ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 174

ดูๆไปแล้ว ลูกสาวของเขายังได้เรื่องกว่าผู้หญิงคนนั้นซะอีก ！

เพียงแต่ อายุยังน้อยแบบนี้ ใครกันที่สอนให้เธอใช้ความสวยงามมาเป็นเครื่องมือแบบนี้ ?

“คุณอาใจดีที่สุด！”เธอตะโกนเสียงดัง แล้วจูบเขาอีกสองฟอดใหญ่

อันที่จริงแล้ว นิสัยของเด็กน้อยก็ประมาณนี้ พวกเขาก็แค้นเคืองเป็น แต่ขอแค่เราทำดีกับเขา เขาก็จะลืมเรื่องที่ไม่พอใจเหล่านั้นทิ้งจนหมด !

ความหงุดหงิดที่ค้างคาอยู่ในใจของเขาก็ได้จางหายไปเพราะการกระทำของเด็กตัวน้อย มุมปากของเขายกหยักขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้“ เรายังเคยหอมใครอีก？”

เด็กน้อยยื่นมือที่ขาวเนียนออกมา พลางนับ พลางพึมพำว่า “เออ หอมหม่ามี๊ คุณยาย คุณตา คุณน้า โซชิ คุณอาองค์ชาย อาจารย์ดวงใจ และก็คุณอาสุดหล่อ……”

ไม่ถามก็ดี พอถามไปแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสก็มืดมน สั่งสอนไปว่า“ต่อไปห้ามหอมใครไปเรื่อยอีก ได้ยินไหม？”

“ทำไมล่ะคะ ?” ซารางไม่เข้าใจ ทำไมถึงหอมคนอื่นไม่ได้ ?

“มันมีเชื้อโรค ”หน้าเขาไม่แดง หัวใจก็ไม่เต้นรัวสีหน้าจริงจัง

“แต่ว่า คุณตากับคุณยายชอบให้หนูหอมพวกเขา คุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อก็ด้วย ชอบให้หนูหอมพวกเขา ยังบอกอีกว่าหนูสวย เป็นเด็กดี และเชื่อฟัง ！”

ออกัสหรี่ตาลง“ ทีหลังก็หอมได้แค่คุณตา กับคุณยาย แต่คุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อหอมไม่ได้นะ”

“เพราะคุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อมีเชื้อโรคเหรอคะ ?”

“ใช่……”

“แล้วคุณอาล่ะ ? คุณอาก็หอมไม่ได้ใช่ไหม มีเชื้อโรคเหมือนกัน ?”

“……”ดวงตาของเขากลิ้งกลอกไปมา “ไม่มี”

“ทำไมคุณอาถึงไม่มีเชื้อโรค คุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อถึงมีล่ะคะ? เป็นคุณอาเหมือนกันแท้ๆ ！”

“ไม่ได้เป็นคุณอา แต่เป็นแด๊ดดี้ นอนซะ……”

“คุณอาสัญญาแล้วว่าพรุ่งนี้จะให้หนูไปสวนสาธารณะกับหม่ามี๊ มาเกี่ยวก้อยกัน เปลี่ยนใจไม่ได้นะ！”

ออกัสนอนและไม่ขยับ ซารางยกมือใหญ่ของเขาขึ้นด้วยตัวเอง จากนั้นก็พยายามเกี่ยวไปที่นิ้วมือของเขา“เกี่ยวก้อยสัญญา พูดแล้วไม่คืนคำ ใครคืนคำเป็นไอตูดหมึก！”

“……”

แม้ว่าจะย้ายทั้งห้องและย้ายทั้งเตียง แต่ยังดี ที่ซารางไม่ได้เป็นเด็กติดเตียง อาจเพราะร้องไห้งอแงมาทั้งวัน ตอนนี้คงจะเหนื่อยแล้วจริงๆ สักพัก ก็ผล็อยหลับไป

หน้าจอมือถือมีแสงวาบขึ้นมา จากนั้นก็สั่น แขนยาวเหยียดออกไป ออกัสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่หน้าต่างแล้วกดรับสาย“แม่……”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ พร้อมกับพยายามพูดเก็บเสียง กลัวจะปลุกคนตัวเล็กบนเตียงให้ตื่น

“ทำไมเสียงแกถึงได้เบาจัง ?”สุนันท์ย่อมฟังมันออก

เขาขยับริมฝีปาก พูดอย่างขอไปทีว่า “เพิ่งตื่นครับ โทรมาซะดึกเลย แม่มีธุระอะไรหรือเปล่า？”

“ออกัส ช่วงนี้อาการป่วยของคุณยายเป็นยังไงบ้าง ? แม่อยากจะไปอเมริกา ไปหาคุณยาย”สุนันท์กล่าว

“แม่ไม่ต้องไปอเมริกาหรอก ตอนนี้อาการดีขึ้นมาแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็กลับเมืองบีเจแล้ว ”

เมื่อได้ยินดังนั้น สุนันท์ก็จึงเบาใจ“ งั้นก็ดี โทรติดต่อกับคุณตาคุณยายไม่ได้เลย แม่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”

“ครับ แม่ก็ด้วยนะ……”

กดวางสาย แต่ก็ไม่มีความง่วงแล้ว ขาเรียวยาวก็เดินไป ไปยังห้องนั่งเล่น หยิบไวน์แดงมาขวดหนึ่ง แล้วเทลงในแก้วใส

ไวน์สีแดงค่อยๆรินไหลลงแก้ว เข้มข้น กลมกล่อม และมีกลิ่นหอม

ภายในห้องนั่งเล่นเงียบสงบและวังเวง มีเพียงเสียงจังหวะติ๊กต๊อกของนาฬิกาแบบใส่ถ่าน นอกจากนี้ ก็เป็นเสียงการนอนหลับของ เจ้าดิ๊ก

แต่ ต่อให้จะเงียบแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถขจัดความหงุดหงิดที่มีในใจออกไปได้ แต่กลับยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

เขาหยิบแก้วไวน์แดงขึ้น ขากรรไกรขยับ ลูกกระเดือกเคลื่อนที่ขึ้นลง แก้วไวน์แดงแก้วหนึ่งก็เห็นก้นแก้ว ริมฝีปากบางยกหยัก เหยียดโค้งขึ้นอย่างเย็นชาและเยาะเย้ย

ทันใดนั้น หัวสมองก็มีพูดคำของหญิงสาวคนนั้นผุดขึ้นมา กับการเกี้ยวพาราสีของผู้ชายคนอื่น เธอก็มีความรู้สึก……