ทันทีที่ปิดไฟบนหัวเตียง ความมืดมนก็เข้าปกคลุมทันควัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองดังสลับกันไปมา
ทั้งๆที่นอนเตียงเดียวกัน ทั้งๆที่ใกล้กันขนาดนี้ ทว่ากลับรู้สึกห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง
จวบจนกลางดึกกลางดื่น ท่ามกลางความเงียบสงัดและไร้สุ้มเสียงพลันเกิดเสียงข้อความดังขึ้น
มือเรียวยาวของออกัสควานหามือถือบนหัวเตียง จากนั้นก็กดเปิดดู จึงเห็นว่าเป็นข้อความจากหยาดฝน——นอนหรือยังคะ?ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
แสงสีน้ำเงินจากมือถือเรือนแสงจนส่องให้ห้องนอนสว่างจ้า เชอร์รีนชำเลืองมอง จากนั้นใช้มือขยุ้มผ้านวม ระหว่างคิ้วกระตุกเล็กน้อย เธอรู้ว่าหยาดฝนเป็นคนส่งข้อความมา
จะประคับประคองชีวิตแต่งงานอย่างนี้ไปได้อย่างไร เธอคิดไม่ออกจริงๆ
เขามองสักสองอึดใจ ทว่าไม่ได้ตอบข้อความ เพียงเก็บมือถือกลับเข้าที่ ก่อนจะเอียงหน้าเนือยๆ และแล้วนัยน์ตาคู่ดำลุ่มลึกก็มองมายังเธอ “วันนี้เกิดอะไรขึ้นที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์?”
เขาเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น ทว่าเป็นเพราะเหตุใดถึงทำให้พวกเธอต้องขัดแย้งกันด้วย?
เธอกลับคิดว่าเขาจงใจซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียน ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะเอ่ยปากตอบอย่างเย็นเยียบและประชดประชัน คล้ายดั่งหัวใจด้านชาหมดสิ้น “ฉันไม่มีอะไรจะพูด ก็แบบที่คุณเห็นแหละ คุณจะคิดยังไงก็แล้วแต่คุณ!”
สิ้นเสียง เธอก็หลับตา ไม่พูดไม่จาอีก
ได้ยินดังนั้น ออกัสพลันกำหมัดแน่นขนัด จ้องมองแผ่นหลังเธออย่างดุดัน อยากจะแทงให้เป็นสองรูให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
เขารอคำอธิบายจากเธอ คาดไม่ถึงว่าเธอกลับตอบแบบขอไปที ทั้งยังไม่อินังขังขอบอีกต่างหาก ……
นี่คิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะอธิบายให้เขาฟังหรอกเหรอ?
ใบหน้าเขากระตุก ทางหนึ่งก็อยากสวมกอดร่างกายนุ่มนิ่งของเธอ อีกทางหนึ่งก็อยากจะบีบเธอให้ตายเหลือเกิน
ทว่าเมื่อนึกถึงท่าทีของเธอ ออกัสก็อารมณ์เสีย ข่มแรงปรารถนาไว้แล้วนอนหงาย
เช้าวันถัดไป
ตอนเช้า
พึ่งจัดวางอาหารเช้าเสร็จ สุนันท์ก็มาถึงแล้ว เมื่อเห็นคุณหญิงมัทนา เธอก็เริ่มบ่นขึ้นมา “คุณแม่ค่ะ แม่มาแถวนี้แล้วทำไมไม่ไปบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ล่ะคะ ทำไมมาพักที่นี่”
คุณยายมัทนาที่กำลังดื่มน้ำเต้าหูอยู่มองเธอปราดหนึ่ง“พักที่นี่แล้วทำไม?ฉันพักบ้านหลานชายแล้วทำให้เธอลำบากอะไร?”
“หนูไม่ได้หมายความอย่างนั้นค่ะ หนูว่าบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์กว้างขวาง พักที่นั่นจะสะดวกสบายกว่าค่ะ ที่นี่แคบอยู่กันลำบากค่ะ”
“ฉันรู้สึกว่าที่นี่สะดวกสบายดี ออกัส คุณครูเชอร์รีนตื่นหรือยัง?”หญิงชราเอียงหน้าไปมอง
“ครับ......” ออกัสตอบหนึ่งเสียง
หญิงชราเอ่ย“บอกเธอมากินมื้อเช้าเร็ว ให้มากินน้ำเต้าหูตอนยังร้อนๆเถอะ ยังมีอีก เดี๋ยวให้เธอไปลาที่โรงเรียนนะ พวกหลานออกเดินทางช่วงนี้เลย”
สุนันท์เลิกคิ้ว“พวกเขาจะไปไหนคะ?”
“ฮันนีมูนหลังแต่งงานไง ฉันจัดเวลาและสถานที่ให้ มีปัญหาอะไร?”
ได้ยินดังนั้น สุนันท์ลอบขบฟัน จากนั้นก็ไม่พอใจอย่างผิดปกติ“ทำไมคุณแม่ดีกับเธออย่างนี้ แม่สามีมาแล้ว ลูกสะใภ้ยังไม่ออกมาทักทายเลย ยังให้คุณยายเรียกกินข้าวด้วย มันใช้ได้ที่ไหนกันคะ?”
“ฉันชอบเธอ ดีกับเธอหน่อยไม่ได้หรือ?ยังไปว่าเธออีก ตอนนั้นลูกก็ตื่นหลังเที่ยงนี้ แถมยังต้องยกกับข้าวไปให้ที่ห้องนอนอีก ลูกเป็นสตรีตั้งครรภ์ แล้วเธอไม่ใช่เหรอ ลูกมีสิทธิ์อะไรไปว่าเธอ?”หญิงชราเพิกเฉยใส่“ตอนเธออยู่ในบ้านของตัวเองก็เป็นแก้วตาดวงใจเหมือนกัน ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหม ไม่ใช่แต่งเข้ามาแล้วจะต้องทนขมขื่นในบ้านลูก ไม่จำเป็นต้องเรียกร้องเกินไปหรอก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง