ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 132

“เธอพูดไปได้แค่ตรงนี้ ส่วนคุณกลับยังจะไปง้อเธอ ดังนั้น ถึงแม้คำถามเมื่อกี้คุณไม่ได้ตอบฉัน แต่ตอนนี้ได้ให้คำตอบฉันแล้ว ฉันเข้าใจ และก็เข้าใจความหมายของคุณดี คุณไม่ต้องการฉันจริงๆ ไปง้อเธอเถอะ คำพูดพวกนั้น ถือว่าฉันไม่เคยพูด……”

หยาดฝนปล่อยมือที่กำแขนเสื้อเขาตั้งแต่ต้นจนจบ ถอยหลังไปสองสามก้าว มองเขาอยู่ไกลๆ

ละอองน้ำที่ปกคลุมในดวงตาในที่สุดก็ไหลลงมา เลื่อนมาที่แก้มขาวเนียนของเธอ แล้วตกลงไปที่พื้นตามคาง สุดท้ายก็หายไป

บางคนแม้แต่ร้องไห้ก็ยังเป็นฉากที่สวยงาม อ่อนแอจนทำให้คนสงสาร เธอเองก็มีภาพลักษณ์ของหญิงสาวที่แสนบอบบางละเอียดอ่อนอยู่แล้ว ตอนนี้พอน้ำตาไหล ทำให้จนตาเปียก พอดูแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกน่าสงสารมากขึ้น

ตอนนี้ รูม่านตาสีดำของออกัสเหมือนกับหมึกดำที่ละลายไปไม่ออก ทั้งดำ ทั้งหม่น ลึกและรุนแรง เงียบเชียบ แต่กลับบ้าคลั่ง

ขณะเดียวกัน คำพูดพวกนั้นตอนที่เชอร์รีนออกไปก็วนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา ทำให้แม้แต่ลมหายใจของเขาที่ออกมาจากจมูกก็เหมือนจะพาพร้อมเปลวไฟ โกรธมากจนแทบจะบีบคอเธอให้ตายด้วยมือเดียว！

และหยาดฝนที่อยู่ไม่ไกลกันนั้นกลับมีน้ำตาคลอเบ้าตา เปลวไฟแห่งความโกรธนั้นทำให้อารมณ์ของเขาแย่สุดขีด

เงยหน้าขึ้นมา มองน้ำตาของเธอแวบหนึ่ง ในใจก็สงบลงแปลกๆเหมือนน้ำนิ่ง ไม่มีระลอกคลื่นอีก แค่ทำให้อารมณ์ของเขานั้นซับซ้อนทนไม่ค่อยไหว และหงุดหงิด

แต่ว่า ออกัสกลับไม่เข้าใจความคิดให้ชัดเจน แต่พูดตามความทนไม่ไหวและหงุดหงิดนั้นออกไปอย่างอธิบายไม่ได้ว่า：“ใครว่าไม่ต้องการคุณล่ะ？”

พูดออกไป หยาดฝนก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิม เดิมทีน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอย่างมีความสุขก็หยุดลง ใบหน้าอันสวยงามอ่อนโยนนั้นยิ้มเหมือนดอกไม้ สะอึกสะอื้นเล็กน้อย：“ฉันรู้อยู่แล้ว คุณไม่มีทางไม่ต้องการฉันแน่ ไม่มีทาง……”

ตอนได้ยินว่าตัวเองพูดอะไรไปอย่างชัดเจน สายตาเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย

แต่ หลังจากประโยคนี้พูดออกมา กลับไม่รู้สึกผ่อนคลายหรือมีความสุขใดๆเลย กลับมีความตึงเครียดและหนักใจที่พูดไม่ออก เหมือนว่าเขาทำอะไรผิดไปต่อคุณหญิงเชอร์รีน！

เมื่อนึกถึงคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้ สายตาเขาก็หรี่ลงมากขึ้นอีกครั้ง รู้สึกตลกกับความคิดแบบนั้นที่ออกมาจากใจตัวเอง！

เดิมทีในใจเขารักหยาดฝน ตอนนั้นที่แต่งงานกับเธอ นั่นก็เป็นข้อตกลง ตอนนั้นก็พูดกับเธอชัดเจน และเข้าใจเพียงพอแล้ว

เธอมีความอดทนพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้ชายคนอื่นได้ แล้ว ทำไมเขาต้องคิดว่าทำอะไรผิดไปต่อเธอด้วยล่ะ？

......

อาโนเห็นอารมณ์ของเธอไม่ดีนัก จึงเสนอว่าจะพาเธอไปชมวิวที่ข้างริมน้ำ แต่ถูกเชอร์รีนแก้ตัวปฏิเสธ

ดังนั้น เลยไม่ได้หยุดไว้ อาโนขับรถพาเธอไปส่งที่ชั้นล่างของคอนโด เชอร์รีนเหนื่อยล้าหน่อยๆ แค่พูดฝันดี แล้วหันกลับเดินเข้าไปในลิฟต์

ในสายตานั้นเห็นร่างของเธอหายไป อาโนก็สตาร์ทรถ แล้วออกไป

เชอร์รีนเปิดประตูคอนโด ไฟในห้องรับแขกสว่าง เงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา

เหมือนจะได้ยินฝีเท้า เขาหันตัว ริมฝีปากบางๆยังคาบบุหรี่ สีหน้าหม่นลงจนคิดว่าปกคลุมไปด้วยเมฆ เหลือบมองมาที่เธออย่างเขม็ง

คิ้วขมวดขึ้นมาก เธอแปลกใจเล็กน้อย

พอเธอไป ก็ไม่มีใครมารบกวนพวกเขาอีก พวกเขาสามารถสนุกกับการออกเดต ช้อปปิ้งได้เต็มที่ แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะกลับมาเร็วกว่าเธอ

ก็แค่ เขากลับมาเร็ว หรือช้า หรือไม่กลับมาเลบ ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