ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 130

แต่ภาพที่สวยงามเช่นนี้กลับเสียดแทงสายตาและหัวใจของเธอ

คืนนี้มีงานเลี้ยง?

อ่อ งานเลี้ยงที่เขาหมายถึงคือมาเป็นเพื่อนหยาดฝนงั้นเหรอ น่าตลกสิ้นดี เธอหลงเชื่อเขาจริงๆ

เธอดูหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

มือของเธอบีบกล่องทาร์ตไข่เอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว เธอยิ้มหยันออกมาอย่างขมขื่น

ควงผู้หญิงสลับกันสองคนแบบนี้ เขาไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรือไง เขาอาจจะไม่เหนื่อยแต่เธอกลับเหนื่อยแทนเขา เหนื่อยแทบหมดเรี่ยวแรง

ทางเลือกง่ายๆ เช่นนี้เอง ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาหากจะต้องเลือก

ถ้าหากตอนนี้เขายังรักหยาดฝน ไม่มีอะไรยากเลยสำหรับฐานะอย่างคุณชายออกัสของเมือง S แม้ว่าการได้คบกับหยาดฝนจะเป็นเรื่องยากขนาดไหน คนอย่างออกัสจะทำไม่ได้งั้นหรือ

ถึงตอนนั้น คนสองคนก็แค่แต่งงานกันไป ไม่ต้องคบกันลับหลังใคร จะได้ไม่ต้องแอบๆ ซ่อนๆ แบบนั้นดีกว่าตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ

ส่วนตัวเธอ ออกัสไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ไม่ต้องมาเสียเวลาคิดเรื่องของเธอ

นิสัยโดยเนื้อแท้ของเธอไม่ใช่คนที่ไม่มียางอาย ถ้าหากเขารู้สึกอะไรกับเธอบ้าง แน่นอนว่าเธอจะทุ่มเทให้เขาทุกอย่าง

แต่ถ้าหากเขาไม่มีใจให้เธอ เธอก็จะถอยห่างออกไปอย่างว่าง่าย และจะไม่มาปรากฏให้เขาเห็นหน้าอีก

ส่วนในเรื่องของทรัพย์สมบัติ เธอไม่ได้ต้องการมันอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่เธอต้องการก็คือเด็กในท้องคนนี้เท่านั้น

อาโนสัมผัสได้ถึงอากัปกิริยาของเธอที่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป เขาจึงมองตามสายตาของเธอไปยังร้านเครื่องประดับฝั่งตรงข้ามจึงเห็นคู่หญิงชายที่สง่างามคู่หนึ่ง

ร่างกายแข็งแกร่งสันทัด ใบหน้าหล่อเหลา แถมหน้าตายังคุ้นตามาก เขาพินิจมองอย่างละเอียด ทันใดนั้นจึงนึกออกว่าเขาคือคนที่อยู่บนหน้าปกนิตยสารไม่ใช่หรือ

ประธานของสิริไพบูรณ์กรุ๊ป ในเมือง S เขาถือเป็นบุคคลผู้ทรงอิทธิพลใหญ่โตของเมืองนี้

เมื่อคิดทบทวนไปมา อาโนจึงนึกถึงตอนที่ตนฟังการสอนอยู่หลังห้อง ท่าทางของคุณครูพวกนั้นรวมทั้งผู้ดูแลหลักสูตรต่างพากันเคารพนบนอบเขา

แถมยังมีคนถามขึ้นว่า คนนี้ใช่ภรรยาของประธานออกัสหรือไม่

ตอนนี้พอมาคิดทบทวนดูแล้ว อาโนก็เริ่มเข้าใจขึ้นมา จึงเอ่ยว่า “นั่นคือสามีของคุณไม่ใช่เหรอ”

เชอร์รีนได้ยินจึงเบนสายตากลับมาแล้วเอ่ยเรียบๆ “อืม”

“แต่ทำไมสามีของคุณถึงอยู่กับผู้หญิงอื่นล่ะ เขารู้ไหมว่าคุณอยู่ในร้านกาแฟตรงนี้”

“คนนั้นคืออาของเขา” เชอร์รีนพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร จากนั้นก็เงียบไป ไม่ได้พูดอะไรเพียงนั่งเงียบๆ อยู่อย่างนั้น

แต่อาโนกลับไม่เชื่อ “ดูพวกเขาอายุไล่เลี่ยกันคงห่างกันไม่กี่ปีหรอก คงจะไม่ใช่อาหลานกันแท้ๆ หลอกมั้ง”

นี่เป็นคำพูดแทงใจดำแท้ๆ เมื่อเชอร์รีนหันกลับไปมอง พวกเขาทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้หายวับไปกับตาแล้ว

“ตอนแรกผมคิดว่าชีวิตแต่งงานของคุณมีความสุขเสียอีก แต่ดูท่าแล้ว คงไม่ใช่อย่างนั้น”

เชอร์รีนยังคงปิดปากเงียบ จึงดูไม่ออกว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอเป็นอย่างไร เรียบเฉย นิ่งสงบ

“แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าพวกคุณเริ่มต้นกันได้ยังไง หรือว่าเป็นมาอย่างไรถึงได้แต่งงานกัน แต่ผมคิดว่าคุณดูไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น น้ำเสียงของเชอร์รีนจึงเปลี่ยนไป “ร่าเริง?”