ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 177

สายตาจ้องมองเธอ ดวงตาที่เรียวเล็กของเขาก็หรี่ลง

แต่ซารางไม่ได้สนใจการก่อตัวของอะไรบางอย่างระหว่างพวกเขา ราวกับว่าวที่ล่องลอยไปในสายลม รีบวิ่งไปที่ต้นองุ่น เสียงร่าเริงของเด็กน้อยก็ดังล่องลอยไปในสายลม“สาวน้อยเก็บองุ่นถือตะกร้าใบหนึ่ง นุ่งกระโปรงสั้นในตอนเที่ยงเดินไปทั่วในไร่องุ่น เธอเก็บองุ่นได้มากที่สุด มากจนเหมือนดวงดาวที่นับไม่ถ้วน ！”

เมื่อได้ฟังเพลงที่ถูกดัดแปลงของเด็กน้อย อารมณ์ที่น่าเบื่อมานานของเชอร์รีนก็หายวับไปในทันที อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เจ้าเด็กคนนี้ช่างดื้อจริงๆ เจ้าตัวความสุข！

ใบหน้าขาวนวล อ่อนโยน มุมปากยกโค้ง หยักขึ้นเพียงน้อยนิด ก็เกี่ยวเข้ากับหัวใจของออกัส จนหวั่นไหว

สายตาที่จ้องมองมา เชอร์รีนก็รู้สึกถึงมันได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ ทำราวกับเขาเป็นธาตุอากาศและตามซารางไป

เมื่อครู่ เด็กน้อยยังคงตื่นเต้นอยู่เลย แต่พอ ตอนที่มายืนอยู่ตรงหน้าของต้นองุ่น ก็เหมือนมะเขือเหี่ยวที่ยืนต้นตาย

ยู่ปากเล็กๆ และเขย่งเท้า ยืนแขนป้อมๆ ใบหน้าเศร้าเสียใจ“หม่ามี๊ เอื้อมไม่ถึง”

อดกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ เชอร์รีนอุ้มเธอขึ้นมา ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ยิ้มร่า มือเล็กที่นุ่มนิ่มยื่นออกไปเก็บพวงองุ่น

ที่ตรงส่วนหัวยังเป็นเขียว พวงองุ่นสีม่วง สองแม่ลูกยืนอยู่ใต้ต้นองุ่น ยิ้มอย่างร่าเริงสดใส และอบอุ่น

ความโกรธในใจของออกัสค่อยๆจางหายไป ถูกความอ่อนโยน อบอุ่นใจ และความอิ่มเอมใจเติมมันจนเต็ม

บ่อยครั้งที่ยื่นพวงองุ่นมาให้เชอร์รีน จากนั้นก็จูบไปที่แก้มของเชอร์รีนอย่างว่าง่าย พูดเสียงหวานว่า“หม่ามี๊ หนูจะร้องเพลงให้ฟังนะ ”

“เพลงเมื่อกี้เคยฟังแล้ว เปลี่ยนเพลงใหม่ได้ไหม ? ”

“ได้อยู่แล้ว……”ริมฝีปากเธอเริ่มขยับ เสียงใสๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง“มองหาองุ่นหาองุ่น หาเจอพวงใหญ่ๆคำนับทักทาย แล้วจับมือ เอาองุ่นพวงใหญ่ไปอีกพวง！”

เชอร์รีนอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ พูดชมเชย “ซารางเก่งจังเลย！ร้องดีมาก！”

ยิ้มจนตาหยี ซารางยกมือที่นุ่มนิ่มขึ้นอีกครั้ง แล้วเด็ดองุ่นต่อ

แต่ว่า ผ่านไปได้ไม่นาน เชอร์รีนก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว โดยเฉพาะที่แขน ทั้งเมื่อย และทั้งเหน็บชา แทบจะอุ้มซารางไม่ขึ้นแล้ว

ในตอนที่เธอกำลังจะวางซารางลงพื้น เพื่อสะบัดแขนนั้น มีใครบางคนก็เร็วกว่า ยื่นแขนยาวๆออกไป ออกัสอุ้มร่างของซารางไว้ในอ้อมแขนทันที

เชอร์รีนตะลึง จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขา จากนั้น เพียงครู่เดียว ก็ถอนสายตาออก

ออกัสรูปร่างสูงใหญ่และแข็งแรง ก็จึงย่อมอุ้มได้สูงกว่าเชอร์รีน ยื่นมือไป ซารางเด็ดองุ่นที่มีสีแดงจนม่วงมา“หม่ามี๊ อ้าปาก”

เมื่อเห็นสายตาที่เร่งรีบของเด็กน้อย เธอก็จนใจ ก้าวเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วกินมัน

องุ่นที่นี่กับองุ่นที่ซื้อในร้านขายผลไม้แตกต่างกันมากจริงๆ สด หวาน และฉ่ำน้ำมาก

ดึงมือเล็กๆกลับ เธอก็เด็ดลูกที่ทั้งเล็กและทั้งเขียวมาลูกหนึ่ง มีแผนร้ายในใจ มองไปยังออกัส พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล“คุณอา อ้าปาก”

ออกัสจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาที่เรียวยาวก็เลิกขึ้น และไม่ยอมอ้าปาก

“คุณอาไม่ชอบองุ่นที่ซารางให้เหรอคะ？”เธอกะพริบตาปริบๆ“คุณอาต้องเกลียดหนูแน่ๆเลยถึงไม่ยอมกิน หากเป็นคุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อ พวกเขากินมันไปแล้ว ”

สิ่งเดียวที่เขาไม่อยากได้ยินคือการเปรียบเทียบกับสองคนนั้น เขาโน้มตัวมา งับองุ่นเขียวในมือเล็กๆของเธอเข้าปาก

ทันใดนั้น รสชาติที่ทั้งฝาดและเปรี้ยวก็ไหลเวียนอยู่ในโพรงปาก ลูกกระเดือกของออกัสขยับขึ้นลง และความเปรี้ยวที่ยากจะทานทนนั้นทำเอาเขาลืมตาแทบไม่ขึ้น จนใบหน้าที่หล่อเหลาบิดเบี้ยวไปด้วยเล็กน้อย

นี่มัน！เปรี้ยวจี๊ดเลย！

เมื่อเห็นดังนั้น ซารางก็ชอบอกชอบใจ หัวเราะคิกคัก เสียงสดใสราวกับนกแก้ว “หม่ามี๊ ดูหน้าคุณอาสิ！”

ทันทีที่หันไปมอง เชอร์รีนก็พบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม ที่เห็นเพียง คิ้วที่ขมวดกันแน่น ตาหยี กัดฟันกร่อน และดูเหมือนสับสนเล็กน้อย ราวกับโกรธแค้นองุ่น อดไม่ได้ที่อยากจะทุบให้แหลก

การเหลือบมองนั้น ทำให้เธอหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาในแบบนี้ ก็เหมือนคนที่หมดหนทางจริงๆ

และในเวลาเดียวกัน อาการตึงเครียดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาของเธอ ก็เหมือนจะได้ผ่อนคลายลง

เสียงหัวเราะของแม่ลูกทำให้เขามีความสุขมาก นัยน์ตาที่ดำขลับราวกับหมึกก็เผยความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย แต่ใบหน้าก็ยังคงแกล้งทำเป็นโกรธเคืองอยู่ มือใหญ่ยกร่างของซารางโยนขึ้นไปในอากาศ