เสมองใบหน้าของเจนิสมา ด้านพวกพี่แป้งฉันก็เห็นนะว่าพวกเขานั้นมาเชียร์เลย์แซมมี่ได้แต่เสมองหน้าเพื่อน

"เจ แกอย่าไปดูอย่าไปสนใจพวกมารพวกนั้น แกเชื่อฉันสิ" ยัยแซมมี่เอ่ยกับฉันมา

"ฉันจะพยายาม"

"ไม่ใช่พยายาม อิเจนิส แกต้องทำให้ได้ หาผัวใหม่ให้ลืมไอ้เลย์มันไปเลย" แซมมี่เอ่ยกับฉันมาเสียงดุ

"ผัวเผลออะไรกันเล่าพวกแกก็พูดไป พูดแบบนี้ฉันอายนะ" ฉันได้แต่ว่าให้พวกนั้น

"เค ฉันรับปากว่าจะลืมเลย์ พอใจพวกแกยัง"

"เออ มันต้องอย่างงี้สิ ให้สมกับที่แกเป็นเพื่อนรักฉันหน่อย" ยัยแซมมี่เอ่ยกับฉันมาต่อ

ด้านริวขณะที่พวกผมกำลังวิ่งเตะฟุตบอลอยู่นั้น ไอ้ริกวิ่งมาหาผม

"แม่งไอ้หัวทองเบอร์ 15 แม่งเก๊ามาจากไหนวะ ไอ้สัส แม่งเตะขากูเยอะกว่าลูกฟุตบอลซะอีก" ไอ้ริกบ่นกับผมมา

"อ่า...กูว่าแม่งไม่ใช่และไอ้สัส กูแม่งก็โดนด้วย" ผมเอ่ยกับไอ้ริก แต่ไอ้ห่านั้นแม่งมันเตะขาผมสองรอบละนะ ผมเอ่ยกับไอ้ริกจบ จากนั้นไอ้เรียวตะก็ส่งลูกมาให้ผม ได้จังหวะผมยิงลูกเข้าประตูในระยะสิบเมตร เสียงกรี๊ดของสาวๆ และเหล่าสาวๆเชียร์ดังไปทั่วทั้งสนาม จากนั้นให้เรียวตะวิ่งมาตบที่บ่าไหล่ผม

"เยี่ยม ครับลูกพี่ริวของกู" นั้นคือคำชมจากปากไอ้เรียวตะ

"คืนนี้เราชนะกูเลี้ยงทั้งทีม"

"อ่า...ป๋ามากครับไอ้เจ้าของมหาลัย" และตอนนี้ทีมพวกผมเป็นฝ่ายนำ 4 ต่อ 3 เป็นการแข่งขันที่ดุเดือดและแข็งมากครับ ทีมฝ่ายคู่แข่งขันก็งานหินอยู่เหมือนกันถ้าครึ่งหลังไอ้เรียวตะไม่รีบเปลี่ยนแผนการเล่น ผมว่างานนี้มีหนาวแชมป์เก่าสี่สมัยมีล่วงแน่นอน

ร่างสูงเสมองใบหน้าไปยังแสตนเชียร์ของอีกฝั่งตรงข้าม ก็เจอกับใบหน้าสวยที่นั่งนิ่งแต่ข้างๆ เธอกับมีป้ายไฟที่โบกเชียร์ให้กับทีมพวกผม

หึ...! ก็ดีอย่างน้อยเธอก็นั่งดูพวกผมที่กำลังแข่งบอลกันต่อ ไม่ได้หนีไปไหน

ด้านเจนิส เมื่อสองนาทีที่แล้วที่พี่ริวเป็นฝ่ายยิงเข้าประตูเพื่อนฉันนิแทบจะกระโดดลงจากแสตนเชียร์ เสียงกรี๊ดของสาวๆ ที่เชียร์คณะวิศวะมันเยอะมากๆ ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นไอดอลชื่อดังกำลังจะมีคอนเสิร์ต ตอนแรกที่ฉันดุให้ยัยเฟย์และยัยแซมมี่ที่มีกระทั่งป้ายไฟดูเวอร์ไป แต่ฉันมองไปรอบๆ ขอบสนามก็มีคนที่นำป้ายไฟมาเยอะอยู่เหมือนกัน ฉันไม่คิดว่าพวกพี่ริวเขาจะดังมากขนาดนี้ คงมีแต่ฉันสินะที่ผ่านมาเหมือนกบอยู่ในกะลาที่ไม่รู้จักพวกเขา

"อร้าย...แก เห็นไหมพี่ริวยิงเข้า อร้ายเท่มาก พี่เขาเท่มากแก" เสียงของเพื่อนๆ ฉันนั้นเอ่ยดังขึ้นมา ที่ตอนนี้ทั้งสามสาวถึงกับยิ้มกันหน้าบานกันเลยทีเดียว

"สบายใจแล้วโว้ย ยังไงวันนี้สุดหล่อของฉันก็ชนะชัวร์ แม่คอนเฟิร์ม" ยัยแซมมี่ยิ้มและพูดมาไม่หยุด สงสัยคงมีแต่ฉันมั้งที่นั่งดูอย่างเงียบๆ