ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 163

เธอมองสิ่งของในถุงอย่างจดจ่อชั่วครู่ จากนั้นก็ยกมุมปากเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน

อืม ไม่เจอกันสี่ปี คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลายเป็นคนละเอียดขนาดนี้……

เชอร์รีนเปลี่ยนกางเกงเสร็จ แล้วจัดแจงของพวกนั้น ก่อนจะผลักประตูออกไปล้างมือ แล้วเดินไปด้านนอก

จากนั้นก็เห็นผู้ชายสูงยาวเข่าดียืนพิงอยู่ด้านข้างหน้าต่างห้องน้ำ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอเธอนานแล้ว

“คุณเชอร์รีนออกมาแล้ว งั้นพวกเราก็มาคุยกันเถอะ......” ออกัสยืนตัวตรง ดวงตาดำขลับคู่นั้นเสมือนลุ่มลึกจนไม่มีที่สิ้นสุด ตอนนี้กำลังจ้องมองมายังเธอ

ใบหน้าเชอร์รีนเงียบสงบ กล่าวเสียงเย็นเยียบว่า“ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะมีเรื่องให้คุยกัน ยังมีอีก ระหว่างเราไม่มีความจำเป็นต้องยืนคุยกันด้วย”

สิ้นเสียงก็ไม่ได้มองเขาแม้แต่ปราดเดียว เธอยกเท้าเดินไปด้านหน้า

ออกัสมองร่างที่ค่อยๆเดินห่างไปพลันขมวดคิ้ว ใบหน้าคมสันยิ่งเย็นยะเยือกมากขึ้น เมื่อริมฝีปากบางยกขึ้นก็พูดเนือยๆออกมาอย่างกดดัน “ซารางโนะ……”

ได้ยินดังนั้น ร่างบางของเชอร์รีนก็ชะงักค้าง วินาทีต่อมาหัวใจของเธอเต้นรัวแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ฝ่ามือของเธอก็เริ่มมีเหงื่อซึมออกมาบ้างแล้ว

เธอยืนอยู่กับที่ ก่อนจะหันหน้ากลับไปพลันยกมุมปากขึ้น แล้วเผยรอยยิ้มที่เงียบสงบและเย็นชาออกมา “คุณออกัสพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง？”

เขาจ้องเธอ คิ้วงามขมวดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวมาหาเธออย่างเชื่องช้า ดวงตามืดครึ้มมองลงมายังเธอ “คุณเชอร์รีนมั่นใจเรื่องชาติกำเนิดของเด็กคนนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ？”

“คุณออกัสกำลังหมายถึงเด็กไม่ใช่ของพี่ชายฉันงั้นเหรอ หรือว่าต้องเป็นของคุณออกัส?” เธอสวนกลับอย่างสงบเยือกเย็น

“แล้วทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ? ทำไมถึงเป็นของผมไม่ได้ หา?” เสียงเคร่งขรึมของออกัสส่งออกมาทีละคำ คล้ายกับจะกระแทกใส่ก้นบึ้งหัวใจของเชอร์รีนอย่างสุดแรง

มือข้างลำตัวหมัดไว้แน่น ก่อนจะจิบเล็บที่ฝ่ามือ ทำให้รู้สึกเจ็บเล็กน้อย เชอร์รีนขมวดคิ้วยิ้มเย้ยหยันและประชดประชันว่า“คุณออกัสเป็นโรคเพ้อเจ้อหรือเปล่า ยังว่าสติไม่สมประกอบ ตอนนี้ถึงกับเอาลูกคนอื่นมาเป็นของตน คุณออกัสน่าจะไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อยนะ？”

เขาไม่ได้โกรธ หากแต่เป็นการยิ้มทะลึ่ง ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้นเป็นรูปเรเดียน นิ้วมือใหญ่ได้รูปของเขาบีบคางของเธอ ก่อนประสานตากับเธอ

“เป็นลูกพี่ชายคุณ แต่ทำไมหน้าตาเหมือนคุณสี่ส่วน อีกหกส่วนเหมือนผมล่ะ?”

เชอร์รีนง้างมือปัดมือของเขาออกแรงๆ“ฉันยอมรับว่าเหมือนฉันสี่ส่วน เพราะฉันเป็นอาหญิงของเธอ แต่สำหรับที่คุณออกัสบอกว่าเหมือนคุณหกส่วนนั้น ขออภัยที่ฉันตาบอด ฉันดูไม่ออกแม้แต่เศษเสี้ยว”

ออกัสไม่โกรธและไม่ได้พูดอะไร แค่ยกริมฝีปากบางขึ้นมายิ้มและจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

รอยยิ้มที่อ่านอารมณ์ไม่ออก ทว่ากลับทำให้หัวใจของเชอร์รีนหวาดหวั่นยิ่งนัก ความคิดของเขาลึกซึ้งเกินไป เธออ่านไม่ออกจริงๆ

ดวงตาออกัสลุ่มลึกและเหี้ยมโหด เขาก้มลงอย่างเหนือการคาดหมาย ทั้งยังเจือรอยยิ้มไว้ในทีด้วย เขาก้มหน้าใกล้เธอเข้ามาทุกที สุดท้ายคือไม่ได้จูบริมฝีปากอมชมพูราวดอกไม้ของเธอ

ทว่ากลับเป็นการรู้สึกเจ็บขึ้นมา เชอร์รีนขมวดคิ้ว ยื่นมือแล้วใช้กำลังทั้งหมดที่มีดันร่างกายเขาออกไป

ผู้ชายคาดเดาล่วงหน้าไว้แล้วว่าเธอจะต่อต้าน เขารีบจับสองมือของเธอไว้เหนือศีรษะ ส่วนสองขาที่คิดจะถีบเขาก็ถูกขาของเขาหนีบไว้ตรงกลาง ไม่อาจขยับเขยื้อนได้

ลิ้มของเขาเลียระหว่างคอของเธอซึ่งมีไฝสีดำนูนออกมาอย่างกำเริบเสิบสาน เสียงเคร่งขรึมของเขาลอดออกจากริมฝีปากเขา“คุณเชอร์รีน ผมรู้สึกเหมือนก็พอ และผมขอเตือนคุณหนึ่งประโยคด้วย ต้องมีผลลัพธ์ที่ทำให้คุณใบ้ พูดไม่ออกแน่ คุณรอดูแล้วกัน……”