คนเสเพล นิยาย บท 55

"จะไม่มีใครว่าจริงเหรอ" เธอเห็นแล้วว่าเขาเอาลูกไปที่บริษัทด้วยได้ แต่ถ้าเอาไปบ่อยๆ ก็กลัวคนจะว่าให้ได้ และยิ่งเขาเป็นถึงผู้จัดการแล้วด้วย แต่จะไม่เอาลูกมาด้วยก็ไม่ได้ เพราะพ่อกับแม่ยังไม่กลับกันมาเลย

"ก็บอกแล้วไงไม่มีใครว่าหรอก ใครเขาจะกล้าว่า ไม่ได้เอาลูกออกมาเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย" ทั้งสองคุยกันในขณะที่กำลังขับรถ

พอถึงบริษัททอรุ้งก็ส่งลูกให้กับดิน เพราะเธอคงเอาลูกเข้าไปในแผนกด้วยไม่ได้อยู่แล้ว

"ตอนเที่ยงแม่จะไปหานะคะ หนูอย่างอแงนะ"

ฟ้าใสมองตามหลังแม่ไปเพียงไม่นานเด็กน้อยก็เบะปาก เพราะรู้แล้วว่าแม่จะทิ้งไว้กับพ่อ

"แม่บอกว่ายังไงห้ามงอแงใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มอุ้มลูกพร้อมกับกระเป๋าเครื่องใช้สำคัญสำหรับลูกเดินเข้ามาในออฟฟิศ

"เสียดายจัง ผู้ชายแบบนี้ยังมีอีกไหม" หลายคนต่างก็มองตาม และอิจฉาแม่ของเด็กที่ได้พ่อของลูกแบบนี้ ผู้ชายธรรมดาจะให้อุ้มลูกมาที่ทำงานคงหาได้ยาก ยิ่งหล่อๆ แบบนี้แล้วด้วย

แผนกบี..

"วันนี้ผู้จัดการเอาลูกมาอีกแล้ว"

"อย่าพูดเสียงดังสิ" อีกคนสะกิดเพื่อนไว้ เพราะแม่ของเด็กคนนั้นทำงานในแผนกนี้

"แกว่าเขาเลิกกันทำไมวะ ก็ดูเขารักกันดีอยู่"

"ฉันไม่ได้ไปอยู่ใต้เตียงของเขาจะรู้ได้ไง"

"สงสารก็แต่หัวหน้าเรา ถ้ามองฉันแต่ทีแรก ก็ไม่ปล่อยให้อกหักแบบนี้หรอก" มันคือสิ่งที่ทุกคนนำมาคุยกันในวันนี้ ในแต่ละวันมีเรื่องให้คุยกันไม่ซ้ำอยู่แล้ว

เที่ยงวันเดียวกัน..

"หนูยังไม่นอนกลางวันเลยเหรอลูก กวนพ่อใช่ไหมเนี่ย" พอถึงเที่ยงทอรุ้งก็รีบมาหาลูกที่ห้องผู้จัดการ "ฉันว่าพาลูกกลับไปส่งที่บ้านดีกว่า" เพราะถ้าขับรถเร็วหน่อยก็คงจะกลับมาทำงานทัน

"เอาแกไว้นี่แหละ"

"แล้วนายมีเวลาทำงานเหรอ"

"มีสิ" เขาไม่อยากจะบอกเดี๋ยวเธอโวยวาย เพราะเขาแทบไม่ได้เอาลูกเลยด้วยซ้ำ ทั้งเลขา ทั้งพนักงานออฟฟิศ ต่างก็แย่งกันอุ้ม

พอถึงช่วงบ่ายโมง ทอรุ้งก็ต้องได้กลับมาที่แผนก แต่ก่อนจะกลับเธอกล่อมลูกนอนกลางวันแล้ว

นอกจากเรื่องงาน ภาณุก็ไม่ได้มาชวนเธอคุยอะไรอีกเลย เพราะเขารู้ตัวดีแล้วว่าคงสู้คนของเธอไม่ได้

เย็นวันเดียวกันนั้น..

พอเลิกงาน ทอรุ้งก็รีบมาหาเขาที่ห้องเช่นเคย

"ว่าไงคะหนูกวนพ่อไหม" ในขณะที่คุยกับลูกเธอก็ชื่นใจลูกไปด้วย

"เรื่องลาออกยื่นให้แล้วนะ"

"นายจะบ้าเหรอเรื่องนั้นฉันจัดการเองได้"

"ไม่ต้องจัดการหรอก เพราะผู้จัดการอนุมัติให้แล้ว"

"ผู้จัดการอนุมัติ??"

"ใช่" เขาพูดหน้าตายมาก เพราะคนที่อนุมัติก็คือเขานั่นแหละ

"คงอยากให้ฉันออกมากสินะ"

"ไม่ใช่อย่างนั้น อยากให้มีเวลาอยู่กับลูกและพักผ่อนมากๆ"

ทอรุ้งยังคงอุ้มลูกและยืนหน้าบูดบึ้ง ..จริงๆ แล้วเธอก็อยากจะทำงานอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้

ทั้งสองเดินออกมาที่รถ ซึ่งดินเป็นคนอุ้มลูก ส่วนทอรุ้งถือของใช้ที่เขาเตรียมมาด้วย

คนที่ทยอยออกมาต่างก็มอง เหมือนเช่นทุกครั้ง

"เป็นอะไร" มือหนายื่นไปขยี้ผมเธอเบาๆ เพราะเห็นหน้าบูดแบบนี้ตั้งแต่เดินตามมาแล้ว