ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 210

ซารางเหมือนกับนกตัวหนึ่ง พุ่งตรงเข้ามาในอ้อมกอดของออกัสทันที ใบหน้าเล็กๆซุกอยู่ตรงชุดสูทของเขา

ก้มตัวลงมาเล็กน้อยแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมา พยักเพยิดหน้าขึ้นไปยังดนัย : “เรียกคุณอาดนัย”

“สวัสดีค่ะคุณอาดนัย” ซารางเอ่ยขึ้นอย่างว่าง่าย

“คนสวยตัวน้อย เหมือนกับแกะสลักออกมาจากพิมพ์เดียวกับนายเลยจริงๆ เหมือนกันมาก มาให้คุณอาหอมแก้มหน่อย นี่ของขวัญครับ” ดนัยอุ้มเจ้าตัวน้อยตัวนุ่มนิ่มนั่น

“กระโปรงหรอคะ?” ซารางกระพริบตา

“ทำไมหรอครับ?”

“คุณอาคะครั้งหน้าเอาสีเหลืองให้หนูได้ไหมคะ หม่ามี๊ชอบบอกว่าหนูเป็นลูกหมูตัวน้อย ชอบทำให้กระโปรงสีขาวสกปรก”

ดนัยหัวเราะ แล้วยื่นมือออกมาดีดนิ้ว : “โอเคครับ คนสวยตัวน้อยขอมาแบบนี้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ออกัส ให้เธอเป็นเด็กโปรยดอกไม้ให้ฉันนะ”

“หนูจะต้องเป็นเด็กโปรยดอกไม้ให้หม่ามี๊ด้วยค่ะ หม่ามี๊จะแต่งงานกับคุณอาองค์ชาย หนูก็เป็นเด็กโปรยดอกไม้ด้วย” ซารางยิ้มตาหยีเห็นฟันน้ำนม : “คุณอา เรารีบกลับบ้านกันเถอะค่ะ”

“หิวแล้วหรอครับ?”

“ไม่ใช่ค่ะ วันนี้หม่ามี๊กับคุณอาองค์ชายไปซื้อแหวน หนูจะกลับบ้านไปดูแหวนของหม่ามี๊ จะดูว่าแหวนของคุณครูใหญ่กว่าหรือว่าแหวนของหม่ามี๊ใหญ่กว่ากัน แล้วก็ของใครสวยกว่ากันด้วย!” เธอแทบอดใจที่จะรอให้เห็นไม่ได้แล้ว

สิ้นคำพูดของเด็กน้อยแล้วนั้น ใบหน้าของออกัสก็มืดมนลง ดนัยขมวดคิ้ว ดูแล้วคุณครูเชอร์รีนจะตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว

คนอย่างคุณครูเชอร์รีน เมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ยากที่จะหันกลับมา......

หลังจากนั้น ดนัยก็กลับเมืองsไป ออกัสอุ้มซารางแต่ไม่ได้กลับบ้าน พาไปที่ร้านอาหารอิตาลีแทน ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วนั้น เขาก็ให้ซารางโทรหาหม่ามี๊

ให้เธอมาที่ร้านอาหารอิตาลี.......

เรื่องบางเรื่อง เขาคิดว่า ควรจะพูดให้ชัดเจน.....

ซารางทานสเต๊กไปพลางถือโทรศัพท์ไปด้วย เสียงไร้เดียงสา ผมเปียสองข้างแกว่งไปมากลางอากาศอย่างน่ารัก

รอจนหลังจากที่ทานสเต๊กเสร็จแล้ว ออกัสก็ให้พนักงานหญิงของร้านอาหารพาเธอไปเล่นที่พื้นที่สำหรับเด็กของโรงแรม

เทไวน์แก้วหนึ่ง มือใหญ่ที่เห็นข้ออย่างชัดเจนนั้นจับแก้วใสนั่นแกว่งไปมา มองดูไวน์แดงข้นๆในแก้วไหลวน แล้วค่อยตกลงมา

สีหน้าบนใบหน้าหล่อเหลานั้นหนักหน่วงมาก มืดมิดเหมือนกับท้องฟ้าที่มืดสนิทยามค่ำคืน มองไม่ออกเลยว่าเวลานี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นพักหนึ่ง

ประตูห้องก็ถูกผลักออก เชอร์รีนเดินเข้ามา สายตามองอยู่ที่ร่างของเขา : “ซารางล่ะคะ?”

