ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 175

มือถือถูกแย่งเอาไป ซารางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่มองไปยังรถที่จอดอยู่ตรงหน้า ก็ไม่กล้าแผลงฤทธิ์

กำลังจะออกเดินทางแล้ว หาก ทำเอาตัวร้ายโมโหขึ้นมาจะทำยังไง ? เธอไม่เจอหม่ามี๊มาสองวันแล้ว คิดถึงหม่ามี๊มากจริงๆ !

รถสีดำขับไปยังบนถนนอย่างมั่นคง หลังจากนั้นไม่นาน ก็มาถึงหน้าร้าน KFCที่ถนนรินลา

ร่างเล็กๆของซารางเกาะอยู่ที่ริมหน้าต่าง ก้นยกขึ้นสูง มองผ่านกระจก ออกไปยังด้านนอก เพื่อมองหาร่างของหม่ามี๊

ราวกับจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอหันหลังมา มองไปที่ออกัส “คุณอา ไม่ไปทำงานเหรอ？”

คิ้วเลิกขึ้น ดวงตาของออกัสจ้องมองเธออย่างสงบและใจเย็น รอคำพูดต่อไปของเธอ

“ไม่เป็นไร คุณอาไปทำงานเถอะ หนูจะรอหม่ามี๊อยู่ตรงนี้ ”น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล ใจดวงน้อยๆหวังให้จอมวายร้ายจากไปเร็วๆ

เหอะ ริมฝีปากบางของออกัสยกหยักขึ้น มองไปยังร่างเล็ก“ วันนี้ฉันไม่ไปทำงาน และจะไปกับพวกเธอด้วย……”

ความคิดเล็กๆน้อยๆของเธอ แสดงออกมาบนใบหน้าเล็กๆนั้น ดวงตาที่สุกใสก็เผยให้เห็นตัวหนังสือตัวโตๆอย่างชัดเจน——รีบไปได้แล้ว！

ไม่ไปทำงานเหรอ ในใจของซารางรู้สึกกลัดกลุ้ม เธออยากจะฟ้องหม่ามี๊ พูดเรื่องแย่ๆของจอมวายร้ายนี่ แต่ว่า จอมวายร้ายนี้ไม่ไปไหนเลยจะทำยังไงดี ?

“คุณอา วันนี้เพื่อนคุณอาไม่ชวนไปไหนเหรอ ?”

“ไม่ชวน……”

“งั้นคุณอา ไม่มีธุระอะไรที่ต้องไปทำเหรอ ? ”

“ไม่มี……”

“งั้นก็จะไปกับเราจริงๆเหรอ ? ”

“ใช่……”

“คุณอา หนูกับหม่ามี๊เป็นผู้หญิง คุณอาเป็นผู้ชาย มันไม่สะดวกเลยนะ ”

“ไม่เป็นไร……”

“โอ้！”ศีรษะเล็กๆของซารางก้มลงอย่างอ่อนแรง ห่อเหี่ยว และไม่ถามต่อ

แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสอดไม่ได้ที่จะหมองลงเธออยากให้เขาไปให้พ้นขนาดนี้เชียว ไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยเหรอ ?

ทันใดนั้น ดวงตาของซารางก็เป็นประกาย ใจที่แห้งเหี่ยวก็พลันหายไป สองมือทุบไปที่กระจกรถ เรียกเสียงเบา“หม่ามี๊！ หม่ามี๊！หนูอยู่นี่ ！อยู่ตรงนี้！”

เชอร์รีนเองก็ย่อมต้องเห็น เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ข้ามทางเท้ามาอย่างรวดเร็ว และร่างของซารางก็กระโดดลงจากรถ แล้วกระโจนเข้าอ้อมแขนเธอ

เพียงสองวันที่ไม่ได้เจอกัน แต่ความรู้สึกที่เชอร์รีนมีราวกับไม่ได้เจอกันมาสองปี กอดร่างที่นุ่มนิ่ม เธอรู้สึกราวกับหัวใจที่ว่างเปล่าของเธอได้ถูกมันเต็มจนเติม

“ไหน ขอหม่ามี๊ดูซารางให้ชัดๆสิ”จมูกอดไม่ได้ที่จะคัดขึ้นมา เธอนั่งยองๆ สัมผัสไปที่ใบหน้าเล็กๆของซาราง

ซารางให้เธอมองดูอย่างว่าง่าย ผ่านไปสักพัก เชอร์รีนก็ถึงได้ลุกขึ้น จูงมือน้อยๆของเธอ “ใครพาซารางมาที่นี่？”

ไม่พูดอะไร ซารางอ้าปากเล็กๆพูดออกมาอย่างไม่มีเสียงว่า——คุณอาใจร้าย ！

เหมือนจะได้ยินไม่ชัด เชอร์รีนขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง ร่างที่สูงใหญ่ก็ก้าวลงมาจากรถ เหยียดริมฝีปากบาง พูดอย่างเย็นชาออกมาสองคำว่า“ขึ้นรถ！”

เขาไม่แยกตัวไปเหรอ?

ทันใดนั้น คิ้วของเธอก็ขมวดกันแน่นมากขึ้น“ คุณไม่ไปทำงานเหรอ？”

สองคนแม่ลูกช่างมีนิสัยที่เหมือนกันเสียจริง ขนาดคำถามยังถามเหมือนกันเลย นี่พวกเธอไม่ยินดีจะให้เขาอยู่ด้วยขนาดนี้เลยเชียวเหรอ ?

ใบหน้ามืดมน ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และยังมีความโกรธปะทุขึ้นมาเล็กน้อย ออกัสจ้องเธออย่างเย็นชา น้ำเสียงเย็นเยือก “ไม่ไป！”

ภายในใจของเชอร์รีนก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมา

เมื่อเห็นดังนั้น ใบหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมน มืดจนราวกับเมฆดำปกคลุม เสียงหึจากลำคอก็ดังขึ้น หันหลัง แล้วขึ้นรถ“หากไม่คิดจะไปแล้ว งั้น แผนการเดินทางก็ยกเลิก……”

เมื่อได้ยินดังนี้ เชอร์รีนก็หันมองไปรอบๆ ถึงกับตกใจในสิ่งที่ได้เห็น ทางด้านหลังไม่รู้ว่ามีชายสองคนในชุดสูทมาตั้งแต่เมื่อไร เห็นชัดว่ามาเพื่อเฝ้าระวังเธอ ！

ประธานออกัสที่ดูสูงสง่าก็ช่างไร้ยางอายได้ขนาดนี้ เธอรู้แจ้งเห็นจริงกับมันแล้ว！

กัดฟันกร่อน เชอร์รีนทำได้เพียงอุ้มซารางไปขึ้นรถอย่างไม่มีทางเลือก ทั้งสามคนนั่งเคียงข้างกันในเบาะหลัง โดยมีซารางนั่งอยู่ตรงกลาง