ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 29

ยามเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ แวบแรกที่เห็นก็คือไกรวิทย์กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เอนหลังพิงม้านั่งตัวยาวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ปกติเขาก็เป็นคนน่าเกรงขามอยู่แล้ว บวกกับใส่ชุดทหารเต็มยศ ยิ่งทำให้เคร่งขรึม จนทรงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่

เชอร์รีนเม้มริมฝีปากบางๆ และกล่าวเรียก “คุณตา”

ไกรวิทย์ได้ยินแล้ว แต่กลับไม่ยอมเหลือบมองสักนิด ทำเหมือนไม่ได้ยิน ไร้ความรู้สึกรู้สมแต่อย่างใด และเอาแต่อ่านหนังสืออยู่ตลอดเวลา

พฤติกรรมที่แสดงออกมาเช่นนี้ก็เป็นไปดั่งที่คิดเอาไว้ ดังนั้นเชอร์รีนก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

สุนันท์กำลังชงกาแฟอยู่ ท่าทางเจ้ายศเจ้าอย่างและใบหน้าที่ประทินโฉมอย่างดีมาหลายปี กลิ่นอายความเป็นผู้ใหญ่ ท่วงท่าความงามของหญิงวัยกลางคน

เธอเรียกทักทายอีกครั้ง “คุณแม่”

“กลับมาแล้วเหรอ?” การแสดงออกของสุนันท์ดีขึ้นเล็กน้อย “ห้องหับฉันก็ให้บ่าวไพร่ทำการเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวให้หล่อนพาคุณเข้าไป”

แต่จังหวะนั้นเอง น้ำเสียงออดอ้อนดังมา “เธอก็คือภรรยาของพี่ออกัสเหรอคะ?”

จากนั้น พลันมีร่างกายอันงดงามเป็นเงาตะคุ่มปรากฏตัวต่อหน้าเชอร์รีนในเวลานี้ จากนั้นใช้สายตาประเมินเธอ

จากนั้น คิ้วของเหมียวเหมียวขมวดหากัน จนรู้สึกรังเกียจอยู่บ้าง “หน้าตาก็งั้นๆ ทำไมพี่ออกัสถูกใจเข้าไปได้ยังไง？”

“เหมียว！” น้ำเสียงของสุนันท์เสียงแข็งอย่างชัดเจน จากนั้นก็เบนสายตามาทางตัวของเชอร์รีน และกล่าวว่า “เหมียวอายุยังน้อย เวลาพูดจาอะไรออกมาก็จะตรงๆ ต้องพลอยทำให้คุณต้องทนเอาสักหน่อย”

เชอร์รีนยิ้มให้เล็กน้อย พลันมองมาที่เหมียวเหมียว จากนั้นก็พูดตาม “คุณแม่ ฉันรู้แล้วค่ะ คุณเหมียว เป็นคนที่สวยจริงๆ หน้าตาผุดผ่อง สวยสะพรั่ง งั้นฉันขอตัวไปที่ห้องก่อนนะคะ”

เหมียวเหมียวฟังไม่ออกความหมายอื่นที่นอกเหนือจากนี้ แถมยังคิดว่าเธอนั่นกำลังยกยอปอปั้นเธออยู่จริงๆ สีหน้าอวดดี อีของชั้นต่ำแบบนี้ ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาแย่งของพี่ออกัสเธอไป!

แต่งงานกันแล้วจะทำไมล่ะ? เธอสามารถทำให้พวกเขาหย่ากันได้นี่!

มือของสุนันท์ที่กำลังคนกาแฟอยู่ถึงค้างเล็กน้อย แต่กลับเป็นเวลาเพียงชั่ววินาทีเท่านั้นก็กลับมาเป็นปกติดังเดิมแล้ว พลันกล่าวตามปกติ “ไปเถอะ”

ห้องกว้างใหญ่มาก หน้าต่างจรดพื้นหันไปทางผืนป่าอันเขียวชอุ่ม ใบไม้ร่วงหล่นหมดต้น ต่างปกคลุมไปด้วยหิมะเป็นชั้นๆ ช่างสวยงามมากจริงๆ

ซึ่งเชอร์รีนไม่มีกะจิตกะใจจะไปชื่นชมอะไร การได้พักอยู่ที่นี่ สำหรับเธอแล้ว การใช้ชีวิตอยู่ก็เป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง

เธออาบน้ำก่อนเป็นอันดับแรก เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำและนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา

พลันมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น และหันกลับไปอย่างแปลกใจ แต่กลับเห็นมือข้างหนึ่งของออกัสปลดเนคไทออก และเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหา

เธอนั่งไม่ขยับเขยื้อนบนโซฟา ยังคงดูโทรทัศน์ต่อไป

ออกัสพลันเลิกคิ้วขึ้น แต่กลับมายืนตรงด้านหน้าของเธอ ริมฝีปากบางเผยอออก น้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณหญิงเชอร์รีนแกะกระดุมกับปลดสายเสื้อออกซะ”

เชอร์รีน ปลายคางแตะมือของเขา และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “มือของประธานออกัสไม่ใช่ว่าว่างอยู่หรือคะ?”

“ผมเหนื่อยแล้ว ยังมีอีก กระดุมที่เสื้อมันเยอะมาก ขี้เกียจใช้แรง...” มือซ้ายของเขานวดหว่างคิ้วอยู่ พลันใช้มือขวาฉุดเธอขึ้นอย่างหนักหน่วง และฉุดให้ลุกขึ้น

“…” เชอร์รีนกัดฟันเล็กน้อย “ไม่ชอบที่ชุดมันกระดุมเยอะ อย่าใส่อีกนะ!”

เป็นถึงท่านประธานยักษ์ใหญ่ของเมืองs แต่กลับมีความขี้เกียจเรื่องนี้อยู่ด้วย เธอก็เพิ่งจะรู้นี่แหละ!

เขาเอามือทาบลงบนกระดุมตรงหน้าอกของชุดคลุมอาบน้ำ พลันคลี่ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย “แก้ผ้าโล่งโจ้งงั้นเหรอ ผมถูกใจมากที่คุณหญิงเชอร์รีนทำตามที่ชอบ”

“ทำตัวเกินเหตุ!” เชอร์รีนกระซิบด่าอย่างไม่สบอารมณ์ มือก็ยังคงแกะกระดุมไปเรื่อย

ลูกตาดำซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ดวงตาของเขามองจากบนลงล่าง แก้มขาวผ่องของเธอเริ่มแดงระเรื่อ เส้นผมสีดำแถมมีหยดน้ำเป็นเม็ดๆ เกาะอยู่บนแก้ม ช่างเย้ายวนเหลือเกิน

สำหรับเธอแล้วชุดคลุมอาบน้ำมันช่างตัวใหญ่เหลือเกิน จนกระดูกไหลปลาร้าอันงดงามปรากฏออกมาให้เห็นอยู่ด้านนอกเสื้อ

อย่างไรก็ตาม เชอร์รีนกลับไม่ได้สนใจสายตากับสิ่งที่อยู่บนตัวของเขาที่เปลี่ยนแปลงไป เพราะมัวแต่แกะกระดุมเสื้อออก

ฝ่ามือใหญ่ของออกัสเริ่มขยับเขยื้อนทันที จังหวะที่คว้าจับช่วงเอวคอดนั้น พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

คนที่ยืนอยู่ตรงประตูก็คือเหมียวเหมียว แถมในมือยังถือถาดผลไม้เข้ามาอีก