ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 206

สวนสาธารณะ

ฝนเพิ่งจะตกไป อากาศสดชื่นและดูชื้นๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ผสมผสานกับกลิ่นหอมของหญ้าที่ล่องลอยอยู่นั้นทำให้รู้สึกสดชื่น

เวลานี้คนส่วนมากไปทำงานกันแล้ว ดังนั้นในสวนสาธารณะนั้นคนจึงน้อยมาก ทางที่มีร่มไม้ถูกฝนสาดจนเปียก เสียงนกร้องจิ๊บๆมีความไพเราะ

เข็นรถเข็นไป เชอร์รีนไม่ได้เอ่ยพูดออกมา รักษาความเงียบอยู่แบบนั้น สีหน้าดูเคร่งขรึมดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ

“ทำไมไม่พูดเลยล่ะครับ?” องค์ชายเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ดึงผ้าที่อยู่บนขาขึ้นมา หลังจากที่มาถึงสวนสาธารณแล้ว เธอก็ไม่เอ่ยพูดอะไรเลย

“ฉันกำลังคิดว่า เรื่องที่เขาเสนอมาว่าจะส่งคุณไปรักษาที่อเมริกาเมื่อครู่ ฉันควรจะตอบตกลงแล้วกลับไปคุยกับเขาอีกที”

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร การรักษาของประเทศอเมริกาอุปกรณ์ทางการแพทย์ก็ก้าวหน้ากว่าที่เมืองsอยู่แล้ว ตอนนี้ขาของเขายังอยู่ในช่วงแรก เป็นช่วงที่จะรักษาได้ดีที่สุด จะเสียเวลาไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“ทำไมจะต้องตกลงล่ะครับ? ไม่ใช่เพราะประธานออกัสผมถึงได้ช่วยซาราง เพราะฉะนั้นรับบุญคุณของเขาเอาไว้ไม่ได้หรอกครับ” องค์ชายกล่าว

เขาเห็นซารางเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ต่างจากลูกสาวตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้จู่ๆประธานออกัสปรากฏตัวขึ้นในฐานะของพ่อแท้ๆซาราง แล้วมายื่นข้อเสนอว่าจะช่วยรักษาขาของเขาด้วยท่าทางที่ทะนงตัวแบบนั้นเขาไม่สามารถรับได้อยู่แล้ว

ในใจเกิดความรู้สึกแบบหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ศัตรูปรากฏตัวขึ้น แล้วพาสิ่งที่มีค่าที่สุดที่รักที่สุดไป อีกทั้งยังยื่นข้อเสนอที่จะมาชดเชย การชดเชยนี้เขาจะสามารถรับได้อย่างไร?

“แต่ ขาของคุณตอนนี้ยังอยู่ในช่วงแรก ถ้าหากได้รับการรักษาที่อเมริกา ความเป็นไปได้ที่จะดีขึ้นนั้นก็ยิ่งมีมาก”

เกี่ยวกับขาของตัวเอง องค์ชายไม่อยากจะให้เธอเกิดความรู้สึกผิดในใจ : “อย่ากังวลไปเลยครับ ไปรักษาที่อเมริกา ผมเองก็สามารถจัดการได้ มหาวิทยาลัยของผมมีเพื่อนที่เป็นหมอกระดูก เขาอยู่ที่อเมริกาพอดี”

ได้ยินแล้ว ใบหน้าของเชอร์รีนก็ปรากฏความดีใจออกมา แต่วินาทีถัดมานั้น เธอก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ถ้าอย่างนั้นค่าใช้จ่ายทางด้านนั้นล่ะคะ?”

“ธนาคารมีเงินสะสมอยู่พอรักษาขาได้ อย่ากังวลไปเลยครับ” องค์ชายปลอบใจเธอ

“เดี๋ยวกลับไปแล้วไปถามเพื่อนของคุณนะคะ ฉันจะไปทำเรื่องวีซ่ากับพาสปอร์ต” เธอตัดสินใจ

เกี่ยวกับขาขององค์ชาย เธอไม่ได้ละความพยายามเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วอีกอย่างในบัตรของเธอก็มีเงินสะสมอยู่บ้าง เงินเก็บของทั้งสองคนรวมกันแล้วคงจะไม่ได้เป็นปัญหามากนัก

องค์ชายยิ้ม : “ทำไมเมื่อก่อนผมถึงไม่ได้รู้สึกว่านิสัยของคุณจะเฉียบขาดขนาดนี้เลย? รอให้ผมติดต่อเขาก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ไม่สายไปนี่ครับ แล้วอีกอย่างจะไปกันหลายคนขนาดนั้นทำไม ถ้าหากจะต้องไปจริงๆผมไปคนเดียวก็พอแล้ว คุณอยู่ดูแลซารางที่นี่แหล่ะครับ”

