คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 20

!! เฮ้ย...!! ด้านริวเองต่างก็ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเขานั้นไม่ได้ตั้งใจเหยียบชายชุดราตรียาวของเจนิส ถึงกับทำให้เธอล้ม ริวเสมองร่างบางที่ล้มลงต่อหน้าของตน ร่างสูงย่อตัวลงพร้อมกับยื่นมือให้ร่างบางนั้นจับมือตนเพื่อลุกขึ้น แต่นั้นเจนิสนั้นกับเลือกที่จะเมินตน

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบชุดของเธอนะเจนิส" ริวเอ่ยพร้อมกับย่อตัวลงข้างคนตัวเล็ก ที่ยังคงนั่งนิ่งด้วยใบหน้าบึงตึง ร่างบางเสมองใบหน้าของเขามาด้วยท่าทีไม่พอใจ

เจนิสเธอรู้สึกโกรธเขาจนไม่อยากจะเสวนากับคนตรงหน้า ฉันจะกล้าลุกได้ไงเมื่อชุดของฉันมันขาดแหวกไปลึกมาก ถ้าฉันลุกขึ้นคงเห็นลึกไปถึงไหนต่อไหน และที่สำคัญตอนนี้ฉันเจ็บที่ข้อเท้าถึงกับพยุงตัวขึ้นไม่ไหว เจ็บแปลบถึงกับน้ำตาแทบไหล

"เร็วสิเจนิส เธอจะนั่งอยู่แบบนั้นหรือไง" ริวเอ่ยเสียงนิ่งปรนดุ และเสมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่กับพื้น ไม่ไหวแต่ก็ไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากเขา แต่นั้นมันกับยิ่งทำให้ริวนั้นรู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจที่ร่างบางนั้นยังอวดดี

ร่างบางที่นั่งอยู่โดยไม่คิดที่จะลุก ริวที่เห็นเช่นนั้นถึงกับถือวิสะอุ้มคนตรงหน้าขึ้นมาทันที เจนิสที่เห็นริวเข้ามาอุ้มตน ร่างบางถึงกับตาเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ ทั้งเขาและเธอต่างสบตาซึ่งกันและกัน

"เจ็บแล้วยังไม่เจียมตัวอีก" ริวเอ่ยด้วยเสียงนิ่งปรนดุร่างบางเล็กน้อย

"นิ..." ที่เป็นฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา เจนิสได้แต่มองค้อนให้กับใบหน้าอันหล่อเหลามาด้วนสีหน้าไม่พอใจ ที่เธอเจ็บตัวก็เพราะเขาที่เหยียบชายกระโปรงของเธอ แต่นั้นก็ยอมให้ร่างสูงนั้นอุ้มตนแต่โดยดี แขนเรียวของคนตัวเล็กโอบเข้าที่ต้นคอของร่างสูง พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นตุบตับ ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ร่างสูงวางคนในอ้อมแขนลงที่ม้านั่งใต้พุ้มไม้อย่างเบามือ พร้อมกับย่อตัวลงนั่งลงต่อหน้าคนตัวเล็ก เจนิสที่รับรู้ถึงสายตาของคนตรงหน้าถึงกับเอ่ยห้ามขึ้นมาทันที

"นิอย่ามองนะ" เพราะตอนนี้ชุดราตรีของเธอนั้นแหวกลึกเห็นไปถึงไหนต่อไหน เธอรู้สึกทั้งเจ็บและอายในเวลาเดียวกัน แต่ท่าทีของเจนิสกับทำให้ริว นั้นถึงกับยกยิ้มออกมาที่มุมปากหยัก

"มากกว่านี้ก็เห็นมาหมดแล้ว แหวกนิดแหวกหน่อยเธอจะอายทำไม" ริวเอ่ยมาเช่นนั้นแต่มันกับใบหน้าสวยหวานถึงกับแดงซ่านขึ้นมาด้วยความอาย

"ฉันไม่ได้อาย แต่ไม่ชอบให้ใครมองแทะโลมด้วยสายตาแบบนี้" เจนิสเอ่ยออกมาเสียงแข็ง

"งั้นเหรอฉันคิดว่าเธอจะชอบเสียอีก แหวกแบบนี้ก็เซ็กซี่จะตาย ฉันชอบ" ริวได้แต่แกล้งเอ่ยออกมา แต่นั้นกับทำให้ร่างบางนั้นนั่งเอามือปิดที่รอยฉีกขาดของชุดราตรีที่มันแหวกลึก

ฝ่ามือหนาถือวิสะจับเข้าที่ข้อเท้าของคนตัวเล็ก ทำเอาร่างบางถึงกับชะงักและนิ้วหน้าออกมาด้วยความเจ็บแปลบๆ ที่ข้อเท้าของเธอ

"อุ้ย...นิ พี่จะทำอะไร ฉันเจ็บนะ" ริวจับเข้าที่ข้อเท้าของเจนิสราวดับสำรวจ

"ฉันจะดูข้อเท้าเธอหนะ บิดกลับก็น่าจะดีขึ้น" ใบหน้าหวานสบตาเข้ากับคนตรงหน้า

"รองเท้ากัดเหรอ เจ็บมาหรือเปล่า" เสียงทุ่มเอ่ยออกมา เจนิสถึงกับชะงักรับรู้ถึงความห่วงใยจาก ริว

"อืม..." เสียงหวานพึมพำออกมาแค่นั้น

"สงสัยข้อเท้าเธอแพงหนะ"

"อะ...นิจับเบาๆ หน่อยได้ไหม ฉันเจ็บนะ" ฝ่ามือหนาของริวจับและพลิกดูที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กที่เริ่มปวมแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่นั้นกับทำให้ร่างบางนั้นรู้สึกเจ็บแปลบๆ ถึงกับน้ำตาไหล

"ทนหน่อยละกัน" ริวเอ่ยออกมาแค่นั้น ร่างสูงสบตาเข้ากับคนตรงหน้า จากนั้นมือหนาก็กดเข้าที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กทันที

!! กรี๊ด...!! เสียงกรี๊ดร้องของคนเจนิส ขณะที่ริวนั้นบิดเข้าที่ข้อเท้าของเธอเข้าอย่างแรง

!! ก๊อก !! ฉันเจ็บจนน้ำตาไหลมันเจ็บมากๆ

ร่างสูงเสมองคนตรงหน้า เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอนั้นเจ็บ

"อ่า...ฮือๆ เบาๆ หน่อยสิคนบ้า ฉันเจ็บนะ" เจนิส เอ่ยมาขณะที่ริวยังบีบและใช้มือนั้นกดและนวดที่ข้อเท้าของเธอมาเบาๆ

"ถ้าไม่จับและบีบแบบนี้มันจะหายช้า เป็นไงดีขึ้นบ้าหรือยัง" ร่างบางโน้มตัวลงมาแต่ในจังหวะนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนตัวโตกับแหงนมองเธอมาพอดี ใบหน้าทั้งสองถึงกับแทบแนบชิดกันด้วยความบังเอิญ

!! ตึก ตึก !! เจนิสฉันถึงกับหัวใจเต้นสั่นแรงให้กับคนตรงหน้า เราสบตากันเพียงไม่กี่นาที

ให้ตายเถอะมันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ ยัยเจ แกไม่ควรรู้สึกหรือหวั่นไหวกับคนเจ้าเล่ห์แบบเขา ฉันเป็นฝ่ายผละออกจากคนตรงหน้าและเลือกที่จะเบืองหน้าหลบสายตาคมเข้มของเขา

"ดีขึ้นยัง" เสียงทุ่มเอ่ยออกมา