คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 52

ด้านเจนิสหลังจากที่พวกเราทานข้าวเสร็จ ขณะที่ฉันยัยเฟย์ ยัยแซมมี่ และยัยน้ำอุ่นกำลังจะเดินกลับคณะนั้นๆ

"อีกหนึ่งชั่วโมงยังพอมีเวลาเหลือ ฉันขอไปหาหนังสือทำรายงานก่อนนะ " ยัยเฟย์เอ่ยกับพวกฉันมา

"พวกแกจะไปที่หอสมุดใช้ไหม ฉันขอบายนะขี้เกียจอะ ขอไปรอพวกแกที่สนามบาสละกัน เผื่อมีหนุ่มๆ ให้ฉันส่องดูเล่นๆ" ยัยแซมมี่เอ่ยกับพวกฉันมาจากนั้นก็เดินนำหน้าพวกฉันไป

"ฉันก็ขอบายเหมือนกัน ไปกับอิแซมดีกว่า" ยัยน้ำอุ่นเอ่ยจบ ก็วิ่งตามตูดยัยแซมมี่ไปทันที ซึ่งตอนนี้เหลือแค่ฉันและยัยเฟย์

"เจ แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันแล้วแหละ" ยัยเฟย์เอ่ยพร้อมกับหันมาทางฉัน

"เหลือแค่สองคน ฉันก็ต้องไปเป็นเพื่อนแกแล้วไหม" ร่างบางเอ่ยจบจากนั้นทั้งสองสาวก็เดินไปยังตึกหอสมุดกันทันที เจนิสขณะที่เดินมากับเฟย์ในหัวของฉันคิดแต่เรื่องของพี่ริวกับพี่แป้ง ถ้าพวกเขาคบกันจริง เขาจะมาทำเป็นสนิทและทำให้ฉันรู้สึกมีใจให้กับเขาไปทำไม ร่างบางเดินเข้ามาในห้องสมุดด้วยท่าทีเหม่อลอย เจนิสเดินมาจนกระทั้งถึงเก้าอี้ในมุมที่เธอนั้นมักจะมาแอบหลับในมุมนี้เป็นประจำ ร่างบางเดินเข้าไปนั่งที่เกาอี้ตัวเดิมด้วยพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องของริว ยิ่งเห็นเก้าอี้ตัวที่ริวนั่งในวันก่อนภาพของเขาและเธอกับยิ่งปรากฎขึ้นมาในหัวของฉัน ร่างบางพยายามที่ไม่อยากคิดอะไรที่มันเกี่ยวกับเขาแต่ฉันกับห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้

ท่าทีและสีหน้าแววตาเศร้าของเจนิสนั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาของเฟย์ไปได้ ไม่ใช่ว่าฉันอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเพื่อนหรอกนะ แต่ยิ่งเห็นยัยเจทำหน้าเศร้าๆ ฉันเองก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ ทำไมเพื่อนฉันต้องมาผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องยัยเจกับรุ่นพี่สุดฮอต อย่างพี่ริวตอนนี้ฉันก็ได้แค่สงสัยแต่ไม่กล้าเอ่ยถาม ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ทั้งทีเจนิสพึ่งจะผิดหวังจากอดีตคนรักอย่างไอ้เลย์ และกับพี่ริวนั้นอีกคืออะไร เมื่อเป็นเช่นนั้นเฟย์ที่เลือกหนังสือที่ชั้น ก็เดินเข้าไปหาคนที่ซบหน้าลงกับโต๊ะทันที

"เจ ยัยเจ" เสียงของยัยเฟย์ทำให้ฉันนั้นหลุดออกจากห่วงความคิดของพี่ริว ใบหน้าหวานที่ละใบหน้าขึ้นมาก็เจอกับยัยเฟย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของฉัน

"แกช่วยฉันหาหนังสือเล่ม Business Model หน่อยสิ ฉันหาไปสองชั้นแล้ว ตรงแถวB นะ ยังไม่เจอเลย" ยัยเฟย์เอ่ยวานให้ฉันช่วย