เชอร์รีนกลับเอ่ยขึ้น : “ฉันจะไปด้วยค่ะ ไปดูแลคุณไง”

“เชอร์รีน จริงๆนะครับ ผมไม่ได้ต้องการให้คุณรู้สึกผิดและคำขอโทษของคุณเลย ในใจของผม ซารางก็คือลูกสาวแท้ๆของผมตั้งแต่แรกแล้ว” องค์ชายค่อยๆเอ่ยพูดขึ้น : “ถ้าหากในใจของคุณยังรู้สึกผิดตลอดอยู่แบบนี้ ผมเองก็รู้สึกไม่ดี ผมช่วยซาราง ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาทุกข์ใจนะ”

ขาที่ก้าวเดินอยู่นั้นหยุดลง สองมือของเธอปล่อยรถเข็น หลังจากนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าท่าทางที่หนักแน่นและจริงจัง

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณช่วยซารางก็เพราะความรักที่คุณมีต่อเธอ และสำหรับการดูแลของฉันเป็นเพียงส่วนเดียวค่ะที่เป็นเพราะฉันรู้สึกผิด แต่สาเหตุส่วนที่เหลือเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าจริงๆแล้วคุณดีมาก เพราะฉะนั้น เราแต่งงานกันนะคะ.....”

สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง เขาแบกรับภาระหน้าที่ มีความรับผิดชอบ มีความเป็นธรรม เวลาสี่ปี เธอเข้าใจเขาอย่างละเอียดและลึกซึ้งพอแล้ว

สองคนแต่งงานกัน ทางด้านการปฏิบัติกับซาราง เธอเองก็ไม่ต้องเป็นกังวล

และคนอย่างเขา ก็จะไม่ไปมั่วลับหลัง ไม่ออกนอกลู่นอกทาง เขารักเด็ก รักครอบครัว

เมื่อคำนั้นออกมาจากปากของเขาแล้ว ร่างของเชอร์รีนก็อดที่จะสั่นเทาไม่ได้ ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกก็ลอยขึ้นมาอยู่ในใจ ดูคลุมเครืออยู่บ้าง

แต่เธอเองก็รู้ หลังจากนี้ไปจะไม่เปลี่ยนแปลงอีก เพียงแค่เป็นสิ่งที่เธอตัดสินใจพูดออกไปแล้ว จะไม่มีทางหันกลับมาอีก

นับจากตอนนี้ ให้เป็นแบบนี้แล้วกัน.....

ทั้งสองคนหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากนั้นก็กลับบ้าน

หลังจากที่ทานอาหารเย็นแล้ว เชอร์รีนก็เริ่มช่วยองค์ชายให้ยืนขึ้นมา ในห้องรับแขก เธอให้เขาใช้สองแขนค้ำไม้ยันคู่เอาไว้ ลองที่จะยืนขึ้นมาก่อน

เพียงแต่นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ครั้งแล้วครั้งเล่า ไปๆมาๆ ก็ลองมาเป็นเวลาสองชั่วโมง ก็ไม่สามารถยืนขึ้นมาได้เลย แต่กลับมีเหงื่อออกบนหน้าผากแทน

เอาถั่วเขียวที่ต้มเอาไว้เมื่อเช้ายกมาหนึ่งถ้วย เธอยื่นส่งให้องค์ชาย : “ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะคะ วันนี้เพิ่งจะวันแรก พวกเราไม่รีบนะ”

ส่วนจิตใจขององค์ชายนั้นก็อ่อนโยนอยู่ตลอด เขาพยักหน้าพลางตอบรับ : “ครับ”

หลังจากที่ออกกำลังกายพักหนึ่งแล้วนั้น องค์ชายก็กลับเข้ามาในห้องและเริ่มจัดการกับเอกสาร ส่วนเชอร์รีนนั้นก็ไปทำอาหารเย็นในครัว

ทำอาหารเสร็จแล้วนั้น ห้าโมงครึ่ง ปกติแล้วซารางจะเลิกเรียนเวลานี้ บอกองค์ชายแล้วนั้น เธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเตรียมจะไปรับซาราง

แต่เพิ่งจะเดินออกมาจากประตูห้องครัวนั้น ก็เห็นซารางเดินเข้ามา ใบหน้าแดง เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในมือเล็กๆนั่นถือว่าวรูปดาวอยู่