ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 205

ตรงกันข้ามกับความดีใจของซาราง เชอร์รีนกลับจ้องมองเขา เธอขมวดคิ้วขึ้น คำพูดเหล่านั้นเมื่อช่วงเช้าวันนี้ ไม่ได้เข้าหูเขาเลยอย่างนั้นหรือ?

เพียงแต่ ไม่ว่าเขาจะฟังเข้าหรือไม่นั้น ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอวางแผนว่าจะใช้ชีวิตให้ดีและเรียบง่ายใหม่อีกครั้ง

อย่างแรกก็คือซื้อบ้าน ราคาบ้านของเมืองทะเลหทัยนี้ต่ำกว่าเมืองsอยู่บ้าง ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ ก็ไม่เลวเหมือนกัน

ซารางก็โตขนาดนี้แล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นที่เมืองsหรือเมืองทะเลหทัยเธอกลับไม่มีบ้านแม้แต่หลังเดียวเลย เป็นแบบนี้ต่อไปนานๆเข้าก็ไม่ดีนัก

ดวงตาที่หรี่ลงอย่างลึกซึ้งของออกัสก็จ้องมองอยู่ที่ร่างของเชอร์รีนด้วยเช่นกัน เผยให้เห็นเปลวไฟที่ร้อนแผดเผาอยู่ในนั้น

ชัดเจนในหัวใจของตัวเอง รู้ว่าต้องการอะไร เช่นนั้นแล้วเขาก็ไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว....

ทั้งสองคนมองสบตากัน เชอร์รีนละสายตาออกมามองยังซาราง : “อีกสิบนาทีก็จะไปสายแล้วนะคะ วันนี้หนูอยากจะถูกทำโทษใช่ไหม?”

ร่างเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ ซารางเอ่ยพูดขึ้น : “หม่ามี๊ คุณอาไม่มีอาหารเช้าค่ะ”

“หม่ามี๊ทำอาหารเช้าเอาไว้แค่สำหรับสามคนเท่านั้น ไม่มีแล้วค่ะ”เชอร์รีนดื่มน้ำเต้าหู้ไปพลาง หลังจากนั้นก็มองไปยังองค์ชาย : “ขนมปังเอาแยมไหมคะ?”

“เอาซักหน่อยครับ”องค์ชายนั่งอยู่ห่างจากแยม จึงอยู่ไกลเกินเอื้อมถึง

เชอร์รีนส่งขวดแยมมาให้เขา หลังจากนั้นรอหลังจากที่เขาทาเสร็จแล้ว ก็ทาแยมลงบนขนมปังให้ซารางหนึ่งแผ่น : “รีบทานลูก”

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เธอไม่แม้แต่จะมองออกัสเลย

ซารางกัดขนมปังคำเล็กๆ รู้สึกว่าคุณอาน่าสงสาร ก็คุณอาไม่มีอาหารเช้ากิน : “คุณอา ทาร์ตไข่ของซารางให้คุณอาค่ะ”

เด็กน้อยอดไม่ได้ ส่งจานทาร์ตไข่ที่มีอยู่สี่ชิ้นไปให้ ออกัสเลิกคิ้ว ริมฝีปากบางยิ้มขึ้น : “หนูทานเถอะ”

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เชอร์รีนต้องไปส่งซารางไปเรียนหนังสือ หลังจากนั้นเธอยังจะต้องไปทำงานอีกด้วย รู้สึกไม่วางใจองค์ชาย : “เกี๊ยวฉันห่อเสร็จแล้วนะคะวางอยู่บนโต๊ะ ถ้าหากคุณยังไม่หิวก็รอฉันกลับมาแล้วค่อยทานด้วยกัน มีอะไรก็โทรหาฉันนะคะ ถ้าหากมีคนมาสร้างปัญหา คุณก็โทรแจ้งตำรวจได้เลยนะคะ ให้ตำรวจมาจับตัวเขาไปซะ!”

มีคนสร้างปัญหา ตอนนี้เธอกำลังเป็นกังวลว่าเขาจะรังแกองค์ชายอย่างนั้นหรือ?

