ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 195

เชอร์รีนไม่ได้ไปไหน เธอนั่งเงียบๆ อยู่ข้างเตียง รอให้เขาฟื้นขึ้นมา

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นกว่าห้าชั่วโมงแล้ว แต่องค์ชายไม่มีสัญญาณว่าจะตื่นขึ้นมาเลย ยังคงอยู่ในอาการสลบไสลตลอดเวลา

มีหมอเข้ามาตรวจดูอาการผู้ป่วยพอดี เธอจึงถามอย่างเป็นกังวล “หมอคะ ทำไมเขายังไม่ฟื้นอีกล่ะคะ?”

“แม้ว่าจะมีเลือดออกในสมอง แต่ก็ไม่ได้กดทับเส้นประสาทในสมอง ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ภายในสองวันนี้จะฟื้นขึ้นมาแน่นอน” หมอตรวจอาการของผู้ป่วยให้พยาบาลที่อยู่ข้างหลังจดบันทึกและคุยกับเชอร์รีนไปด้วย

ได้ยินดังนั้น สิ่งที่เธอกังวลอยู่ภายในใจ ก็รู้สึกโล่งใจได้ในที่สุด

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือเกิดการสั่นขึ้นมา เธอไม่ได้รับสาย จนกระทั่งเดินออกจากห้องผู้ป่วยจึงรับสาย “ฮัลโหล”

“เขาฟื้นแล้วหรือยัง?” เสียงทุ้มต่ำของออกัสดังมาจากปลายสาย

“ยังค่ะ”

“งั้นคุณก็กลับมาก่อนแล้วกัน ซารางตื่นแล้ว…” เขาพูดอย่างแผ่วเบา

มีพยาบาลคอยดูแลสองคนในห้อง หลังจากเชอร์รีนบอกกล่าวแล้วเธอจึงออกไป

เป็นไปตามคาด เมื่อเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงพูดจาละมุนละไมของซาราง “คุณอา แม่ยังไม่กลับมาเหรอคะ?”

เธอไม่พูดสักคำ เดินตรงไปที่ขอบเตียง มองดูซารางแล้วเอ่ยถามเบาๆ “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ใบหน้าน้อยๆ ยังคงซีดเซียว ซารางส่ายหน้า “ไม่เจ็บค่ะคุณแม่…”

“ไม่เจ็บเลยจริงๆ เหรอ?”

“หัว...ปวดหัว...แม่จ๋า...” มือน้อยของซารางชี้ไปที่ศีรษะ เธอรู้สึกว่ามันหนักๆ และอึดอัดตรงนั้น เจ็บ ไม่ค่อยสบาย

ในเวลานี้เชอร์รีนอยากจะถ่ายโอนความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอได้รับมาที่ตัวเองเหลือเกิน ให้เธอได้แบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้เอง

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็ร้อนผ่าวอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมา

เมื่อเห็นดังนั้นซารางก็เอื้อมมือน้อยขาวละมุนเข้ามาแตะใบหน้าของเธอ ราวกับว่าต้องการเช็ดน้ำตาให้เธอ “แม่จ๋า หนูโกหกแม่ ความจริงมันนิดเดียว เจ็บนิดเดียว นิดเดียวเหมือนเมล็ดแตงโม!”

เชอร์รีนสูดหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเธอก็ค่อยๆ สงบลง เอามือน้อยวางลงบนผ้าห่ม “นอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าตื่นมาก็จะไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว ตอนนี้ต้องเชื่อฟังก่อน”

ซารางพยักหน้าแล้วหลับตาลงอย่างว่าง่าย จากนั้นก็หลับไป

“คืนนี้ฉันจะเฝ้าอยู่ที่นี่ คุณกลับไปที่อะพาร์ตเมนต์เถอะ ที่นี่อยู่สองคนไม่ได้” เธอหันกลับไป พูดกับออกัสด้วยท่าทีสงบนิ่งและเย็นชาเหมือนเดิม

สายตาที่จับจ้องการเคลื่อนไหวของพวกเธออยู่ตลอดเวลาทางด้านหลังได้ถอนสายตากลับ จากนั้นก็เคลื่อนผ่านหน้าของเธอไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงใหญ่ของเขานั่งลงบนโซฟาโดยไม่มีทีท่าว่าจะกลับไป

“ผมจะอยู่ที่นี่...” ครู่ต่อมา เขาพูดออกมาอย่างหนักแน่น

ได้ยินดังนั้นเชอร์รีนก็ไม่ได้พูดอะไร แต่นั่งลงข้างเตียงอย่างเงียบๆ ไม่ว่าจะอยู่หรือไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะไปก้าวก่าย

เพียงครู่เดียวภายในห้องผู้ป่วยก็เงียบสงัด มีแต่ความสงบ ทิวทัศน์กลางคืนภายนอกหน้าต่างค่อยๆ มืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอเอนกายและผล็อยหลับไปข้างเตียงผู้ป่วย

ออกัสวางเอกสารในมือลงแล้วลุกขึ้น เดินไปที่ข้างเตียงช้าๆ เห็นสองแม่ลูกยังคงจับมือกันไว้อย่างมั่นคง

คิ้วเรียวยาวเลิกขึ้น หัวใจของเขาดูเหมือนจะมีบางอย่างสัมผัสเบาๆ ทำให้เขาอ่อนโยนและสงบนิ่งลงผิดปกติ มองดูพวกเธอด้วยสายตาอบอุ่น

ครู่ต่อมาร่างสูงใหญ่ก็ก้มลงเล็กน้อย สองมือของเขาอุ้มเชอร์รีนขึ้นมาอย่างนุ่มนวล กลัวว่าจะทำให้เธออื่น