ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 156

เด็กยังเล็ก และค่อนข้างจะกล่อมง่าย พอได้ยินว่ามีไอศกรีมให้กิน ซารางขมุบขมิบริมฝีปากน้อยที่สีชมพู ลิ้นอันน้อยนิดเลียไปเลียมาอย่างหิวโหย ดวงตากะพริบสว่างไสว ชูนิ้วที่นุ่มขาวอันน้อยนิดขึ้นมาสามนิ้ว “คุณยายคะ คุณยายคะ หนูจะกินรสชาติช็อกโกแลตค่ะ จะเอาสามชิ้นค่ะ”

“ได้ ซารางของเรากินไอศกรีมรสช็อกโกแลตสามชิ้น” แล้วยิ้ม กนกอรอุ้มซารางไปยังข้างตู้เย็นด้วยความเอ็นดู ให้เธอเลือกไอศกรีม

ใช้โอกาสนี้ เชอร์รีนและทับทิมเดิมออกจากห้องอย่างเงียบๆ

ทั้งสองคนนั่งรถแท็กซี่ไปถึงนอกบริษัท จากนั้นก็เดินเข้าไปยังห้องโถงบริษัท เชอร์รีนเดิมไปถามที่หน้าเคาน์เตอร์โดยตรง ส่วนทับทิมก็มองสำรวจเครื่องประดับบที่แข็งทนและสง่างาม

พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ให้ทั้งสองรอสักพัก จากนั้นก็โทรศัพท์ไปยังห้องทำงานของเลขา

หลังจากผ่านไปไม่นาน ทางเบื้องบนก็มีการตอบรับ ให้คุณเชอร์รีนขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นห้าสิบที่ห้องของท่านประธานโดยตรง

หลังจากพูดกล่าวขอบคุณพนักงานหน้าเคาน์เตอร์แล้ว เชอร์รีนและทับทิมก็ขึ้นลิฟต์ไป ในสมองของเธอก็ยังวนเวียนอยู่กับเรื่องเรื่องหนึ่ง ท่านประธานของที่นี่เป็นใครกันแน่?

จริงๆ แล้ว เมื่อกี้เธอน่าจะถามนามสกุลของท่านประธานกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ก่อน ทว่า กลับลืมไป

แต่ว่า ในไม่ช้าก็จะได้เจอหน้ากันแล้ว ดังนั้น รู้หรือไม่รู้ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรมาก

ผลักประตูห้องทำงานของท่านประธาน ใบหน้าที่คุ้นเคยมากๆ เผยออกมาตรงข้างหน้า ทันใดนั้นเชอร์รีนตะลึงงันอยู่ที่เดิม จ้องเขาอย่าแข็งทื่อ ถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองเดินภาพลวงตาขึ้น

ลุกขึ้น เลอแปงที่สวมสูดเดินตรงมาทางเธอทีละก้าว ใบหน้าที่หล่อเหลายิ้มโค้งขึ้น ราวกับดวงอาทิตย์ในเดือนเจ็ด เจิดจ้า เบิกบาน เร่าร้อน

ท้ายที่สุด ในตอนที่ระยะทางห่างกับเธอเพียงแค่ห้าวเดียว เลอแปงจึงจะหยุดเดิน จ้องเธออย่างนิ่งๆ จับมุมปาก น้ำเสียงที่น่าฟังเผยออกมา “คุณครูแสนสวย เป็นที่หมายของนักเรียน......”

ยังคงเหมือนสี่ปีก่อน เธอยืนอยู่บนเวที เขาฟุบอยู่แถวสุดท้ายด้วยความเกียจคร้าน มองเธอเช่นนี้แหละ ทีละคำทีละประโยค “คุณครูแสนสวย เป็นที่หมายของนักเรียน......”

ทว่า เทียบกับเมื่อสี่ปีก่อน มีบางส่วนที่เปลี่ยนไปอย่างแตกต่างจริงๆ

เทียบกับสี่ปีก่อน เลอแปงสูงขึ้นเล็กน้อย และความเขินอาย ความเป็นเด็กๆ ในตอนนั้น ต่างก็หายไปหมด สิ่งที่ทนแทนในตอนนี้คือความเป็นผู้ใหญ่ สง่างาม และมั่นคง

ดึงสติที่หายไปกลับมา เชอร์รีนยิ้มอ่อน ด้านนิสัยนั้น เขากลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

ลำตัวที่สูงโค้งตัวลงเล็กน้อย เลอแปงโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างไม่คาดคิด ดมกลิ่นอายหอมที่เผยออกมา ในใจของเขานั้นมีความอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก

พบกันหลังจากที่ไม่ได้พบกันมานาน การกอดอย่างเป็นมิตรคือเรื่องสมเหตุอยู่แล้ว

ทว่า ผ่านไปนานมาก เขาไม่มีแม้กระทั่งความหมายที่จะปล่อยออก เชอร์รีนจึงต้องพูดเตือนเขา “เลอแปง ฉันจะถูกนายรัดตายแล้ว”

พอได้ยินแล้ว เลอแปงจึงจะปล่อยเธอออกด้วยความไม่อยาก “sลังจากผ่านไปสี่ปีพบเจอผมในวิธีแบบนี้ น่าเซอร์ไพรส์มากเลยใช่ไหม?”

ไม่มีการลังเลใดๆ เชอร์รีนพยักหน้า เธอเซอร์ไพรส์มากจริงๆ และตื้นตันมาก การเปลี่ยนแปลงของเขา ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก

แน่นอนว่าทับทิมก็มองอะไรบางอย่างออกแล้ว แต่แค่ว่า ชีวิตของเชอร์รีนดีขนาดนี้! ดีถึงขั้นให้เธอรู้สึกอิจฉา

สี่ปีก่อน คือออกัส ชายผู้ที่หล่อเหลาดั่งเทพ คือคนรักในดวงใจของผู้หญิงทุกคนในเมืองS

สี่ปีต่อมา ก็คือผู้ชายที่โดดเด่นคนหนึ่ง ความรู้สึกที่เผาไหม้ในแววตาของเขาชัดเจน เร่าร้อน และรุนแรงมาก

ทำไม เธอถึงไม่มีชีวิตดีๆ แบบนี้ล่ะ?

แต่ว่า ดูแล้วท่านประธานชอบเชอร์รีนขนาดนี้ งั้นหลังจากนี้สามีของเธอจะต้องประสบความสำเร็จ เจริญรุ่งเรืองในบริษัทแน่นอน