คนเสเพล นิยาย บท 61

คนตัวเล็กค่อยๆ เอนกายลงนอนข้างๆ คืนที่สามแล้วสินะที่นอนใกล้กับเขา พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้เกือบไม่รอด คิดขึ้นมาแล้วเริ่มจั๊กจี้หัวใจ ถ้าไม่เพราะต้องหาเงินเลี้ยงแม่ เพราะเธอไม่มีพ่อ ส่วนพี่ชายก็ไม่เอาไหน ป่านนี้เธอคงจะมีครอบครัวเหมือนเพื่อนไปแล้ว

อึก! อึก!! เสียงสะอึกดังขึ้น หญิงสาวก็เลยค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งใหม่อีกครั้ง

อึก! อึก!! เธอเอามือตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ก็ยังไม่หายสะอึก

ทำไงดี จะออกไปขอน้ำข้างนอกดื่มก็ไม่กล้า ถ้าสะอึกแบบนี้ ทั้งคืนแน่

"นายอึก นายอึก" มือเรียวเขย่าตัวคนร่างหนาที่นอนหลับอยู่เบาๆ

"อะไร!"

"ฉันต้องกินน้ำ อึก!"

"เธอ!!" คืนที่สามแล้วที่เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะเธอ คืนนี้ว่าจะนอนให้เต็มอิ่มสักหน่อย อุตส่าห์เข้ามาก่อน แต่ก็ถูกกวนอีกจนได้ "ทำไมเธอไม่ออกไปกินเองล่ะ"

"ก็เพื่อนของนายยัง..อึก!" เธอไม่กล้าออกไป เพื่อนของเขาแต่ละคน มองเธอด้วยสายตายังไงไม่รู้

"โอ๊ยย!" ชายหนุ่มขยี้ศีรษะตัวเอง แสดงอาการรำคาญมากออกมาให้เธอเห็น แต่เขาก็ต้องได้ลุกออกมา

"อะไรของมึงวะ" เพื่อนที่นั่งอยู่เห็นเขาโผล่หัวออกมาจากเต็นท์ก็เลยถามดู

"หรือมันจะเสร็จ"

"มึงจะบ้าเหรอ ผู้หญิงเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้"

"พวกมึงเลิกเดาเถอะว่ะ เมื่อไรจะหลับจะนอนกันเนี่ย เอาน้ำมาซิ!" พอได้น้ำชนกันต์ก็ถือมันกลับมาในเต็นท์

หญิงสาวรีบเปิดแล้วก็ดื่ม พอดื่มเข้าไปได้แค่ครู่เดียวเสียงสะอึกนั้นก็หายไป

"ขอบใจนายมากนะ"

"เปลี่ยนจากคำขอบใจ เป็นปล่อยให้ฉันได้นอนสักคืนหน่อยได้ไหม"

"ฉันกวนนายมากเลยเหรอ"

"อืม!" ว่าแล้วชนกันต์ก็นอนหันหลังให้

แพรไหมก็เลยต้องทำตัวให้เงียบเข้าไว้ เพื่อปล่อยให้เขาได้นอนพักผ่อน ..ฟังจากเสียงหายใจแล้วเขาคงจะหลับ แต่เธอยังนอนไม่หลับอยู่เลย

จนเวลาผ่านไป..

"???" เธอพยายามข่มตาให้หลับ และใกล้จะหลับแล้ว แต่คนร่างหนาก็ได้พลิกกายหันมาฝั่งที่เธอนอนอยู่

และยิ่งไปกว่านั้น มือของเขาก็ได้เอื้อมมาโอบร่างเธอไว้ ส่วนขายาวๆ ของเขาก็ใช้มันพาดทับท่อนล่างของเธอ

แพรไหมจะปลุกก็ไม่กล้า เดี๋ยวเขาก็มีอาการไม่พอใจเหมือนตอนใช้ไปเอาน้ำ เธอก็เลยยอมเป็นหมอนข้างให้เขา และเพียงไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไป

