คนเสเพล นิยาย บท 10

ชายหนุ่มร่างสูงได้แต่นั่งมองหญิงสาวที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าของเธอกลับคืน พอใส่เสร็จทอรุ้งก็ออกจากห้องนั้นมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองคนที่เอาแต่จ้องมองเลย และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาด้วย

"โอ๊ย" ออกมาข้างนอกหญิงสาวถึงได้แสดงอาการความเจ็บปวด เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาเห็น

สายๆ ของวันต่อมา

"โอ๊ยเจ็บ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นเพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว จนลืมไปว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง แต่ร่องรอยความเจ็บปวดมันยังคงเหลือเพื่อตอกย้ำให้เธอไม่ลืม

ทอรุ้งเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง เมื่อคืนนี้กลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างคราบที่เขาทิ้งไว้บนเรือนร่างออกไปทีหนึ่งแล้ว ..พอจัดการกับตัวเองเสร็จ เธอก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกจากหมู่บ้าน เพื่อที่จะไปร้านขายยา

"รุ้ง" ร้านขายยาที่มีอยู่ร้านเดียวในตัวตำบล พอจอดรถก็เจอเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน

"ไหม"

"แกมาซื้อยาเหรอ"

"เออ..อืม"

"จะเอายาอะไรล่ะ" ว่าแล้วแพรไหมก็เดินเข้าไปในร้านยา

"แกทำงานที่นี่เหรอ"

"ทำได้อาทิตย์หนึ่งแล้วแหละ แล้วแกจะเอายาอะไร" ที่แพรไหมถามแบบนี้เพราะจะไปตามเจ้าของร้านได้ถูก เธอทำงานเป็นแค่คนทำความสะอาดและจัดเรียงยาช่วย

"รู้สึกปวดหัว" ในใจทอรุ้งคิดว่าจะทำยังไงต่อดี คงซื้อยาคุมกำเนิดที่ร้านนี้ไม่ได้แล้ว

พอได้ยาทอรุ้งก็เลยออกมา ถ้าจะเข้าไปในตัวเมือง ขับมอเตอร์ไซค์คงจะไม่ปลอดภัยแน่

หญิงสาวก็เลยกลับมาที่บ้านก่อน ในใจภาวนาขออย่าให้ท้องเลย

กลับมาถึงก็เห็นคนข้างบ้านนั่งกินลมชมวิวอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวก็เลยรีบเข้าไปในบ้านของตัวเอง โดยที่ไม่หันไปมองด้วยซ้ำ

"ทำไงดี แม่ได้กินยาคุมไหมเนี่ย" ไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้แล้ว ทอรุ้งก็เลยแอบเข้าไปค้นในห้องนอนของแม่กับพ่อ เผื่อว่าแม่คุมกำเนิดแบบกินยา

พอค้นดูจนทั่วไม่เจออะไร ทอรุ้งก็ออกมาที่มอเตอร์ไซค์ วันนี้ยังไงเธอต้องหายาคุมกินให้ได้ พอออกมาก็ไม่เจอคนข้างบ้านอยู่ที่เดิม ทำไมเรื่องนี้ถึงมีแต่ผู้หญิงที่ดิ้นรนอยู่ฝ่ายเดียว คิดแล้วก็น้อยใจ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนปล่อยใส่ร่างกายของเธอเอง ดูเขาไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

"จะไปไหนเหรอครับคนสวย" ทอรุ้งรีบหันไปมองมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งมาจอดอยู่ข้างกาย ในขณะที่เธอจูงรถของตัวเองออกมาอีกครั้ง

"ชนะ"

"ชนะชื่อพ่อเรา ส่วนเราชื่อกันต์"

"ลืมไป.. ว่าแต่นายจะไปไหนเหรอ"

"ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก"

"นายอยากเข้าไปในตัวเมืองไหม"

"เข้าไปทำไม"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามเล่นๆ" มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะฝากชนกันต์ไปซื้อ หรือถ้าเธอไปกับเขาก็คงพอจะ... "ใกล้ค่ำแล้วอยากจะไปดูแสงสีในตัวเมืองหน่อย"

"เธอชวนเราไปเที่ยวเหรอ" ชนกันต์ถามกลับแบบแปลกใจ

"อืม.. ไปไหมล่ะ"

คนที่ถูกชวนมีทีท่าครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าต่างของบ้านอีกหลัง "ไปสิ"

"ดีจังเลย เดี๋ยวเราเอารถเข้าไปเก็บก่อนนะ"

"เธอจะไปเที่ยวทำไมไม่แต่งตัวให้มันดูดีกว่านี้หน่อยล่ะ"

"นี่แหละดูดีที่สุดแล้ว ไปเถอะน่าา" ทอรุ้งก้าวขึ้นรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของชนกันต์

ปี๊ดดดด! ขับรถมายังไม่พ้นหมู่บ้านเลยด้วยซ้ำ ก็ได้ยินเสียงแตรรถ

"พ่อ?" ทอรุ้งจำได้ในทันทีเลยว่ารถคันนั้นเป็นรถของพ่อ

"จะไปไหน" เดือนแม่ของเธอเลื่อนกระจกลดลงมาเพื่อถามลูกสาว