คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 54

ด้านเจนิสขณะที่ที่ร่างบางอยู่ในห้องพักพร้อมกับอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอแล้วนั้น เจนิสยืนต่อหน้าอาจารย์ด้วยท่าทีเรียบร้อย

"อาจารย์เรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ"

ร่างบางเอ่ยถามด้วยท่าทีสงสัย แต่นั้นอาจารย์หญิงวัยห้าสิบต้นๆ

กับยื่นซองสีขาวนั้นให้พร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา

"รับไปสิจ๊ะ

ครูขอแสดงความยินดีกับเธอด้วยนะเจนิตา" อาจารย์วนิศราเอ่ยกับฉันมา

ร่างบางหยิบซองในมือพร้อมกับเปิดเอกสารในมือนั้นอ่าน

ฉันไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหมกับสิ่งที่ฉันเห็น ชื่อของฉันจริงๆ

ฉันสอบผ่านและได้ชิงทุนไปต่อที่ออสเตเลีย นั้นคือสิ่งที่ฉันหวังมาตลอด ร่างบางถึงกับยื่นนิ่งน้ำตาไหล

และโผล่เข้ากอดอาจารย์ นิมา และอาจารย์วนิศราบุคคลที่ช่วยติดและแนะนำช่วยฉันมาตลอด

ฉันตั้งใจเข้าเรียนที่มหาลัยB เพราะอีกอย่างทางมหาลัยB

มีหลักสูตร 2บวกที่โอนไปเรียนต่อที่

ออสเตรเลียได้ ฉันรอมานานมาก ในที่สุดฉันก็ทำได้

"คนที่มุ่งมั่นตั้งใจ ไม่ย่อท้อสำควรจะได้รับรางวัลที่ดีและมีคุณค่าแบบนี้แหละจ๊ะ"

อาจารย์นิมาเอ่ยมาพร้อมกับเผยยิ้มให้กับฉัน

"ขอบคุณอาจารย์ทั้งสองมากๆ เลยนะคะ"

"จ๊ะ ลูกรัก ไปอยู่ที่โน้นก็ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ

มีปัญหาอะไรก็ปรึกษากับอาจารย์ได้เลย"

"ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ หนูไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี"

เจนิสเอ่ยด้วยความตื้นตันใจ

"จากนี้ก็เตรียมตัวให้พร้อมนะจ๊ะ มีเพื่อนๆ

คณะอื่นที่ต้องบินพร้อมๆ กับหนูประมาณ สิบคน

อาจารย์จะเป็นคนพาพวกเราไปยังมหาลัยที่โน้นเอง"

"หนูต้องเดินทางเมื่อไหร่คะ"

"ต้นเดือนหน้าจ๊ะ

ทางมหาลัยจะต้องเตรียมวีซ่าให้พวกหนู เพื่อจะต้องไปเรียนภาษาก่อน

ถึงจะลงวิชาเอกได้ เตีียมตัวให้พร้อมนะจ๊ะ"

"ขอบคุณคะ"

ด้านเจนิสเมื่อเดินออกจากห้องของอาจารย์มาใบหน้าสวยหวานถึงกับ

ยิ้มไม่หุบที่ตนนั้นจะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างที่ฝัน

แต่ขณะที่เดินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอยู่นั่น กับมีฝ่ามือของใครบางคนที่เดินเข้ามากระชากแขนของเธอ

เจนิสที่เจอกับริว ร่างบางถึงกับชะงักด้วยท่าทีที่ตกใจ

หึ...วันนี้วันอะไรของฉันกัน ฉันเจอเขาทำนิสัยแย่ๆ แบบนี้สองรอบแล้วนะ

"ทำไมไม่ยิ้มต่อละ

เมื่อกี้ฉันยังเห็นเธอยิ้มแก้มนิจ๊ะฉีกถึงหูอยู่แล้ว"

ริวเอ่ยกับเจนิสมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาเดินออกมาจากห้องกับเรียนกับเรียวตะที่ติดกับห้องของอาจารย์คณะบริหาร

แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอกับเจนิสที่เดินยิ้มมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แค่เห็นว่าเธอเอาแต่ยิ้มเขาก็รู้สึกไม่พอใจ

"บ้า...จู่ๆ พี่ก็เข้ามาหาเรื่องฉัน

ถ้าไม่มีอะไรจะคุย และเอาแต่หาเรื่องฉัน ก็ปล่อย" เจนิสเอ่ยกับริวมาด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ

นี้เขาไม่คิดจะพูดและคุยดีๆ กับเธอเลยหรือไง

เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้ฉันตามอารมณ์เขาไม่ทันหรอกนะ

"ทำไมแค่ผัวจะคุยด้วยนิดหน่อย ต้องมีธุระหรือไง

ฉันถึงจะคุยกับเธอได้ ฉันจำได้ว่าเราพึ่งห่างกันไม่กี่วัน นิเธอกล้าลืมรสชาติผัวอย่างฉันแล้วเหรอ"

"ฉันเคยบอกพี่ไปเป็นร้อยครั้งแล้ว

ถ้าพี่มีสองก็คงจำได้ว่าฉันไม่เคยมีผัว ปล่อย"

เจนิสผลักริวออกจากตัวอย่างสุดแรงกำลังของเธอ เล่นเอาริวถึงกับเสียหลัก

เรียวตะที่เดินออกมาก็เห็นว่าเจนิสเดินออกจากริว

"โธ่...เว้ย ยัยตัวแสบ ห่างผัวไม่กี่วันแม่งเก่งขึ้น

ชิบหาย" ริวสบถออกมาอย่างหัวเสีย เรียวตะที่เห็นสีหน้าของริว

"มวยถูกคู่วะ"

ริวและเรียวตะได้แต่มองเจนิสเดินออกไปจนกระทั่งรับตา

"ระวังเถอะ เจอเมื่อไหร่กูจะจับกดแม่งให้แหกเลย

เอาให้ต้องร้องขอชีวิต" ริวเอ่ยกับเรียวตะขณะที่ทั้งสองนั้นเดินกลับคณะ

"ใครร้องขอชีวิต มึงหรือเจนิส"

เรียวตะเอ่ยแซวมาพร้อมยกยิ้มให้กับริว คนอย่างไอ้ริวที่มีสาวๆ วิ่งตามไม่เว้นวัน

แต่วันนี้เรียวะตะเห็นริวตามสาว มันก็ดูตลกดีสงสัยกับเจนิสนี้เอาจริง

เรียวตะได้แต่คิดเช่นนั้น

ด้านเจนิสพอกลับมาที่ห้องเรียน ฉันก็บอกข่าวดีกับพวกเพื่อนๆ ฉันทันที

"เห็นไหม อาจารย์วนิศรา

เรียกแกเข้าไปพบฉันว่าแล้วต้องเรื่องเรียน พวกฉันยินดีกับแกด้วยนะ"

"ใช่ เจ ฉันนิตื่นเต้นแทนแกเอามากๆ

แต่อีกใจพวกฉันคงคิดถึงแกมากๆ เลย"

"แม้ พูดยังกับว่าฉันจะไม่กลับมา

ถ้าแกคิดถึงฉันมากก็บินไปหาฉันสิ"

"แกนั้นแหละยะ ที่ต้องบินมาหาพวกฉันสามคน

และก็ห้ามลืมพวกฉันด้วยละ แม่สาวออสซี่"

ยัยแซมมี่เอ่ยมาพร้อมกับทำหน้าทำตาให้ฉัน

"แล้วนิแกไปวันไหน"

"เดือนหน้า"

"เดือนหน้า เฮ้ย...เร็วมาก

แกไปจริงฉันจะไม่ใจหายเหรอ"

"ไม่หรอกคิดถึงก็คลอหากันได้"

เจนิสเอ่ยกับเพื่อนสนิททั้งสาวสาม

"แกไปจริง จะไม่คิดถึงคนที่นี่เหรอ"

แซมมี่เอ่ยถามกับฉัน

"ฉันก็ต้องคิดถึงพวกแกอยู่แล้วไหม..."

เจนิสตอบแซมมี่ไป

"ฉันหมายถึง พี่ริว อะ" แซมมี่เอ่ยถามตรงๆ

ทำเอาใบหน้าสวยหวานถึงกับชะงัก

"แกอย่าบอกนะ ยัยเจ ว่าแกไม่ได้คิด