ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 206

สวนสาธารณะ

ฝนเพิ่งจะตกไป อากาศสดชื่นและดูชื้นๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ผสมผสานกับกลิ่นหอมของหญ้าที่ล่องลอยอยู่นั้นทำให้รู้สึกสดชื่น

เวลานี้คนส่วนมากไปทำงานกันแล้ว ดังนั้นในสวนสาธารณะนั้นคนจึงน้อยมาก ทางที่มีร่มไม้ถูกฝนสาดจนเปียก เสียงนกร้องจิ๊บๆมีความไพเราะ

เข็นรถเข็นไป เชอร์รีนไม่ได้เอ่ยพูดออกมา รักษาความเงียบอยู่แบบนั้น สีหน้าดูเคร่งขรึมดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ

“ทำไมไม่พูดเลยล่ะครับ?” องค์ชายเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ดึงผ้าที่อยู่บนขาขึ้นมา หลังจากที่มาถึงสวนสาธารณแล้ว เธอก็ไม่เอ่ยพูดอะไรเลย

“ฉันกำลังคิดว่า เรื่องที่เขาเสนอมาว่าจะส่งคุณไปรักษาที่อเมริกาเมื่อครู่ ฉันควรจะตอบตกลงแล้วกลับไปคุยกับเขาอีกที”

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร การรักษาของประเทศอเมริกาอุปกรณ์ทางการแพทย์ก็ก้าวหน้ากว่าที่เมืองsอยู่แล้ว ตอนนี้ขาของเขายังอยู่ในช่วงแรก เป็นช่วงที่จะรักษาได้ดีที่สุด จะเสียเวลาไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“ทำไมจะต้องตกลงล่ะครับ? ไม่ใช่เพราะประธานออกัสผมถึงได้ช่วยซาราง เพราะฉะนั้นรับบุญคุณของเขาเอาไว้ไม่ได้หรอกครับ” องค์ชายกล่าว

เขาเห็นซารางเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ต่างจากลูกสาวตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้จู่ๆประธานออกัสปรากฏตัวขึ้นในฐานะของพ่อแท้ๆซาราง แล้วมายื่นข้อเสนอว่าจะช่วยรักษาขาของเขาด้วยท่าทางที่ทะนงตัวแบบนั้นเขาไม่สามารถรับได้อยู่แล้ว

ในใจเกิดความรู้สึกแบบหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ศัตรูปรากฏตัวขึ้น แล้วพาสิ่งที่มีค่าที่สุดที่รักที่สุดไป อีกทั้งยังยื่นข้อเสนอที่จะมาชดเชย การชดเชยนี้เขาจะสามารถรับได้อย่างไร?

“แต่ ขาของคุณตอนนี้ยังอยู่ในช่วงแรก ถ้าหากได้รับการรักษาที่อเมริกา ความเป็นไปได้ที่จะดีขึ้นนั้นก็ยิ่งมีมาก”

เกี่ยวกับขาของตัวเอง องค์ชายไม่อยากจะให้เธอเกิดความรู้สึกผิดในใจ : “อย่ากังวลไปเลยครับ ไปรักษาที่อเมริกา ผมเองก็สามารถจัดการได้ มหาวิทยาลัยของผมมีเพื่อนที่เป็นหมอกระดูก เขาอยู่ที่อเมริกาพอดี”

ได้ยินแล้ว ใบหน้าของเชอร์รีนก็ปรากฏความดีใจออกมา แต่วินาทีถัดมานั้น เธอก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ถ้าอย่างนั้นค่าใช้จ่ายทางด้านนั้นล่ะคะ?”

“ธนาคารมีเงินสะสมอยู่พอรักษาขาได้ อย่ากังวลไปเลยครับ” องค์ชายปลอบใจเธอ

“เดี๋ยวกลับไปแล้วไปถามเพื่อนของคุณนะคะ ฉันจะไปทำเรื่องวีซ่ากับพาสปอร์ต” เธอตัดสินใจ

เกี่ยวกับขาขององค์ชาย เธอไม่ได้ละความพยายามเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วอีกอย่างในบัตรของเธอก็มีเงินสะสมอยู่บ้าง เงินเก็บของทั้งสองคนรวมกันแล้วคงจะไม่ได้เป็นปัญหามากนัก

องค์ชายยิ้ม : “ทำไมเมื่อก่อนผมถึงไม่ได้รู้สึกว่านิสัยของคุณจะเฉียบขาดขนาดนี้เลย? รอให้ผมติดต่อเขาก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ไม่สายไปนี่ครับ แล้วอีกอย่างจะไปกันหลายคนขนาดนั้นทำไม ถ้าหากจะต้องไปจริงๆผมไปคนเดียวก็พอแล้ว คุณอยู่ดูแลซารางที่นี่แหล่ะครับ”

เชอร์รีนกลับเอ่ยขึ้น : “ฉันจะไปด้วยค่ะ ไปดูแลคุณไง”

“เชอร์รีน จริงๆนะครับ ผมไม่ได้ต้องการให้คุณรู้สึกผิดและคำขอโทษของคุณเลย ในใจของผม ซารางก็คือลูกสาวแท้ๆของผมตั้งแต่แรกแล้ว” องค์ชายค่อยๆเอ่ยพูดขึ้น : “ถ้าหากในใจของคุณยังรู้สึกผิดตลอดอยู่แบบนี้ ผมเองก็รู้สึกไม่ดี ผมช่วยซาราง ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาทุกข์ใจนะ”

ขาที่ก้าวเดินอยู่นั้นหยุดลง สองมือของเธอปล่อยรถเข็น หลังจากนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าท่าทางที่หนักแน่นและจริงจัง

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณช่วยซารางก็เพราะความรักที่คุณมีต่อเธอ และสำหรับการดูแลของฉันเป็นเพียงส่วนเดียวค่ะที่เป็นเพราะฉันรู้สึกผิด แต่สาเหตุส่วนที่เหลือเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าจริงๆแล้วคุณดีมาก เพราะฉะนั้น เราแต่งงานกันนะคะ.....”

สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง เขาแบกรับภาระหน้าที่ มีความรับผิดชอบ มีความเป็นธรรม เวลาสี่ปี เธอเข้าใจเขาอย่างละเอียดและลึกซึ้งพอแล้ว

สองคนแต่งงานกัน ทางด้านการปฏิบัติกับซาราง เธอเองก็ไม่ต้องเป็นกังวล

และคนอย่างเขา ก็จะไม่ไปมั่วลับหลัง ไม่ออกนอกลู่นอกทาง เขารักเด็ก รักครอบครัว