ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 194

กรุ๊ปเลือดของทั้งสองเป็นกรุ๊ป A เหมือนกันพอดี พยาบาลวางแผนที่จะดูดไป 400 มิลลิลิตร แต่ออกัสขอให้ดูดไป 1,000 มิลลิลิตรเลย

พยาบาลไม่ยอม ข้อกำหนดสูงสุดของการให้เลือดคือ 800 มิลลิลิตร

ออกัสหรี่ตาลง พูดด้วยความโมโห “อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สอง มันเสียเวลา คุณต้องรับผิดชอบผลกระทบจากเรื่องทั้งหมด...”

พยาบาลตัวสั่นเทิ้ม ไม่กล้าพูดอะไร ก้มหน้าลงทันที สูบเลือดจนถึง 1,000 มิลลิลิตรแล้วจึงหยุด

สีหน้าออกัสไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เขาปล่อยเสื้อเชิ้ตสีดำลงและพูดกับพยาบาล “พยายามรักษาองค์ชายให้ที่ดีที่สุด ต้องการอะไร หรือเกิดอะไรขึ้นก็บอกผมได้ตลอดเวลา…”

ออกัสไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร…

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง องค์ชายได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยซาราง ดังนั้นเขาต้องพยายามอย่างดีที่สุด…

พอเห็นเขาเดินออกมา เชอร์รีนที่หน้าซีดเผือดกลับสงบนิ่งผิดปกติ เอามือทั้งสองยันเก้าอี้ลุกขึ้นยืน “ยังต้องการเลือดอีกไหม? ฉันก็กรุ๊ป A เหมือนกัน”

“ตอนนี้ยังไม่ต้อง หากต้องการเมื่อไหร่ ทางเราจะบอกเอง” แพทย์กล่าวขึ้น

พูดจบก็ผลักประตูห้องผ่าตัด แพทย์และพยาบาลทั้งหมดเดินเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

ครู่ต่อมา ทางเดินก็กลับมาเงียบสงบเหมือนในตอนแรก เงียบสงบไม่มีเสียงใดๆ แม้กระทั่งลมหายใจของทั้งสองยังได้ยินอย่างชัดเจน

เธอทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งยาวอีกครั้ง เชอร์รีนก้มหน้าซุกอยู่ในหว่างขา หัวไหล่ผอมบางไม่อาจหยุดสั่นเทา

ช่วงเวลาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเช่นในเวลานี้ ความหวาดกลัวที่ไม่อาจหาคำไหนมาจำกัดความได้แผ่ซ่านออกมาจากกระดูก

ถ้าไม่มีซาราง เธอก็ไม่อาจจินตนาการได้ว่าชีวิตของตัวเองจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นเช่นไร!

ร่างสูงใหญ่นั่งลงบนม้านั่งยาว ดวงตาอันลุ่มลึกมืดมนของออกัสจับจ้องอยู่ที่เธอ ทันใดนั้น ก็ได้แสดงให้เห็นความเสียใจและสงสาร

เขาเหยียดแขนออกไป ประคองเธอที่ซุกตัวอยู่ วางลงบนต้นขาที่แข็งแกร่งและกล่าวด้วยเสียบแหบพร่า “ไม่ต้องห่วง ซารางต้องไม่เป็นอะไร…”

เธอพยายามผละออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เมื่อยกมือขึ้นเชอร์รีนก็พบว่าตัวเองนั้นไร้เรี่ยวแรงและอ่อนแอแค่ไหน ราวกับพละกำลังทั่วร่างกายได้ไหลออกไปจนหมด

“ปล่อยฉัน ฉันไม่เป็นอะไร…” เธอเอ่ยขึ้นช้าๆ อย่างอ่อนแรง

“อยู่อย่างนี้แหละ!” ออกัสปรายตาเหลือบมองเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นผิดปกติ ไม่มีแววยั่วยุ ถ้าตั้งใจฟังดูจะพบความอ่อนโยนอยู่ในนั้น

เชอร์รีนไม่โต้เถียงกับเขาอีกต่อไป แค่ยังคงอยู่ในท่าทางนั้น รอคอยอย่างสงบนิ่ง สายตาของเธอจับจ้องอยู่บนประตูห้องฉุกเฉินโดยไม่กะพริบ

แต่หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดกลับยังไม่เปิด

มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวค่อยๆ กำแน่น เล็บคมจิกเนื้อกลางฝ่ามือจนเจ็บปวด แต่เธอกลับไม่รู้สึกเลยแม้แต่นิด

เวลาค่อยๆ ผ่านไปเรื่อยๆ ร่างกายของออกัสแข็งทื่อราวกับก้อนหิน ไม่เคยผ่อนคลายลงเลย หว่างคิ้วเผยให้เห็นความวุ่นวายใจและมืดมน และที่มากไปกว่านั้นคือความกังวล

มือใหญ่วางลงบนเสื้อเชิ้ต เขาปลดกระดุมบนเสื้อเชิ้ตออกหลายเม็ด มิฉะนั้น เกรงว่าจะเครียดจนตาย!

เวลายังคงผ่านไปอย่างเงียบสงบ ทุกนาทีในเวลานี้คือความทรมานและความระทมทุกข์อย่างมากสำหรับคนที่รอคอย โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางด้านจิตใจ