ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 27

คำพูดนี้ถือว่าไม่ผิดเพี้ยนไปจริงๆ เธอย่นคิ้วหากัน อย่างประหลาดใจ “งั้นตอนนี้คุณคิดออกหรือยังว่าเขาจะไปที่ได้บ้าง?”

“ไม่มีเลย...” เขาตอบตรงตามความเป็นจริง พลันใช้สายตาจ้องมองเธอ จากนั้นก็พูดอย่างสุขุม “แต่ มีโทรศัพท์ของคนคนหนึ่งที่เขาต้องรับสายแน่....”

สายตาที่จ้องมองมานั้นบอกทุกอย่างจนชัดเจน เชอร์รีนตะลึงอยู่สักพัก และเหลือบมองเขา “ถ้าเขาไม่รับสายล่ะ?”

เขากระตุกมุมปาก ข้อนิ้วของเขาเคาะลงบนพวงมาลัยเล็กน้อย พลันย้อนแย้งถามทันที “ถ้า เขารับล่ะ?”

เมื่อคิดอยู่สักพัก เธอก็พูดออกไป “ถ้ามันผิดพลาดไปล่ะ งั้น คุณก็แพ้แล้วงั้นสิ?”

คำตอบของเธอทำให้เขาพอใจมาก หัวคิ้วอันโก่งงามเลิกขึ้น ความมั่นใจที่มีเพียบพร้อมมาติดตัวและความจองหองที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง “คุณครูเชอร์รีนรู้สึกว่าผมจะแพ้งั้นเหรอ?”

“ทำไมจะไม่แพ้ล่ะ?” เธอบ่ยพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ และรู้สึกว่าท่าทางของเขาในเวลานี้กลับขัดหูขัดตา

“ตามที่คุณจะจัดการเลย...” เขายิ้มเล็กน้อย และยักไหล่ พร้อมทั้งทั้งตัวสง่างาม “ถ้าฉันแพ้ล่ะ”

นี่ถือว่าเป็นความพอใจ เชอร์รีนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อหน้าเธอ และกดโทรออกทันที

จากนั้น ชั่วครู่ โทรศัพท์ก็โทรติด

เงียบอยู่นาน และไม่มีเสียงตอบรับสักนิด เชอร์รีนได้ยินเสียงลมหายใจอย่างชัดเจน กระทั่งเสียงโปรยปรายของหิมะ

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ เขากดรับจริงๆ ...

พลันใช้สายตากวาดตามองผู้ชายที่อยู่ด้านข้างที่ใบหน้าด้านข้างยังยิ้มออกมาเล็กน้อยจนเห็นอย่างชัดเจน เธอกัดฟันเล็กน้อย

แต่ว่า พลันใช้น้ำเสียงพูดกับโทรศัพท์อย่าวระมัดระวัง “เลอแปง? นายอยู่ที่ไหนเหรอ? ตอนนี้ให้ครูไปหา ได้ไหม?”

เดิมคิดว่าเขาจะยังคงไม่พูด แต่ไม่คิดว่าเขายอมรับแล้ว

ก็แค่ เขาเสนอเงื่อนไขมาว่า ให้เธอไปหาแค่คนเดียว...

ใกล้กลางทะเลสาบที่อยู่ใกล้กับโรงเรียน เชอร์รีนก็เห็นเลอแปงนั่งอยู่บนเก้าม้านั่งตัวยาว

เหมือนว่านั่งอยู่สักพักแล้ว เพราะว่าบนตัวของเขานั้นกลับมีหิมะติดอยู่บนตัวอยู่ชั้นหนึ่ง และนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เลอแปง…” เชอร์รีนเดินเข้ามาใกล้ๆ และค่อยๆ เรียก

เลอแปงเงยหน้าขึ้น พลันลุกขึ้น และเดินสาวเท้าก้าวมาใกล้เธอ จากนั้น ก็ทำสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น เพราะเขาดึงตัวเธอเข้ามากอดในอ้อมอก อย่างเต็มแรง

ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เธอตะลึงอยู่ชั่วขณะ เมื่อตั้งสติได้แล้ว ก็จัดการผลักร่างกายเด็กหนุ่มออก แต่แววตากลับมองไปยังด้านหลังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก...

มีคนยืนอยู่ตรงนั้น...

แม้ว่าจะเป็นเด็กหนุ่ม แต่ก็สูงกว่าเธอเกินฝ่ามือ พละกำลังก็ไม่สามารถขัดขืนได้

“เลอแปงปล่อยครูเถอะ ได้ไหม?”

เชอร์รีนยอมหยุดอาการขัดขืน พลันถอนหายใจเบาๆ และยื่นมือออกไป เพื่อปัดหิมะที่อยู่บนตัวของเลอแปงออกไป

ใบหน้าที่เย็นเฉียบจนแข็งทื่อซุกอยู่บริเวณซอกคออันร้อนผ่าวของเธอ น้ำเสียงของเด็กหนุ่มแหบพร่า “คุณครูเชอร์รีนมาคนเดียวใช่ไหม?”

จนเริ่มกระวนกระวายใจ และยังรู้สึกผิด เธอยังคงพยักหน้าเอาไว้

ในที่สุดก็ยอมปล่อย เลอแปงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว บนตัวมีเพียงชุดนักเรียนที่บางเฉียบ

เขาเงยหน้าขึ้น และกำหมัดทั้งสองข้างเอาไว้แน่น พลันควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้ “คุณครูเชอร์รีนไปรู้จักกับพี่ชายผมตอนไหนเหรอ?”

เชอร์รีนนั่งลงด้านข้างเธอ และพูดไปตามความเป็นจริง “งานฉลองงานแต่งงานของเพื่อนอะ”

“งั้น ก่อนหน้าที่จะมาเป็นครูสอนติวเตอร์ให้ผม ก็รู้จักกันแล้วนะสิ?”

เธอพยักหน้า

เลอแปงมองหิมะที่โปรยปรายลงบนผิวทะเลสาปอันสงบนิ่ง จากนั้นก็หายวับไปเลย “ทำไมพวกคุณถึงแต่งงานกัน?”

ถ้าเป็นไปตามที่เขารู้ พี่ใหญ่ไม่ใช่คนที่จะแต่งงานกับคนเขาไปทั่ว อีกอย่าง ในใจของเขายังมีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในนั้น...

“ครูท้องกับเขา ได้เดือนหนึ่งแล้ว....” เรื่องพวกนี้ เธอไม่คิดจะปิดบังเขาเลย