ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 108

แต่ก็มีชั่วขณะหนึ่งที่เธอไม่เข้าใจ ดูเสื้อผ้าที่คุณออกัสสวมใส่ คำพูดและการกระทำ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและความสูงศักดิ์อย่างบอกไม่ถูก

นอกจากนี้แล้ว รถของเขาดูก็รู้ว่ามีมูลค่านับล้าน เห็นได้ชัดว่าเป็นคนมีเงิน แต่ทำไมถึงได้อาศัยอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ?

เธอส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจ เจ้าของตึกเหยียดค้าน และไปออกกำลังกายตอนเข้าที่สนามที่อยู่ด้านข้าง

เชอร์รีนที่อยู่บนเตียงยังไม่ทันตื่น ออกัสไม่ได้ไปปลุกเธอ แต่ได้นั่งทานอาหารเล็กน้อยอยู่บนโต๊ะอาหาร

จากนั้น ก็ได้นำอาหารที่เหลืออยู่เก็บเข้าไปในกล่องเก็บอุณหภูมิ เขามองดูเวลา และหยิบเอาเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาแล้วจากไป เจ็ดโมงครึ่งยังมีการประชุมนานาชาติ ส่วนตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรงแล้ว

เชอร์รีนตื่นขึ้นมาในเวลาเจ็ดโมงสิบนาที สายตามองไปที่พื้นโดยสัญชาตญาณ

กลับพบว่า ผ้าห่มที่อยู่บนพื้นได้ถูกพับ และวางเอาไว้ที่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และไม่มีเสียงใด ๆ ดังลอยมาจากห้องรับแขก เป็นที่ประจักษ์ เขาได้ออกไปแล้ว

ตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน เนื่องจากตื่นสายเกินไป ดังนั้นจะทานอาหารเช้าก็คงไม่ทัน เธอเตรียมที่จะดื่มนมอุ่น ๆ

เดินไปถึงห้องครัว กลับพบว่ากล่องเก็บความร้อนได้วางอยู่บนเตา เดินเข้าไป เธอเปิดกล่องเก็บความร้อนออกด้วยความสงสัยเล็กน้อย ถึงได้พบว่ามีน้ำเต้าหู้ และโจ๊กข้าวหอมนิลวางอยู่ในนั้น

ส่วนที่ด้านข้างมีปาท่องโก๋ ซาลาเปา ยังมีพาย หรือแม้กระทั่งไข่ต้มสองใบวางอยู่

ไม่ต้องคิด ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนซื้อของพวกนี้ เพียงแต่ว่า เธอกลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่า เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้

มาถึงโรงเรียน เกือบจะมาสายไป แต่ก็ยังดี ที่มาได้ทันเวลาพอดี

เดินไปถึงห้องเรียน กลับพบว่าที่นั่งของเลอแปงยังคงว่างเปล่า เธอเลยถามครูคนที่สอนแทนในคราบเรียนเรียนด้วยตัวเองเมื่อคืน ครูที่สอนแทนบอกว่าที่นั่งตรงนั้นว่างเปล่ามาโดยตลอด

แบบนี้ก็หมายความว่า เลอแปงไม่ได้มาโรงเรียนหนึ่งวันเต็ม ๆ

เชอร์รีนขมวดคิ้ว เดินออกไปจากห้องทำงาน และโทรหาป้าบัวที่อยู่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์: “ป้าบัว เลอแปงได้กลับไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์หรือเปล่าคะ?”

“ไม่ค่ะ คุณชายรองไม่ได้กลับมั้งคืนเลย”

ครั้งนี้ เธอขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม กดโทรออกเบอร์ของเลอแปง กลับแจ้งว่าไม่มีคนรับโทรศัพท์

ไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ และไม่ได้มาโรงเรียน เขาไปที่ไหนกันแน่นะ?

จากนั้นไม่นาน เธอกดโทรศัพท์โทรออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้ ในที่สุดก็มีคนรับสาย เธอมีสีหน้าดีใจขึ้นมาทันที

แต่ทว่า เสียงแทรกที่ดังลอยออกมานั้นยังมีเสียงประกาศรวมอยู่ด้วย ทำให้หัวใจของเชอร์รีนต้นตึกตัก สองมือจับโทรศัพท์แน่นอย่างไม่รู้ตัว เธอเอ่ยปากพูด: “เลอแปง ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

เสียงประกาศที่ดังออกมาจากโทรศัพท์นั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นที่สนามบิน แต่ในเวลานี้ เขาทำอะไรอยู่ที่สนามบิน?

“สนามบิน” เลอแปงไม่ได้ปิดบังอะไร เขาพูดตามความจริง

ได้ยินดังนั้น ลมหายใจของเชอร์รีนก็กระชั้นชิดขึ้นมาเล็กน้อย เธอพลางถือโทรศัพท์ พลางเดินออกไปนอกโรงเรียนอย่างรีบร้อน: “เลอแปง อย่าพึ่งขยับนะ ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันจะรับไปทันที!”

เดินออกไปนอกโรงเรียนภายในไม่กี่ก้าว เธอยื่นมือออกไปเรียกรถแท็กซี่ และกล่าวพลางหอบหายใจ: “สนามบิน”

ตลอดทาง ความเร็วของแท็กซี่ไม่นับว่าช้า แต่สำหรับเชอร์รีนที่รีบร้อนแล้ว มันช้าเกินไปจริง ๆ

นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ เธอเอ่ยเร่งคนอยู่ตลอดเวลา ให้เขาขับเร็วหน่อย เร็วอีกหน่อย

คนขับเองก็นิสัยดี ได้เอ่ยปากพูดอะไร พยายามขับให้เร็วขึ้น