ออกัสขมวดคิ้วขึ้น ในใจรู้สึกไม่ดีใจอย่างแปลกๆ ริมฝีปากบางเต็มไปด้วยความเย็นชาเหยียดหยาม จ้องมองร่างบางของหญิงสาว แทบอยากจะแผดเผาให้เป็นรู ให้เธอทะลุไปเลยเสียอย่างนั้น

“ครับ ผมจำได้แล้ว คุณไม่ต้องกังวลนะ ตั้งใจทำงานเถอะครับ”องค์ชายตอบรับ รู้ความกังวลนี้ของเธอ

เชอร์รีนพยักหน้า แล้วถึงได้พาซารางออกจากบ้านไป แล้วพาเธอเดินไปทางโรงเรียน

ดังนั้น ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่ออกัสกับองค์ชาย ระหว่างทั้งสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันอยู่แล้ว และนี่จึงยิ่งไม่เป็นที่สบอารมณ์กันเท่าไรนัก

องค์ชายขยับรถเข็นจะเข้าไปในห้อง ออกัสลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา ขวางทางเอาไว้ คำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง : “คุยกันหน่อย”

“คุยอะไรครับ?”องค์ชายขมวดคิ้วขึ้น เขาไม่คิดว่าระหว่างพวกเขาสองคนจะมีอะไรให้ต้องคุยกันอีก

เทน้ำอุ่นแก้วหนึ่งในมือ ออกัสก็นั่งเอนตัวลงบนโซฟาที่อยู่ทางด้านหลังอย่างตามใจ ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากัน แววตามืดมน

เหลือบมองเธอ ออกัสเลิกคิ้วเข้มๆนั้นขึ้น เอ่ยค่อยๆเอ่ยพูดออกมา : “ก็ช่วยคิดหาวิธีเรื่องขาของนายตำรวจองค์ชายไงครับ เพราะถึงอย่างไรเขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะช่วยลูกสาวของผม ผมมีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบ คุณเชอร์รีนวางใจได้ ผมไม่ใช่สัตว์ร้าย กินนายตำรวจองค์ชายไม่ได้หรอก....”

ใบหน้าของเธอปรากฏความกังวลที่ไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้ ขัดลูกหูลูกตามากไปแล้วจริงๆ!

“ความหวังดีของคุณออกัส นายตำรวจองค์ชายจะไม่รู้สึกขอบคุณก็คงไม่ได้หรอกนะคะ เรื่องไปอเมริกากับสวนฟอร์เรไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพียงแค่คุณออกัสช่วยหาพยาบาลให้นายตำรวจออกัสซักสองคนก็พอแล้ว” เชอร์รีนมองเขา เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ

เขามองเธอแวบหนึ่ง ดูเหมือนจะรู้สึกคันที่รากฟันขึ้นมา อยากจะไปกัดตรงคอที่ขาวเนียนนั่นของเธอซักหนึ่งที : “ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้ถามคุณเชอร์รีนเลยนะ......”

“ข้อเสนอที่เชอร์รีนเสนอมาผมเห็นด้วยครับ” องค์ชายเอ่ยพูดขึ้น

เชอร์รีนจะต้องทำงาน และยังต้องดูแลซาราง มีพยาบาลอยู่ เธอก็สามารถผ่อนคลายได้มาก ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนั้น

เหอะ ทั้งสองคนเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย เพียงแค่คำพูดที่ออกมาจากปากเล็กๆแดงๆนั่น อยากจะทำให้เขาเข้าไปจูบเธอเสียจริงๆ

มือใหญ่ของออกัสบีบแก้วในมือแน่น พลางยิ้มเยาะ

“แล้วก็ คุณออกัสไม่ใช่ว่าจะกลับไปได้แล้วหรอคะ? ถ้าหากอยากจะมาหาซาราง หลังจากที่เธอปิดเทอมแล้ว ฉันจะไปส่งเธอที่เมืองs คุณออกัสวางใจได้ค่ะ สิทธิการเลี้ยงดูฉันพูดเอาไว้ก็ต้องทำได้อยู่แล้ว” เชอร์รีนเอ่ยปากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเป็นการไล่แขกให้กลับไป

“เพราะฉะนั้น ตอนนี้คุณเชอร์รีนอยากจะไล่แขกให้ออกไปใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขาดูหนักหน่วงเป็นอย่างมาก

“คุณออกัสคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ พวกเราจะออกไปสวนสาธารณะกัน ไม่มีเวลามาต้อนรับคุณออกัสหรอกนะคะ เพราะฉะนั้นดื่มน้ำเสร็จแล้ว ก็เชิญคุณตามสบายเลยแล้วกัน.....”