ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 28

“ทั้ง ๆ ที่ไม่รักเธอ ผมหวังว่า พี่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระเร็วๆ!” ใบหน้าเคร่งขรึมและเยือกเย็นของเด็กหนุ่มทำหน้าจริงจังที่สุด พร้อมทั้งเน้นย้ำทุกคำพูด

“ตอนนี้เธอเป็นพี่สะใภ้ของนายแล้ว อะไรที่ควรเก็บเอาไว้หรือสิ่งใดที่ไม่ควรทำ ก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉันไปเตือนนายนะ...”

ออกัสขมวดคิ้ว น้ำเสียงเย็นเฉียบ แต่ความเป็นใหญ่ที่อยู่ในนั้นกลับไม่สามารถเพิกเฉยได้

“พี่ ถ้าต่อไปพี่ดีกับเธอ ก็เอาแบบนี้แหละ ไม่งั้น ผมจะไม่ปล่อยไปอย่างไม่ดูดำดูดี”

เลอแปงกวาดตามอง ร่างกายอันบอบบางที่อยู่ไม่ไกลนั้นซ้ำอีกครั้งอยู่เงียบๆ และเอ่ยพูดออกมา “ยังมีอีก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไปอยู่ที่หอพักในโรงเรียน พี่ก็ช่วยบอกแม่ให้ผมด้วย”

เพราะว่าเธอแต่งงานกับพี่ชายแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์หรือคอนโดก็ตาม ก็อาจจะได้พบเจอหน้ากัน ถ้าขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป อยู่ในโรงเรียนเสียดีกว่า

จากนั้นรถแลนโรเวอร์สีดำก็ขับรถมุ่งหน้าทะยานออกไปทางด้านหน้า

ถุงมือที่ใส่อยู่ในมือนั้น เชอร์รีนพลันคิดถึงเด็กหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางหิมะ จนแอบถอนหายใจอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ดวงตาดั่งพญาเหยี่ยวของออกัสพลันเหลือบมองเธออยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็เคร่งขรึมลง และจ้องมองถุงมือคู่นั้น

“ถุงมือที่คุณถัก ตกลงว่าเอาไปให้ผู้ชายกี่คนแล้วเหรอ?” เขาเลิกหัวคิ้วขึ้น นัยน์ตาหมองหม่น

เมื่อหวนคิดถึงแล้ว เธอถึงกลับมองมาทางเขาอย่างตกตะลึง จากนั้นก็ตอบความเป็นจริง “สองคนค่ะ คู่หนึ่งเอาไปให้ ส่วนอีกคู่ก็ถักให้คุณ”

แม้ว่า ถุงมือที่จะส่งให้เขานั้นพ่อเป็นคนถักให้ก็ตาม

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของออกัสก็เลิกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งหันข้างใบหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาหา และจ้องมองเธอ “พูดกันตรงๆ ต่อหน้าสามีนี่แหละ คุณรู้สึกยังไงกับน้องชายของผัวตัวเอง?”

เชอร์รีนถึงกลับอ้าปากค้าง และเริ่มหาวเพราะอาการง่วงนอน และคอยจ้องมองเขาด้วยเช่นกัน

“ประธานออกัสอยู่เหนือกว่าหลายเท่านักทำไมต้องเอามาเรื่องแค่นี้มาเปรียบเทียบกันด้วย พฤติกรรมเหล่านี้ที่เลอแปงแสดงออกมาให้เห็นฉันเองก็คาดไม่ถึง ส่วนคุณรู้ทั้งรู้ความคิดของเลอแปงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นถึงได้ให้เขารับโทรศัพท์ของฉัน ไม่ใช่เหรอคะ?”

ใบหน้าขาวหมดจดแดงระเรื่อขึ้นมา เวลานี้กลับแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาเล็กน้อย ก็เหมือนเจ้าแมวน้อยอันแสนขี้เกียจ กระดูกไหปลาร้าที่อยู่ตรงซอกคอขาวเกลี้ยงเกลาแถมยังต้องตาต้องใจ มันวนเวียนในหัวใจของคนจนเริ่มยุกยิกขึ้นมาแล้ว

แววตาของเขาดั่งผู้ล่าเหยื่อ พลันใช้ฝ่ามือใหญ่ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอดอย่างคิดไม่ถึงเช่นกัน และเม้มริมฝีปากบางๆ และเขยิบเข้าใกล้เธอเรื่อย ๆ

เธอรีบเบนหน้าหนีทันที

ทว่าฝ่ามือใหญ่ของเธอก็ตรึงท้ายทอยของเธอเอาไว้ น้ำเสียงสุขุมราวกับขิมไม้ “ทำตามใจผมไง หือ?”

เชอร์รีนตัวแข็งทื่อเล็กน้อย พลันนึกถึงสัญญาก่อนหน้านี้ของตนเองทันที จนเธอเริ่มปวดหัว

นี่เขาจงใจคิดบัญชีกับเธอนี่หน่า!

“แต่งงานกันแล้ว คุณครูเชอร์รีนก็ควรจะเป็นผู้ใหญ่หน่อยนะ คุณหญิงเชอร์รีนตกลงไหม?”

เขานำเส้นผมที่คลอเคลียข้างแก้มทัดหลังใบหูของเธอ

คำพูดนั้นถือว่าไม่เลวจริงๆ ชายหนุ่มเริ่มแสดงความรู้สึกออกมา ดั่งปีศาจหิวกระหายก็ไม่ปาน

ไม่แบ่งเวลา ไม่แบ่งสถานที่หรือเหตุการณ์ใดๆ อยากจะทำอะไรก็ทำตามทุกครั้งไป...

เพียงแค่ ผู้ชายคนนี้เป็นคนสง่างาม หล่อเหลา สูงศักดิ์และเย่อหยิ่งคับฟ้า เป็นผู้ใหญ่ที่แสนเซ็กซี่รัญจวนใจ แต่การกระทำในเวลานี้กลับเหมือนอันธพาลไม่มีผิดเพี้ยน!

“คุณหญิงเชอร์รีนหรือว่าคุณไม่รู้ว่าคำพูดนี้ในบางจังหวะเวลามันเป็นการกระตุ้นชนิดหนึ่งสำหรับผู้ชาย ก็เหมือนกับตอนนี้...”

เขาเหลือกตาขึ้น น้ำเสียงแหบพร่าและทุ้มต่ำ สถานที่อันงดงามที่อยู่ห่างไกลสายตาผู้คน โรงจอดรถที่สมบูรณ์แบบ

จากนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ดึงร่างกายของเธอเข้ามากอดทันที จนทำให้ด้านหลังของเธอติดกับพวงมาลัย

“คุณหญิงเชอร์รีนไหนเรียกพี่ออกัสให้ฟังหน่อยสิ นะ?”

“ไปเลยไป หน้าไม่อายเลย!”

เช้าตรู่วันถัดมา

เชอร์รีนถูกเสียงออดที่กดซ้ำปลุกให้ตื่น จากนั้นก็ดันร่างกายที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ในห้องเหลือแค่เธออยู่คนเดียว ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเหมือนว่าจะออกไปนานแล้ว

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้มันปรากฏเป็นฉากอยู่ในหัวสมองของเธอ เธอกัดริมฝีปากเอาไว้ พลันยื่นมือออกมาลูบใบหน้า ทำได้แค่เกลียดแสนเกลียดว่าผู้หญิงคนเมื่อวานไม่ใช่ตัวเธอเอง!

จังหวะนั้นเอง พลันมีเสียงออดประตูดังขึ้นอย่างรีบร้อน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง