ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 164

เชอร์รีนตกใจกับภาพนี้จนเหงื่อไหลพรั่งพรูทั่วตัว รีบอุ้มซารางมาจากออกัส“บอกอาหญิงสิค่ะว่าหนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า？”

“ไม่เจ็บค่ะ” ซารางไม่ได้ร้องไห้ แค่ตกใจเท่านั้น เธอคล้องคอเชอร์รีนอย่างเห็นเป็นที่พึ่ง

ออกัสเอาเส้นผมพวกนั้นเข้ากระเป๋ากางเกงโดยที่ไม่มีใครรู้ สีหน้าของเขาไม่มีใครหยั่งถึง มันลึกล้ำราวกับเป็นน้ำวนอย่างไรอย่างนั้น

เลอแปงก็ตกใจจนฝ่ามือรุ่มร้อน เขาเริ่มหยอกล้อซารางเพื่อให้เธออารมณ์ดี ความตกใจของเธอเมื่อครู่จึงหายไปเป็นปลิดทิ้ง

ออกัสลุกขึ้นกล่าวอำลากับเลอแปง จากนั้นก็กวาดสายตามองเชอร์รีนกับซาราง แล้วเดินออกไป

เชอร์รีนเห็นเขาไปแล้วก็รู้สึกโล่งอก ทว่าความกังวลในใจยังไม่ดับสูญ

ถ้อยคำของเขาบ่งชี้ว่ากำลังสนใจชาติกำเนิดของซาราง อาจจะรู้สถานะของซารางแล้วก็เป็นได้ เธอจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้！

เธอให้ออกัสแย่งซารางไปไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด！

หลังเดินช้อปถึงตอนเย็น ความผูกพันของเลอแปงกับซารางก็พัฒนาไปอีกขั้น ตอนที่ส่งลงไปชั้นล่าง ซารางกับเลอแปงจึงจะจากกันอย่างอาลัยอาวรณ์

“ผมไม่บอกคนอื่นหรอกครับว่าคุณกับซารางไปที่เมืองทะเลหทัย แต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ ซึ่งก็คือให้ผมไปเยี่ยมซารางที่เมืองทะเลหทัย คุณไม่ต้องห้ามผมครับ”

เชอร์รีนก็ไม่ได้กล่าวห้าม แค่พยักหน้าหงึกๆ “ค่ะ”

เธอตัดสินใจไว้ว่า พรุ่งนี้เช้าจะไปจากที่นี่ ยืดเวลาไม่ได้เด็ดขาด ประโยคสุดท้ายของออกัสทำให้เธอรู้สึกตกอยู่ในวิกฤต

เลอแปงชำเลืองเห็นรอยกัดที่จางลงบนคอของเธอโดยบังเอิญ จึงขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าหล่อก็เริ่มมืดครึ้มขึ้นมา ……

เชอร์รีนไม่สังเกตว่าแววตาเขาเปลี่ยนไป ยังคงจมกับความคิดของตัวเอง กำลังคิดหาหนทางของตัวเองอยู่

“โอเคครับ ขึ้นไปชั้นบนเถอะครับ ซารางก็ง่วงแล้ว” เลอแปงละสายตาไปมองใบหน้าเล็กรูปไข่อมชมพูของซาราง เล่นมาทั้งวัน เธอคงเหนื่อยน่าดู ตอนนี้ดวงตาก็เริ่มทะเลาะตบตีกันแล้ว

“ซาราง บอกลาคุณอาเร็วค่ะ” เมื่อดึงความคิดตัวเองกลับมา เชอร์รีนก็มองคนตัวเล็กในอ้อมแขน

ได้ยินดังนั้น ดวงตาที่ใกล้ปิดของซารางเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหอมแก้มเลอแปงหลายๆครั้ง พร้อมกับกล่าวเสียงทุ้มนุ่มว่า “ลาก่อนค่ะคุณอาสุดหล่อ！”

หลังจากเลอแปงขับรถหายไปจากสายตา เชอร์รีนจึงจะอุ้มซารางขึ้นไปชั้นบน

เที่ยวมาทั้งวัน ตอนที่เธออาบน้ำให้เจ้าตัวน้อยนั้น อีกฝ่ายถึงกับนั่งไม่มั่นคง คล้ายกับคนเมาไม่มีผิด โยกไปเอนมาอยู่อย่างนั้น

เชอร์รีนทั้งสงสารทั้งรู้สึกตลก เธอรีบเร่งมือทำความสะอาดโดยเร็ว จากนั้นก็อุ้มลูกสาววางบนเตียง

“ปังปังปัง” เสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นเสียงของกนกอรก็ตามมาติดๆ“เชอร์รีน นอนหรือยังลูก？”

เสียงที่ลอยเข้ามาทำให้ซารางขมวดคิ้ว เมื่อเชอร์รีนเห็นเข้าก็รีบก้มตัวตบหลังให้ลูกสาวเบาๆ หลังจากหลับสนิทแล้ว เธอจึงจะเดินออกไปเสียงเบา

กนกอรนั่งรอบนโซฟาเป็นเวลานานแล้ว เชอร์รีนเดินเข้าไปนั่งข้างๆอีกฝ่าย“มีอะไรคะคุณแม่？”

“แม่ได้ยินพี่สะใภ้หนูบอกว่า วันนี้เห็นลงข่าวว่าผู้ชายคนนั้นกลับมาแล้ว ใช่ไหม？”

เชอร์รีนรู้ดีแก่ใจว่าผู้ชายคนนั้นหมายถึงใคร อีกอย่าง ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไร เธอจึงพยักหน้าหงึกๆ