ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 157

นัยน์ตาหยุดอยู่บนตัวของเธอ เลอแปงมองเธออย่างเงียบๆ หลังจากผ่านไปนานมาก เขาเอ่ยปากด้วยเสียงต่ำ “หลังจากนี้ ผมจะไม่เรียกคุณว่าคุณครูเชอร์รีนแล้ว ยิ่งไม่มีทางเรียกว่าพี่สะใภ้แล้ว จะเรียกคุณว่าเชอร์รีนอย่างโจ่งแจ้ง......”

ระหว่างที่พูดออกจากปาก ผู้ชายทั้งเกรี้ยวกราดและยืนหยัด

สี่ปีก่อน เขาเรียกเธอว่าคุณครูเชอร์รีน แค่เรียกชื่อเธอก็ยังเป็นความเพ้อฝัน ได้แต่เรียกชื่อเธอในตอนที่ไม่มีคนอยู่ข้างหลัง

ทว่าขณะนี้ เขาสามารถเรียกชื่อเธอได้ต่อหน้าทุกคน อย่างโจ่งแจ้ง......

พอได้ยินแล้ว มือที่ถือหาต้นน้ำของเชอร์รีนก็สั่นเล็กน้อย หยุดอยู่ที่นั่น และวินาทีต่อไป มือใหญ่ที่แห้งและอุ่นของชายคนนั้นทาบไปยังหลังมือของเธอ......

ตะลึงไปเลย กาต้มน้ำในที่อยู่ในมือของเชอร์รีนสั่น น้ำดอกส้มหกออกมา หกเต็มโต๊ะเลย

ราวกับถูกไฟช็อต เธอรีบเก็บมือกลับมา จ้องเลอแปง พูดทีละคำทีประโยคออกมาว่า “เลอแปง เรื่องบางเรื่องไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว นายเข้าใจดี”

ร่างกายที่เรียวสูงแข็งทื่ออยู่ที่นั้น ทว่า ผ่านไปไม่นาน เลอแปงก็กลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ในขณะนี้ อาหารก็มาเสิร์ฟแล้ว ทั้งสองไม่ได้พูดหัวข้อการสนทนาก่อนหน้านี้ต่อ ทว่าเปลี่ยนไปพูดคุยเรื่องน่าสนใจที่เกิดขึ้นตอนอยู่โรงเรียนในหลายปีนั้น

ยังพูดเกี่ยวกับเรื่องการทำงาน ที่แท้ บริษัทนั้นคือบริษัทที่เลอแปงร่วมหุ้มเปิดกับเพื่อนสองสามคน และเขาก็เป็นผู้ถือหุ้น

ตั้งใจหลีกเลี่ยงหัวข้อการสนทนานั้น ดังนั้น บรรยากาศระหว่างทั้งสองจึงกลมกลืน และเข้ากันได้

อาหารมื้อหนึ่งทานไปเกือบจะหนึ่งชั่วโมงครั้ง เชอร์รีนก้มหน้ามองเวลา ในตอนที่ไม่รู้ตัว กลับเป็นเวลาสามโมงแล้ว

เลอแปงเสนอว่าไปเดินเล่นดูวิวเมืองS ไม่ได้กลับมาสี่ปีแล้ว เขาคิดถึงสถานที่บางที่ในเมืองSมากจริงๆ

“วันอื่นละกัน เย็นนี้ฉันยังมีธุระอื่นๆ ต้องจัดการ” จริงๆ แล้ว ในใจเธอรู้สึกไม่ค่อยวางใจซาราง

พอได้ยินแล้ว เลอแปงก็ไม่ได้ยืนหยัด ใบหน้าที่หล่อเหลายิ้มอย่างเบิกบาน “งั้นคุยกันแล้วนะ เธอติดค้างฉันหนึ่งอย่าง”

เชอร์รีนยิ้ม "ได้ ครั้งหน้าฉันเดินเป็นเพื่อนนายทั้งวันเลย”

“ไปเอาเอกสารกับฉyนที่บริษัทก่อน แล้วค่อยส่งเธอกลับบ้าน” เลอแปงไม่ได้เผยความผิดหวังนั้นออกมา

“เลอแปง ฉันสามารถนั่งแท็กซี่จากที่นี่ได้ สะดวกมาก”

“รถจอดอยู่ที่นอกร้านแล้ว นี่เป็นมารยาทพื้นฐานของผู้ชายคนหนึ่งเลย ฉันยืนหยัด” หาวอย่างเกียจคร้าน ในคำพูดของเลอแปงมีความยืนหยัดที่ไม่สามารถละเลยได้

ดังนั้น จึงไม่ได้ปฏิเสธ ขึ้นรถ แล้วกลับไปที่บริษัท

ในตอนที่จอดรถ เลอแปงสังเกตเห็นข้างๆ มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ไม่เหมือนว่าเป็นของพนักงาน ดูถ่อมตน เก็บตัว แต่กลับสง่า หรูหรา และมีความคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก ทว่า เขาไม่ได้คิดมาก

ออกจากประตูลิฟต์ไป จึงเดินตรงไปทางห้องประธาน ทว่าไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆ เชอร์รีนก็รู้สึกเริ่มหมดสติ หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น

มือของเธอจับไปยังตรงหน้าอกด้วยความแปลกใจ เธอขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจ

จากนั้น วินาทีที่เลอแปงเปิดประตูออก ร่างกายของเชอร์รีนยืนนิ่งอยู่กับที่ดั่งก้อนหิน การเหม่อลอยในเมื่อกี้ หาสาเหตุเจอแล้ว