ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 141

เธอคนนั้นก็คือหยาดฝน แม้จะเกลียด แต่ก็ไม่ได้เกลียดถึงขั้นนั้น เธอตั้งใจพูดเกินจริง

หยาดฝนไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารักเหรอ? เธอพูดใส่ร้ายผู้หญิงที่เขารักขนาดนั้น เขาจะต้องโกรธจนหุนหันพลันแล่น ไม่แน่อาจจะตกลงเธอก็ได้

“อีกอย่าง อยู่กับนายมานานขนาดนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกเกลียดมาก ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากเจอนายอีกเลย เพราะพวกนายมันน่าเกลียดมาก!”

ได้ยินแล้ว ออกัสก็ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะแทน ริมฝีปากบางของเขาแสยะยิ้มขึ้น และจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ดุร้าย: “เกลียดขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

“แน่นอน ฉันเป็นครู ไม่เคยพูดโกหกหรอกนะ” เธอพูด

เขาแสยะยิ้มเย็นชากว้างกว่าเดิม เสียงของออกัสเล็ดลอดออกมาจากช่องฟันที่กัดกรอด นัยน์ตาสีดำเหมือนจะกลืนคนเข้าไปทั้งหมด: “งั้น ก็เกลียดแบบนี้ต่อไปแล้วกัน ฉันว่าก็ดีเหมือนกัน……”

“ฉันเกลียดไม่เป็นไรหรอกนะ หนีไปไม่ต้องดูก็ได้ งั้นหล่อนล่ะ? นายอยากให้ฉันเรียกหล่อนว่าเมียน้อยงั้นเหรอ?”

บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดขึ้น พวกเขาจ้องเขม็งอย่างเย็นชา เป็นเหมือนไฟที่พร้อมจะปะทุขึ้นมา

หยาดฝนยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับเห็นว่าตัวเองเข้าไปยุ่งไม่ได้เลย นัยน์ตาของพวกเขาเหมือนมีแต่อีกฝ่าย แต่ไม่มีเธออยู่เลย แม้จะเป็นสถานการณ์ที่คับขันแบบนี้

“เชอร์รีน!” นัยน์ตาออกัสเต็มไปด้วยไฟแห่งโทสะ ยิ่งเขาเกลียดประเด็นนี้เท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพูดออกมาตลอด

น้อยครั้งที่เขาจะตะคอกเรียกชื่อเธอแบบนี้ ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ก็คือเขาโกรธจริงๆ!

“ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดเลย ฉันจะด่าหล่อนว่าเมียน้อย สถานการณ์ของหล่อนก็จะอับอายมากยิ่งขึ้น และนาย ก็จะทำให้ฉันเกลียดมากขึ้น เกลียดจนไม่รู้จะเกลียดยังไงได้อีก!”

เธอเอาแต่พูดว่าเกลียดอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายเขาขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้ เธอท้าทายเขาทั้งเส้นตายและความอดทน ขนาดนิ้วมือยังร้อนผ่าวไปด้วยไฟแห่งโทสะ จนกระจายไปทั่วร่างกาย

ออกัสโกรธมาก แต่เขากลับหัวเราะแทน แต่น้ำเสียงนั้นกลับเยือกเย็น ดุร้าย ทำให้คนที่ได้ยินขนลุกซู่: “คุณหญิงเชอร์รีนอยากหย่ามากนักใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะทำให้เธอสมหวังเอง……”

“ได้” เชอร์รีนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วตอบเขา

เธอรอเขาพูดแบบนี้มาตลอด วันนี้กระตุ้นอยู่ตั้งนาน ก็แค่ต้องการผลลัพธ์นี้เท่านั้น

ตอนนี้ เธอได้ยินคำพูดนั้นดั่งใจอยาก และหัวใจของเธอกลับเริ่มเจ็บปวดขึ้น เหมือนมีคนเอาเกลือมาสาดลงบนบาดแผล มันเจ็บแสบจนทนแทบไม่ไหว

ความเจ็บปวดนั้นแตกต่างจากปกติ ทำให้หัวใจและร่างกายของเธอสั่นกระตุกไปตามๆกัน

เธอใช้แรงทั้งหมดในร่างกายที่มีข่มตัวเองให้ใจเย็นลงได้ เธอยิ้มและยืนอยู่ที่นี่!

ยิ่งเธอใจเย็นแบบนี้เท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ออกัสโกรธจนกัดฟันกรอด นัยน์ตาก็ยิ่งมีไฟปะทุขึ้นด้วยโทสะ ข้อกระดูกของมือใหญ่มีเสียงดังขึ้นกร็อด

นัยน์ตาที่เย็นชาจนเหมือนน้ำแข็งอันเยือกเย็นที่กวาดสายตามองเธออยู่ มือใหญ่ของเขาบีบคอเธอไว้

เจ็บ เจ็บมาก แรงของเขาเยอะมากจริงๆ เหมือนจะบดขยี้ไหล่ของเธอให้แหลกละเอียดถึงจะหยุด เชอร์รีนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ สีหน้าบนใบหน้าก็ซีดเซียวมากยิ่งขึ้นไปอีก

ในตอนที่เธอคิดว่าไหล่ของตัวเองจะหักแล้ว ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือออก ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นไม่เยือกเย็นเหมือนแต่ก่อน แต่กลับใจเย็น เย็นชาเหมือนห่างเหิน ความเยือกเย็นบนตัวที่แผ่ซ่านออกมาเหมือนปฏิเสธไม่อยากให้คนเข้าใกล้

เขาไม่ได้พูดและไม่ได้มองเชอร์รีนอีก ออกัสก้าวเท้าเดินออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไป

หยาดฝนที่ยืนอยู่ข้างๆเป็นเหมือนอากาศที่ไร้ตัวตน จากนั้นเธอก็รีบตามออกไปโดยไม่ลังเล

ดังนั้น คฤหาสน์ก็จึงเหลือเพียงเชอร์รีนกับบรรยากาศที่เงียบเหงาและไร้เสียง

สุดท้ายตอนที่ออกัสออกไป ดูเหมือนเขาจะกลับมาเป็นเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน ไม่สิ เขาเย็นชามากกว่าครั้งแรกที่เจอกันเสียอีก ความเย็นชาแบบนั้น มันแผ่ซ่านออกมาจากตัวตนที่แท้จริงของเขา

ขณะเดียวกัน เธอก็เข้าใจแล้วว่า ครั้งนี้ เขาโกรธมากจริงๆ คำพูดนั้น ก็ไม่เหมือนคำโกหกด้วย……

ในใจที่อยากจะปลดปล่อยมาตลอด ตอนนี้ ในที่สุดก็ได้มันมาแล้ว แต่กลับรู้สึกว่างเปล่า เจ็บปวด เธอรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

คน ทำไมถึงได้ขัดแย้งขนาดนี้นะ……

แต่เธอ เข้าใจดีว่า การแต่งงานสลับกันไปมาสามคนแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ……

……

หยาดฝนเดินตามหลังออกัส ขาของเขาค่อนข้างยาว บวกกับที่เขาก้าวเท้ายาวอีก การเดินตามเขามันเหนื่อยมาก เธอจึงต้องวิ่งตามเขา

เธอเดินเร็วมาก เดินเหยียบท่อนไม้มีเสียงดังขึ้นมาบ้างเป็นบางครั้งบางคราว แต่เขากลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว