ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 209

อีกทางด้านหนึ่ง

ในผับ

เมืองทะเลหทัยนั้นมีมากที่สุดก็คือทะเลสาบ ดังนั้นผับจึงถูกสร้างขึ้นข้างๆทะเลสาบด้วย รายล้อมไปด้วยภูเขาและแม่น้ำ

ดนัยยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาสองแก้ว แก้วหนึ่งยื่นส่งให้ออกัสที่นั่งพิงอยู่ที่โซฟา : “คุณชายใหญ่ออกัส เชิญครับ”

สายตาของเขากวาดตามองเครื่องดูแอลกอฮอล์อย่างไม่สนใจ มือซ้ายของออกัสกุมขมับเอาไว้ แล้วนวดเบาๆ : “ไม่สนใจ นายมาที่เมืองทะเลหทัยได้ยังไง?”

“ได้ยินจากปากคุณชายออกัสว่าไม่อยากแอลกอฮอล์นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆนะ มาส่งข่าวเรื่องการแต่งงานให้นายน่ะสิ” ดนัยนั่งไขว่ห้าง อย่างสุภาพ

“ของนาย?”

“อืม.....”

“กับนาโน?” ร่างสูงก้มตัวไปเล็กน้อย หยิบน้ำอุ่นมาหนึ่งมาจิบ

“นายรู้ได้ยังไง?”

“เห็นสายตาของนายกับนาโน ก็เหลือแค่ยังไม่ได้แผดเผาทั้งสองฝ่ายกันถึงตายแค่นั้นแหล่ะ นายไม่ใช่เอาแต่พูดว่าการแต่งงานเป็นหลุมฝังศพหรอกรึไง แล้วนี่เป็นแบบนี้ได้ยังไงล่ะ?”

มุมปากของดนัยยกขึ้น : “ครั้งนี้ฉันต้องการ ยอมที่จะตายในหลุมฝังศพเองนี่แหล่ะ โอเคไหม?”

“นายอยากจะเป็นยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะ หัสดินล่ะ?”

“หมดแรงเหมือนตายไปครึ่งนึงแล้วนั่น โอนเงินไปให้รุ่นน้องแล้วถูกยู่ยี่จับได้ สองวันนี้ยังให้ฉันโอนไปให้แทนอีก ฉันไม่ทำหรอก”

ได้ยินแล้ว คิ้วสวยของออกัสก็ขมวดขึ้นมา : “เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ ถึงยังไงช่วงไม่กี่ปีมานี้ความสัมพันธ์ของเขากับยู่ยี่ก็แย่ลงเรื่อยๆ แต่ถูกจับได้แล้วก็ยังจะโอนเงินไปให้รุ่นน้องคนนั้นอีก ฉันว่าสมองคงมีปัญหาชัดๆเลยแหล่ะ! ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว นายเถอะนี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงได้เหี่ยวแห้งลงไปขนาดนี้ จะว่าไปแล้วคนที่นายรักไม่ใช่คุณอาหญิงหรอ? แล้วนี่มาอาศัยอยู่นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ดนัยตั้งใจที่จะเหน็บแนมเขา จากนั้นก็ส่งสายตาเย็นชามาให้

“เธอบอกว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น แล้วก็จะพยายามรักผู้ชายคนนั้นด้วย.....”

“ก็เป็นเรื่องปกตินี่ ผู้ชายก็ต้องแต่งภรรยา ผู้หญิงก็ต้องออกเรือน คุณครูเชอร์รีนนี่ยังไม่สามสิบเลย ในช่วงวัยที่กำลังรุ่งโรจน์แบบนี้ ก็ต้องคิดจะแต่งงานในช่วงอายุที่ดีที่สุดของผู้หญิงอยู่แล้ว

ใบหน้ายกยิ้มขึ้นมา ดนัยมองไปที่เขา : “แล้วนายก็คิดที่จะนั่งอยู่แบบนี้งั้นหรอ?”

“ไม่อยู่แล้ว ต้องแย่งกลับมาอยู่แล้ว.....”

“จะว่าไปแล้ว นับมาเป็นเวลาสี่ปีแล้ว นายกับคุณครูเชอร์รีนก็คบหากันมาไม่นับว่าน้อยเลยนะ สรุปแล้วเธอมีความรู้สึกแบบไหนกับนาย นายไม่เคยถามเธอเลยรึไง?”

สีหน้าท่าทางที่หล่อเหล่านั้นกระตุกไปเล็กน้อย ออกัสเงยคางขึ้นมาอย่างหยิ่งๆ แล้วดื่มน้ำในแก้วลงไป : “ไม่ได้ถาม.......”

เมื่อคืน เดิมทีเขาคิดว่าจะถาม แต่หลังจากที่ได้ยินคำตอบที่เธอมีต่อองค์ชายนั้น เขาก็มีความตั้งใจว่าจะถอยออกมา รู้สึกกลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่ใจร้ายของเธอ

“แล้วคุณครูเชอร์รีนรู้หรือเปล่าว่านายรู้สึกอย่างไรกับเธอ?” สิ้นเสียงแล้ว ดนัยก็เอ่ยพึมพำขึ้นมากับตัวเองอีกครั้ง : “คาดว่านายคุณชายใหญ่ออกัสเองก็คงจะไม่เอ่ยปากพูดออกมา ถ้างั้นแบบนี้นายเล่นอะไรอยู่กันแน่เนี่ย?”

นิ้วมือนวดอยู่ตรงหว่างคิ้ว ออกัสไม่ได้เอ่ยพูดออกมา รู้สึกวุ่นวายใจอยู่บ้าง

“ฉันรู้สึกว่าคุณครูเชอร์รีนไม่ตีนายให้หนีเตลิดไปนี่ก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้วนะ ทางนึงนายก็รักคุณอาหญิง อีกทางนึงกลับมาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอเหมือนกับแมลงวัน--”

และวินาทีต่อมานั้น เสื้อคลุมก็คลุมลงบนศีรษะของดนัย ออกัสขมวดคิ้วขึ้น : “ทั้งที่นายก็รู้ว่ากับหยาดฝน ฉัน--”