ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 166

บนชั้นสูงสุดของตึกในห้องทำงานตำแหน่งประธาน

ร่างสูงยาวเข่าดี อกผายไหล่ผึ่ง เมื่อสวมใส่เสื้อแขนสั้นสีม่วงและกางเกงขายาวสีเทาควันบุหรี่ จึงยิ่งขับเน้นให้ตัวสูงและไหล่กว้างมากขึ้น

สีม่วงสะท้อนแสงให้ใบหน้าผู้ชายเผยโครงหน้าอันแข็งแรงและสวยสดงดงามยิ่งขึ้น

ที่แท้ผู้ชายก็สวมชุดสีม่วงแล้วก็กลายเป็นคนสง่างาม มีเสน่ห์และเหมือนผู้ใหญ่ได้เหมือนกัน

เลขาเตโชเคาะประตูห้อง หลังจากได้ยินเสียงขานรับเขาจึงจะเข้ามาแล้วยื่นผลตรวจให้เจ้านายเหนือหัว “ท่านประธานครับ”

แขนยาวออกัสยื่นผ่านโต๊ะทำงาน จากนั้นก็รับกระเป๋าหนังวัวมา เมื่อเปิดออก มือใหญ่ก็เริ่มทำการพลิกอ่านทันที

เมื่อพลิกถึงหน้าที่แสดงผลตรวจ เขาก็กวาดสายตาอ่านหนึ่งรอบ จากนั้นก็วางผลตรวจไว้ด้านข้าง ใบหน้าหล่อเหลาเงียบสงบ ไม่มีคลื่นอารมณ์ใดๆสักนิด มีก็แต่ริมฝีปากบางที่ยกโค้งขึ้นคล้ายมีคล้ายไม่มี ถือเป็นการเปิดเผยความในใจของเขาออกมา

ซึ่งเขาไม่ได้ตกตะลึงเลย เพราะเป็นผลตรวจที่อยู่ขอบเขตการคาดเดาของเขา ก่อนหน้านี้เขาก็รู้ว่าต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน

ถึงไม่ตรวจดีเอ็นเอเขาก็มั่นใจเต็มร้อยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวเขาอย่างแน่นอน！

สำหรับสาเหตุการตรวจดีเอ็นเอก็คือ เขาจะเอาหลักฐานส่วนนี้เพื่อหุบปากเธอ เธอจะได้เป็นใบ้ เถียงเขาไม่ออก

ลูกพี่ชายเธอ คิกๆ คำแบบนี้เธอก็ยังคิดออกมาได้นะ……

ผู้ช่วยเตโชเหลือบไปเห็นผลตรวจที่เขียนคำโตๆไว้หลายคำ ผลตรวจของทั้งสองคือ พ่อกับลูกสาว

มีสายสัมพันธ์เป็นพ่อกับลูกสาว？

เช่นนั้นเท่ากับว่า ลูกของท่านประธานเป็นผู้หญิง？

ทว่าท่านประธานเห็นผลตรวจแล้ว ทำไมไม่มีท่าทีตอบสนองเลยล่ะ？

เมื่อออกัสเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาของผู้ช่วยเตโช เขาเอนกายพิงหลังบนเก้าอี้หนัง ใบหน้าคมสันยกคิ้วขึ้น อยากรู้มากเหรอ？”

ผู้ช่วยเตโชถูกจับได้คาหนังคาเขา พลางทำเสียงกระแอมกระไออย่างเก้อเขิน “นิดหน่อยครับ”

ออกัสยกมุมปากยิ้มเบาๆคล้ายกับอารมณ์ดีมาก

ผู้ช่วยเตโชเห็นท่านประธานอารมณ์ดี ซึ่งมีไม่บ่อยนักก็ยิ้มตาม ถือโอกาสรีบถามว่า “ท่านประธานครับ ปีนี้คุณหนูอายุกี่ขวบแล้วครับ？”

ออกัสยกกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบหนึ่งคำ นิ้วเรียวยาวพลิกเอกสารอย่างสำราญ มุมปากเขากระตุกพลันได้ยินกล่าวว่า “สามขวบกับอีกห้าเดือน”

“เด็กกว่าลูกของผมหนึ่งขวบครับ” ผู้ช่วยเตโชกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินดังนั้น ออกัสก็ละสายตาจากเอกสารขึ้นมามองเขา“พึ่งได้ยินผู้ช่วยเตโชเล่าเรื่องครอบครัวครั้งแรก เป็นลูกสาวเหมือนกันหรือเปล่า？”

ผู้ช่วยเตโชตอบ“ใช่ครับ ลูกสาว”

