ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 155

เชอร์รีนตั้งกฎให้ซาราง กลางคืนนอนดึกที่สุดห้ามเกินเก้าโมง

ทว่า เพราะว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน บวกกับเธอในตอนนี้ที่กำลังดีใจมีพลังงานมากมายอยู่ จึงปล่อยไป ให้เธอเล่นอีกสักพัก

กนกอรเดินเข้ามา ในมือถือขนมซองใหญ่ซองเล็กเต็มไปหมด ไปซื้อพร้อมกับตอนที่ไปซื้อผักช่วงเย็นทั้งหมด

ขมวดคิ้ว เชอร์รีนอดไม่ไหวจับไปที่หน้าผาก “แม่ แม่ซื้อขนมเยอะขนาดนี้ทำไมเนี่ย?”

“แน่นอนว่าให้หลานรักของฉันกินอยู่แล้ว!” กนกอรพูดอย่างสมเหตุสมผล

“แต่ว่า แม่ก็ห้ามซื้อเยอะขนาดนี้ แบบนี้จะตามใจจนเธอเสียนิสัยได้” เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ขนมสามถุงใหญ่ นี่ยังจะไหวเหรอ?

“หลานของฉัน ฉันไม่ตามใจใครจะมาตามใจ?”

จริงๆ แล้ว ในใจของกนกอรและจักรกฤษยังมีความรู้สึกปวดใจและสงสารอยู่ ซารางไม่มีคุณพ่อ ดังนั้นพวกเขาต้องรักและเอ็นดูมากขึ้น เติมเต็มความรักนั้นกลับเข้าไป

จนปัญญา เชอร์รีนได้แต่เอ่ยขึ้นว่า “ช่วงเวลานี้กินอาหารหวานเยอะไปหน่อย เธอถึงขั้นมีฟันผุแล้ว”

“แกสามารถแบ่งให้เธอกินได้ กินวันละนิดวันละหน่อย” กนกอรไม่สนใจเธอเลย นำขนมไว้บนโต๊ะ หลังจากที่หยุดไปสัก สุดท้ายก็ถามขึ้นว่า “เธอตัดสินใจจะพาซารางใช้ชีวิตแบบนี้ไปโดยตลอดเหรอ?”

พอได้ยินแล้ว เชอร์รีนตะลึงงันไปสักพัก รักษาความสงบ ไม่ได้พูดอะไร ในใจของเธอเข้าใจดีว่าคำพูดนี้หมายความว่าอะไร

“สองสามปีก่อนซารางยังเล็กอยู่ บวกกับเธอก็พึ่งหย่า ฉันรู้ว่าเธออยากพักผ่อนใจ อยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆ เรื่องพวกนี้ฉันต่างก็เข้าใจ ตอนนี้ซารางสามขวบกว่าแล้วนะ!”

คำพูดชี้แนะที่จริงใจมีความหมายลึกซึ้ง กนกอรมองไปทางเธอแล้วพูด

“แม่ ในใจหนูรู้ความเหมาะสมดี ดึกขนาดนี้แล้ว แม่รีบไปพักผ่อนเถอะ หนูจะได้กล่อมซารางหลับแล้ว” เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พลางผลักร่างกายของกนกอรออกจากห้องไป

ถึงแม้ว่าในใจจะรำคาญ ทว่ากลับทำอะไรเธอไม่ได้เลย ได้แต่ถอนหายใจยาวและจากไป

แอร์เปิดอยู่ ทว่าซารางก็ยังเหงื่อแตกทั้งศีรษะ หลังจากที่ล้างหน้าและล้างเท้าให้เธอ กล่อมเธอนอน เชอร์รีนนั่งอยู่ข้างหน้าของหน้าต่าง มองไปทางท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิด เหม่อลอย

……

วันถัดไป

หลังจากที่ทานอาหารเช้าแล้ว ชารีฟก็ไปสัมภาษณ์ที่บริษัท

จักรกฤษ กนกอร เชอร์รีน และทับทิม ต่างก็พาเด็กทั้งสองไปที่สวนสาธารณะ

บริษัทตั้งอยู่ในถนนการค้าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมือง S สูงถึงหกสิบชั้น กระจกบานใหญ่หักเหภายใต้แสงอาทิตย์และแพร่แสงสว่างที่แสบตาออกมา

ก้าวเข้าไปในห้องโถงของบริษัท ชารีฟเริ่มมีความระมัดระวังตัวมากขึ้น แน่นอนว่ารับสมัครคนมากมายอยู่แล้ว ทว่าเขาคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเยอะขนาดนี้!

ทั้งห้องโถงของบริษัทต่างก็นั่งเต็มไปหมด มองออกไป ต่างก็เป็นศีรษะสีดำของผู้คน

ได้ข่าวว่า บริษัทรับแค่ห้าคน ทันใดนั้น ชารีฟรู้สึกว่าข้างหน้ามืดไปหมด มองไม่เห็นความหวังเลยแม้แต่น้อย

และเวลานี้ รปภ.กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา ให้ผู้คนหลีกทางออกมาทางหนึ่ง

หลังจากนั้น ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเข้ามา กำลังกระซิบอะไรบางอย่างกับผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า ท่าทีให้ความเคารพ สามารถเห็นได้ว่าตำแหน่งของผู้ชายสูงแค่ไหน

เห็นเพียงแต่ ร่างเรียวของเขาถูกหุ้มอยู่ในสูททรงตรง ลมหายใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายก็สูงส่งและน่าภาคภูมิ ใบหน้าที่หล่อเหลา นัยน์ตาโตสองชั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย ดูขี้เล่นและโรแมนติก ฝ่ามือที่ใหญ่เล่นโทรศัพท์อย่างสบายๆ ไปด้วย พลางฟังรายงานจากข้างหูด้วย

ก่อนหน้านี้ผู้ที่มาสมัครมีผู้หญิงไม่น้อย เวลานี้ต่างก็ถูกการปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ดึงดูดความสนใจไปหมด ไล่มองตามคนคนนั้นอย่างใกล้ชิด

บางคนถึงขั้นปิดปากด้วยความตื้นตัน คิดไม่ถึง จะสามารถเจอผู้ชายที่น่าหลงใหลในสถานที่นี้ได้!

คนกลุ่มหนึ่งไม่ได้หยุดรออยู่ที่ห้องโถง แต่ว่าตรงไปที่ห้องสัมภาษณ์

ผู้ชายเดินเข้ามา พนักงานทุกคนต่างก็ลุกขึ้น “ท่านประธาน”

“ทำงานต่อเลย ทำเหมือนก่อนหน้านี้ คิดซะว่าฉันไม่อยู่ก็พอแล้ว” ระหว่างที่พูด เขานั่งลงยังตรงตำแหน่งสัมภาษณ์ โดยขายาวของเขาไขว่ห้างเข้าหากันอย่างสง่างาม ถือชา จิบไปทีละคำ

ผู้สัมภาษณ์มองไปทางผู้บริหารระดับสูงของบริษัท รู้สึกไม่เข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้า