ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 133

ตอนเที่ยง เขายังยืนอยู่หน้าโรงเรียนโอบกอดจูบเธออย่างชิดใกล้ แต่พอตอนกลางคืน พริบตาเดียวก็ปรากฏตัวกับหยาดฝนที่ร้านเครื่องประดับแล้ว

อือ ตารางของเขายุ่งมากแบบนี้！

รีบไปบริษัท จากนั้นวนเวียนอยู่ระหว่างผู้หญิงสองคน แบบนี้ไม่วิกลจริตเหรอ？

แน่นอนว่า ไม่ว่าจะความรู้สึก หรือความคิดของผู้ชาย เธอก็ไม่รู้อะไรเลย

ความหนาวในฤดูใบไม้ผลิ กิ่งไม้นอกหน้าต่างค่อยๆแตกหน่อสีเขียว สีเขียวอ่อนๆอย่างนั้น สวยมาก

และตอนนี้เป็นเวลาค่ำ จึงมองไม่เห็นชัด ก็แค่ ถึงต้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ทำไมเธอยังรู้สึกหนาวเย็นอยู่นะ？

พลิกตัวไปมาที่เตียง เชอร์รีนไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด ได้แต่ใช้ผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ มองนอกหน้าต่างที่มืดมน อย่างเหม่อลอย……

ที่ห้องรับแขก

ควันบุหรี่ลอยฟุ้ง ออกัสสูบบุหรี่ไม่หยุด กลิ่นบุหรี่ในอากาศทำให้รู้สึกฉุนจมูก

ไม่รู้ทำไม จิตใจของเขาถึงหงุดหงิดมากขึ้น！

เขาไม่ค่อยสูบบุหรี่แล้ว แต่วันนี้กลับเป็นวันที่สืบเยอะที่สุด บุหรี่กล่องหนึ่งสูบจนเห็นก้นกล่อง

ส่วนบัตรเอทีเอ็มนั้นกลับทิ้งไว้ที่หน้าประตูห้องนอน ไม่มีคนเก็บ จึงวางอยู่ตรงนั้นโดดเดี่ยว

ตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ออกัสเหลือบมองไป ขึ้นว่าเป็นสายของหยาดฝน

อารมณ์ของเขาไม่มีความผันผวนเลย มือใหญ่ที่เป็นข้อกระดูกของเขาเอาโทรศัพท์มาไว้ในฝ่ามือ แล้วใช้นิ้วมือกวาดไป กดวางสาย อย่างไม่ลังเลสักนิด

เงียบไปไม่กี่นาที เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง สายที่โทรมายังเป็นหยาดฝน

สายตาที่หม่นหมองนั้นมองไปที่หน้าจอ หลังจากหยุดไปสี่ห้าวินาที เขาจึงรับ เอาไว้ที่หู พูดเบาๆ：“ฮัลโหล……”

“ถึงบ้านยัง？”เสียงของหยาดฝนชัดเจนและไพเราะเหมือนเคย ผสานกับความอ่อนโยนเล็กน้อย

“อือ……”เสียงของเขาดูไม่แยแส

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก อยากถามคุณว่ากลับบ้านปลอดภัยไหม งั้นก็แค่นี้นะ ฝันดี”

หยาดฝนฟังอารมณ์ของเขาที่หดหู่เล็กน้อยออก ดังนั้นก็ไม่พูดอะไรมาก ได้แต่พูดประโยคธรรมดาไปสองคำ แล้ววางสายไป

ส่วนมาก ผู้หญิงต่างจำเป็นต้องพิจารณาคำพูดและสังเกตสีหน้า พอทำอะไรเหมาะสมก็สมควรหยุด อย่าให้ผู้ชายรู้สึกเบื่อคุณ พอรู้สึกเบื่อ ก็ไม่ใช่ลางที่ดี

ส่วนสุนันท์ก็นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามหยาดฝน มองไปแวบหนึ่ง：“ออกัสกลับคอนโดแล้ว？”

หยาดฝนดื่มกาแฟ แล้วตอบไปว่า：“อือ”

“ใช่สิ ของที่วันนี้ฉันให้เธอล่ะ？”สุนันท์พูดอีกครั้ง

ได้ยินอย่างนั้น หยาดฝนยื่นเครื่องบันทึกเสียงเล็กๆอันหนึ่งไปให้

สุนันท์รับไป แล้วมองไปที่หยาดฝน：“ไม่ชอบพฤติกรรมเช่นนี้ของฉันเหรอ？”

“เปล่า”หยาดฝนดื่มกาแฟ：“ป้าคิดมากไปแล้ว”

“งั้นก็ดี แต่ก็ไม่ต้องไม่ชอบหรอก ฉันไม่ได้สนใจที่ทำเรื่องแบบนี้ตลอด ให้เธอเอาของสิ่งนี้อัดบทสนทนาของเธอกับออกัส ก็อยากให้เธอตายใจ ต่อไป ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องระหว่างพวกเธออีกแล้ว ใช่สิ พรุ่งนี้เธอโทรหาเธอให้เธอกลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์หน่อย”

พอได้ยิน หยาดฝนก็ขมวดคิ้ว ปฏิเสธอ้อมๆว่า：“ฉันโทรไปเธอน่าจะไม่รับ ป้าโทรไปดีกว่า”

“หึ ผู้หญิงคนนั้นปีกกล้าขาแข็งเสียจริง ไม่แน่ว่าแม้แต่คำพูดของฉันก็จะไม่ฟัง ช่างเถอะ ฉันโทรไปดีกว่า”พอพูดถึงเชอร์รีน เธอก็โมโห

ส่วนอีกด้าน