เขาดื่มกาแฟต่ออีกหนึ่งคำ เมื่อคางเขาขยับ เสียงก็ลอยออกจากริมฝีปากบางของเขา “ลูกสาวแหละดี……”

“ทำไมเหรอครับ?” ผู้ช่วยเตโชรู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่าท่านประธานจะชอบลูกชายเสียอีก คาดไม่ถึงว่าเขาจะชอบลูกสาวด้วย

เมื่อนึกถึงร่างตัวน้อยๆที่อุ้มแล้วให้ความรู้สึกนุ่มนิ่ง และใบหน้ารูปไข่อมชมพูของลูกสาว หัวใจของออกัสก็พองโต ขนาดเสียงยังเจือความอ่อนโยนมากขึ้นเล็กน้อย “ลูกสาว……น่ารัก……แต่ลูกชายจะซนไปหน่อย……”

ผู้ช่วยเตโชยิ้ม ไม่คิดว่าจะเป็นเหตุผลเช่นนี้“อันที่จริงลูกสาวก็ซนมากเลยนะครับ”

เพราะลูกสาวบ้านเขาซนกว่าเด็กผู้ชายอีก ต้องจับปูใส่กระด้งตลอด

“หนูรู้ไปถึงอันนี้เลยนะคะ เตรียมตัวเสร็จหรือยังคะ พวกเราควรออกไปได้แล้วค่ะ”

เชอร์รีนซื้อซาลาเปาหนึ่งเข่ง ควรลูกสาวจะกินไม่หมด เลยบอกให้ไปแบ่งกินกับเพื่อนๆ จากนั้นเธอก็ไปโรงเรียน

เธอเป็นคนที่มาเช้าเป็นคนแรก ทว่าก็ต้องเลิกงานสายมาก ผ่านเวลาเลิกงานมานานแล้ว แต่ก็ยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะต้องสรุปผลการทำงานให้แล้วเสร็จก่อน

เธอแอบก้มหน้าดูเวลา ตอนนี้ก็หกโมงเย็นแล้ว ถึงเวลาเลิกเรียนของซารางแล้ว เธออดรู้สึกกระวนกระวายใจไม่ได้

ทว่าเบื้องบนยังสรุปผลทำงานไม่เสร็จ จึงไม่มีใครถืออภิสิทธิ์กลับไปก่อน จึงได้แต่นั่งรอต่อไป

ทว่าก็ไม่ได้เครียดอะไรมาก เพราะเมื่อก่อนก็เคยมีสถานการณ์เช่นนี้ คุณครูของซารางจะอยู่เป็นเพื่อนซารางจนกว่าเธอจะไปรับ จากนั้นถึงจะกลับไป

ดังนั้น เธอกับคุณครูของซารางสนิทสนมกันมาก คุณครูก็ดูแลซารางให้เป็นอย่างดี หลังจากรู้ว่าเธอทำงานอะไรแล้ว คุณครูของลูกสาวก็มักจะรอเธอ เมื่อเลยเวลารับซารางกลับบ้านเสมอ

ในที่สุดก็เลิกประชุม เชอร์รีนวิ่งออกจากโรงเรียนด้วยความเร็วสูงสุด ก่อนจะโบกรถแท็กซี่แล้วไปหาซารางที่โรงเรียนอนุบาล

ระหว่างทาง เธอหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาคุณครูของลูกสาว แต่กลับพบว่าแบตมือถือหมดไม่รู้ตอนไหนเสียแล้ว

เมื่อจนปัญญาก็ต้องเก็บมือถือเข้าที่ เธอเร่งให้คนขับไปเร็วๆหน่อย

พอถึงหน้าประตูโรงเรียน ผู้ปกครองที่มีรับนักเรียนต่างแยกย้ายกลับกันหมดแล้ว เพราะเลยเวลารับลูกมากว่าสองชั่วโมงแล้ว

เมื่อเดินเข้าโรงเรียนอนุบาล เชอร์รีนก็รีบตรงไปยังห้องเรียนของซาราง ทว่ายังไม่ถึงที่หมายก็เห็นคุณครูของซารางระหว่างทางเสียแล้ว

เธอรู้สึกโล่งอก ปริปากพูดว่า“ขอโทษด้วยค่ะอาจารย์ดวงใจวันนี้มีธุระเลยมาสายไปหน่อยค่ะ รบกวนอาจารย์อยู่เป็นเพื่อนซารางนานขนาดนี้แล้วนะคะ”

อาจารย์ดวงใจขมวดคิ้วมุ่น ยิ้มกล่าวว่า“ไม่รบกวนค่ะ เอ่อ คุณครู่เชอร์รีนค่ะ มีคนมารับซารางตอนเลิกเรียนแล้วค่ะ……”