ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 193

เมื่อเชอร์รีนวิ่งออกมา ก็เห็นภาพเช่นนี้อยู่เบื้องหน้า

เลือด เลือดสีแดงฉาน แยกไม่ออกว่าเป็นเลือดขององค์ชายหรือซาราง

องค์ชายยังคงนิ่งไม่ไหวติง แม้แต่ซารางที่เคยร่าเริงอยู่เสมอก็นอนสงบนิ่งอยู่กับพื้นเช่นกัน สองตาของเชอร์รีนพร่ามัว สองขาอ่อนยวบทันที เธอเกือบจะล้มลงกับพื้น แต่ก็กัดฟันไว้ พยายามฝืนร่างกายที่ไม่หยุดสั่นเทา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาศูนย์ฉุกเฉิน

แค่จะกดหมายเลขง่ายๆ แต่กลับดูเหมือนว่าเชอร์รีนต้องใช้พละกำลังตั้งแต่หัวจรดเท้า

มือและขาของเธอกำลังสั่นเทา จนถึงขนาดที่ว่า แม้แต่กล้ามเนื้อบนแก้มที่แข็งทื่อก็ยังสั่น เธอไม่เคยตัวสั่นมากมายขนาดนี้มาก่อน

แต่เธอรู้ว่า เธอจะล้มไม่ได้ ล้มไม่ได้อย่างเด็ดขาด ห้ามล้ม!

เชอร์รีนประคองตัวให้มีสติอยู่ตลอดเวลา เธอยืนเฝ้าอยู่ข้างกายทั้งสอง โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ใกล้กับสถานที่เกิดเหตุ ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง

เธอลืมตามองดูหมอและพยาบาลหามซารางและองค์ชายขึ้นรถพยาบาล และตามไปอย่างใกล้ชิด ไม่ให้ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

ครู่ต่อมา แสงไฟจากห้องฉุกเฉินก็สว่างขึ้น

เชอร์รีนนั่งอยู่บนม้านั่งยาวนอกห้องฉุกเฉิน ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด ไร้สีเลือดใดๆ ก้มหน้าซุกอยู่ในหว่างขา หัวไหล่ผอมบางไม่อาจหยุดสั่นเทา

ภาพที่เห็นเมื่อครู่ เธอคิดว่าชั่วชีวิตนี้ เธอจะไม่สามารถลืมได้เลย!

มันเป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอจูงมือซารางไว้ไม่ยอมปล่อย ถ้าเธอเตือนซารางไม่ให้วิ่งเล่นไปทั่ว ถ้าเธอจับตามองซารางอย่างใกล้ชิด!

มันเป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอไม่หละหลวมเพียงไม่กี่นาที เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

เธอไม่กล้าคิด ไม่กล้าคิดถึงผลที่กำลังจะตามมา!

ในอะพาร์ตเม้นต์

ป้าบัวกำลังทำอาหารเย็นอยู่ เมื่อมองไปยังห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า เธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกได้เพียงความเงียบเหงา

หลายวันที่ผ่านมาเมื่อมีซารางกับแม่อยู่ ก็มีแต่ความครึกครื้น มีเสียงหัวเราะและเสียงละมุนละไมของเด็กน้อยอยู่ทุกพื้นที่ แต่ในเวลานี้…

เธอพอจะมองออกว่า ถึงแม้หลายวันมานี้เชอร์รีนและคุณออกัสจะเย็นชาต่อกันตลอดเวลา แต่ระหว่างทั้งสองก็น่าจะมีความผูกพันต่อกัน

คุณออกัสไม่ค่อยยิ้มเท่าไรนัก เขามักจะเย็นชา ใบหน้าขรึม ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นยะเยือกอยู่เป็นระยะ ไม่กล้าทำอะไรไม่เกรงใจ

แต่ตั้งแต่ซารางและแม่ของเธอมาก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว แทบจะเห็นคุณออกัสยิ้มมุมปากอยู่ตลอดเวลา สีหน้าก็มักจะอ่อนโยนอยู่เสมอ

หลายวันมานี้ พวกเขากลมเกลียว สนุกสนาน และมีความสุขเหมือนกับครอบครัวทั่วไป

แต่ทว่า ในเวลานี้ อนิจจา!

ในเวลานี้ร่างสูงใหญ่ของออกัสเดินเข้ามา เขาเบิกตาขึ้นถามประโยคแรกว่า “พวกเธอกลับมาแล้วหรือยัง?”

ป้าบัวส่ายหน้าพลางพูดว่า “เมื่อคืนวานฉันโทรหาคุณเชอร์รีนแล้ว เธอรับปาก แต่ตอนนี้ยังไม่กลับมาค่ะ”

ได้ยินดังนั้นออกัสก็เลิกคิ้วขึ้น หันร่างที่สูงชะลูดแล้วเดินออกไปข้างนอก เห็นดังนั้นป้าบัวจึงพูดไล่หลังเขาไปว่า “คุณออกัส แล้วอาหารค่ำล่ะคะ”

“วางไว้ ผมจะไปรับพวกเธอ รอพวกเธอกลับมาค่อยกิน…”

เขากล่าวขึ้นในขณะที่ร่างสูงใหญ่เดินออกไปแล้ว เหลือเพียงเสียงทุ้มต่ำลอยเข้ามาตามสายลม

ออกัสขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำ เร่งความเร็วขึ้นไปตลอดทาง มุ่งหน้าไปยังโรงแรม

ระยะทาง 20 นาที เขาใช้เวลาเพียง 15 นาทีก็มาถึงหน้าโรงแรมแล้ว เขาเอารถจอดไว้ด้านนอกของโรงแรม ไม่เข้าที่จอด

เมื่อเดินมาถึงล้อบบี้โรงแรม เขาก็ตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์แผนกต้อนรับ พนักงานต้อนรับของโรงแรมทั้งสองกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่ทันได้สังเกตเห็น

เขางอนิ้วเคาะลงบนเคาน์เตอร์จนเกิดเสียงดังฟังชัด หว่างคิ้วของออกัสขมวดขึ้นอย่างหงุดหงิดและถามว่า “ห้องพักของคุณเชอร์รีนหมายเลขอะไรครับ?”

พนักงานต้อนรับตอบตามสัญชาตญาณ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา “ขอโทษค่ะ เราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของผู้เข้าพักได้”

“โทรหาผู้จัดการให้ผม...” เสียงเคาะโต๊ะของออกัสหนักขึ้นเล็กน้อย

ในเวลานี้พนักงานต้อนรับหญิงสองคนเงยหน้าขึ้น พอเห็นคนที่มาก็สะดุ้งตกใจ “คุณ…คุณ…คุณออกัส!”