"อืม...ได้สิ" แต่ขณะที่ฉันเดินมาหาหนังสือช่วยยัยเฟย์นั้น สายตาฉันกับสะดุดเข้ากับนาฬิกาเรือนหนึ่งซึ่งฉันจำมันได้ดี เพราะฉันเป็นคนซื้อให้เขาในวันครบรอบของเรา ร่างสูงอันครุ่นตาที่ค้นหาหนังสืออยู่อีกฝั่งตรงข้าม เราอยู่กันคนละล็อค เมื่อเห็นว่าเป็นเลย์นั้นอยู่ที่นี่ด้วย ร่างบางจึงรีบเดินหนีออกจากล็อคนั้นทันที

ด้านเฟย์ที่เห็นท่าทีแปลกๆ ของเพื่อนถึงกับเดินตามเพื่อนมาอีกล็อกของชั้นหนังสือ

"เจ แกเป็นไร จู่ๆ แกก็เดินออกมาเฉย" เฟย์เอ่ยถามมาด้วยท่าทีสงสัย

"เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวฉันช่วยแกหาตรงล็อคนี้ก็แล้วกัน" แต่ในจังหวะนั้น เลย์และนิสาเดินไปยังอีกล็อค ซึ่งไม่ได้อยู่ไกลจากเจนิสและเฟยห์มากนัก ด้านเฟย์ที่เห็นเลย์และนิสานั้นมาด้วยกันนั้น มือเรียวจับเข้าที่แขนของเจนิสและเดินออกมาไกลจากทั้งสอง

"ฉันรู้นะว่าแกหลบใคร" เฟย์เอ่ยพร้อมกับเสมองใบหน้าของเฟย์เจนิส

"ฉันเปล่า ไม่ได้หลบใคร"

"เฮ้ย...ที่แกเอาที่หลบพวกเขาสองคน เพราะอะไร แกยังไม่ลืมไอ้เลย์มันใช่ไหม" ด้านเฟย์ที่คิดว่าเจนิสนั้นเจอเลย์และนิสาถึงกับต้องหลบนั้นกับเอ่ยถามเพื่อนมา

"ไม่ได้หลบแต่ไม่อยากเจอเท่านั้น" ร่างบางเสมองไปยังเลย์และนิสา จากนั้นก็เดินไปยังอีกโซนของชั่นวางหนังสือ โดยมีเฟย์นั้นเดินตามมา โดยที่ทั้งสองสาวกับไม่รู้เลยว่าตรงที่หยุดคุยกันนั้นมีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งที่เอาที่จับจ้องมาที่เธอ

"ถ้าแกยังลืมไอ้เลย์มันไม่ได้ แล้วกับพี่ริวคนหล่อของฉันละ แกรู้สึกกับพี่เขา รู้สึกอย่างที่รู้สึกกับไอ้เลย์มันหรือเปล่า" ยัยเฟย์ที่ไม่ค่อยจะทราบเรื่องส่วนตัวของฉันแต่วันนี้ยัยเฟย์กับยิงคำถามที่มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาถามฉัน

"มะ...กับพี่ริว ฉันไม่ได้รู้สึก ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา" เจนิสตัดสินบอกไปเช่นนั้น ฉันจะกล้าบอกความรู้สึกได้ไง ในเมื่อเขาไม่เคยขอคบ และบอกความรู้สึกกับฉัน ที่ผ่านมาฉันอาจจะเผลอและคิดมันไปเอง แต่วันนี้ที่ฉันเห็นเขาอยู่กับคนอื่น ฉันก็พอจะเดาได้ว่าเขาให้ฉันเป็นได้แค่เด็กเลี้ยงของเขาอยากที่เขาเคยพูดไว้กับฉัน

"ฉันก็อุส่าห์ดีใจแอบเชียร์แกกับพี่ริว " ทั้งสองสาวยังคงพูดคุยกันโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมเข้มของอีกคนที่จ้องมองเธอเขายืนห่างจากเธอเพียงแค่ชั้นหนังสือไม่ถึงหนึ่งเมตรเท่านั้น

"แกเลิกคิดเถอะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่แกกำลังวาดฝันอย่างแน่นอน" เจนิสเอ่ยจบร่างบางก็เดินเข้าไปนั่งที่เดิม