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมมึงมาเล่นน้ำแต่เช้าจังวะ" มนตรีออกมาก็เห็นชนกันต์อยู่ในลำธารแล้ว

"เรื่องของกู"

"เอ้าไอ้นี่ มึงก็เปิดโอกาสให้กูคุยกับมึงหน่อยสิวะ" เพราะถามที่ไร้คำตอบที่ได้ก็มีแต่..เรื่องของกู

ตื่นมาเขาก็พบว่ามือตัวเองล้วงอยู่ในกางเกงที่เธอสวมใส่ จนต้องได้รีบมาดับอารมณ์ที่มันกำลังพลุ่งพล่านอยู่ เพราะถ้าอารมณ์นี้ไม่ดับลง เธอคงได้เจ็บตัวแน่

"ทำไมมึงอาบน้ำแต่เช้าจังวะ" อีกสองคนที่ตามออกมาก็ถามประโยคเดียวกับมนตรีเป๊ะ

"พวกมึงจะถามทำไม เดี๋ยวมันก็ตอบว่าเรื่องของมันอีก"

"กูว่าเมื่อคืนนี้มันคงหนักแน่เลยว่ะ"

เพื่อนๆ ต่างก็ขับรถเป็นกลุ่ม แพรไหมเริ่มจะชอบชีวิตแบบนี้ มันดูอิสระ แต่เขาคงไม่ชวนเธอมาอีกแล้ว เพราะเธอชอบสร้างปัญหาให้ตลอด ใครเขาอยากจะให้มาด้วย

"จะพักหน่อยไหม" ในขณะที่ขับรถอยู่เขาก็หันมาถาม เพราะเธอเป็นผู้หญิงกลัวไม่ไหวเอา

แพรไหมส่ายหน้าเบาๆ ชนกันต์ก็เลยบิดคันเร่งตามเพื่อนให้ทัน

ขับตามกันมาหลายชั่วโมง ก็เข้าใกล้จังหวัดที่ทุกคนอยู่

"ทำไมนายไม่ตามพวกเขาไป" แพรไหมถามขึ้นเมื่อเห็นรถสี่คันนั้นขับไปอีกเส้นทางหนึ่ง

"จะไปส่งเธอที่บ้านก่อน.. ส่วนพวกนั้นจะไปบ้านของไอ้มนตรี"

แพรไหมก็เลยไม่ถามอะไรต่อ ถ้าพาเธอไปด้วยอีกคงจะเป็นภาระเขามั้ง เขาก็เลยต้องไปส่งเธอที่บ้านก่อน

ขับรถมาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงได้ก็มาถึงหมู่บ้าน

"นายไม่ต้องไปส่งฉันที่บ้านหรอก จอดนี้แหละเดี๋ยวฉันเดินไปเอง" ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำมากแล้ว แม่และพี่ชายของเธอก็คงจะอยู่บ้าน

แต่ชนกันต์ไม่ได้จอดรถ เขายังคงขับไปในซอยบ้านของเธอ

"กันต์! ฉันบอกให้หยุดรถไง"

"ใกล้ถึงแล้ว เดี๋ยวไปส่งที่บ้านจะเดินทำไมให้เหนื่อย"

"นายไปส่งฉันที่บ้านไม่ได้ จอดตรงนี้แหละ" ยิ่งเธอบอกให้หยุดรถ เขาก็ยิ่งบิดคันเร่ง เพียงไม่นานรถก็ได้มาจอดที่หน้าบ้านของเธอ

"แม่! แม่!! อีไหมมันมาแล้ว มันไปกับผู้ชายจริงด้วย"

"พี่ธง!" แพรไหมเรียกพี่ชายไม่ให้เข้าไปฟ้องแม่ แต่ก็ไม่ทันตอนนี้พี่ชายวิ่งเข้าไปในบ้าน และแม่ของเธอก็เดินออกมาพร้อมไม้เรียวในมือ