เธอกับองค์ชายเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ก็ได้รับสายจากซาราง ไม่ได้หยุดพัก เธอก็รีบมาทันที

จิบไวน์แดงในแก้วแล้ว หลังจากนั้นเขาก็หยิบการ์ดเชิญส่งให้เธอหนึ่งใบ

เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ แล้วยื่นมือเปิดออก กลับเห็นว่าเจ้าบ่าวคือดนัย และเจ้าสาวก็คือนาโน

เธอรู้ว่าทั้งสองคนคบกันแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะแต่งงานกันเร็วขนาดนี้

และในตอนที่เธอกำลังดูการ์ดเชิญอยู่นั้น ดวงตาของออกัสก็มองอยู่ที่แหวนที่เธอสวมใส่อยู่บนนิ้วเรียวนั่น

เป็นแหวนทองธรรมดาๆวงหนึ่ง รูปแบบไม่ได้ซับซ้อน กระชับ และดูสุภาพ.....

ดวงตาที่ลึกซึ้งนั่นหรี่ขึ้นมาทันที ทิ่มแทงเขาให้บาดเจ็บได้โดยไม่ต้องสงสัย อดที่จะบีบแก้วใสที่อยู่ในมือแน่นไม่ได้ หลังมือปรากฏเส้นเลือดขึ้นมา แรงเยอะเหมือนกับว่าจะบีบแก้วนั้นให้แตกละเอียดไปเลยเสียอย่างนั้น

เก็บการ์ดเชิญแล้วนั้น เชอร์รีนก็มองไปรอบๆห้อง แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ซารางล่ะคะ?”

ไม่มีคำพูดใด และยิ่งไม่มีคำตอบของเขาอีกด้วย ร่างสูงลุกขึ้นยืน ขายาวๆก้าวไปทางด้านหน้า แล้วจู่ๆมือใหญ่ของออกัสก็จับข้อมือเธอเอาไว้ และยังไม่ทันได้รอให้เธอมีปฏิกิริยาตอบกลับเลยนั้น ก็ถอดแหวนวงนั้นออกมา

เชอร์รีนตกตะลึงมองเขาด้วยความโมโห : “ออกัส คุณทำอะไรน่ะ!”

แววตาที่เย็นชาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางเฉียบของเขายกขึ้น แล้วมองแหวนวงนั้นในฝ่ามือ : “แค่นี้เองหรือ.....”

“ไม่เข้าตาคุณ แต่ก็ถูกตาต้องใจคนอื่น เอาแหวนคืนมาให้ฉัน!” คำพูดของเชอร์รีนมีความโมโหปนอยู่ด้วย

ออกัสได้ยินแล้ว ก็เลิกคิ้วเย็นชานั้นขึ้น แววตาก็เปลี่ยนไปอย่างเยือกเย็น : “ที่ว่าเข้าตาคนอื่น เหอ คนอื่นนี่เกรงว่าจะเป็นอดีตภรรยาที่รักของผมใช่ไหม?”

เธอสบตาเขา ไม่ได้หลบไปเลยแม้แต่นิดเดียว พยักหน้าลง แล้วยื่นมือออกมา : “แหวน!”

“เหอะ.....” ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มขึ้น : “แต่ตอนนี้ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุดก็คือคำว่าแหวนนี่แหล่ะ!”

ได้ยินแล้ว เชอร์รีนรู้สึกเพียงแค่ว่าเป็นเรื่องตลกและน่าขำ เขาแย่งแหวนของเธอไป แต่กลับบอกเธออย่างไม่สนใจใยดีอย่างสง่างามว่าเขาไม่อยากได้ยินคำว่าแหวนคำนี้มากที่สุด!

“คุณเอาแหวนคืนให้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็จะอุ้มพาซารางกลับ คุณไม่อยากได้ยิน ก็คงจะไม่ได้ยินอีกแล้วนี่คะ!”

เขาเหลือบมองเธอ พลางเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “ผมมีวิธีที่ดียิ่งกว่าที่จะจัดการมัน อดีตภรรยาที่รักของผมอยากรู้หรือเปล่า?”

“ไม่อยากรู้เลยแม้แต่นิดเดียว คุณเอาแหวนคืนกลับมาให้ฉันก็พอแล้วค่ะ!”

เสียงเย็นชาที่ดังออกมา ใบหน้าที่เยือกเย็นของเขา แขนยาวนั้นยกขึ้น แหวนที่อยู่ในมือใหญ่นั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากนั้นก็เอ่ยพูดกับเธอ : “แค่นี้ก็จบ.....”

แค่นี่ แม้แต่แหวนก็ไม่เห็นแล้ว เรื่องใหญ่สิ้นสุดลงปัญหาต่างๆก็จบลงด้วย