ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 221

หลังจากที่รู้ว่าเธอกลับไปที่เมืองทะเลหทัย เขาก็นั่งไม่ติด โดยเฉพาะในตอนที่คิดว่าเธอกับองค์ชายจะได้อยู่ด้วยกัน ความรู้สึกไม่สบายใจก็ทวีมากยิ่งขึ้น

หยาดฝนสวมใส่ชุดนอน เพิ่งอาบน้ำเสร็จ อุ้มซารางไว้ในอ้อมแขน เธอนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ พูดเสียงแผ่วเบา“ออกัส เราจะแต่งงานเมื่อไหร่กันดี ？”

เธอรอเวลานี้มานานกว่าสี่ปี แม้ว่าแผลบนใบหน้าของเธอจะทำให้เธอรู้สึกเศร้า แต่ขอแค่มีเขาอยู่ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ได้ยินดังนั้น คิ้วที่ได้รูปของออกัสก็เลิกขึ้น ร่างกายที่สูงใหญ่ก็ฝังลงจมไปกับโซฟาตัวนุ่ม และไม่ได้ตอบอะไร

“อีกหนึ่งเดือนได้ไหม ? จัดงานแต่งที่เมืองs เอาแบบเรียบง่าย ไม่ต้องให้มันยุ่งยากอะไร ……”

หยาดฝนพูดเสียงเบา“ รู้ว่านายยุ่งมาก ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ไปทำงาน ดังนั้น เรื่องพวกนี้ให้ฉันเป็นคนจัดการมันเองแล้วกัน ”

แม้ว่าจะเป็นประโยคคำถาม แต่หยาดฝนก็คิดเองเออเองตัดสินใจเองมันทั้งหมด

“พี่สะใภ้บอกว่าจะจัดให้มันเอิกเกริก ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไร อีกอย่างนายเองก็ยุ่งมาก งานแต่งงานก็เป็นเพียงพิธีการเท่านั้น ขอแค่ได้อยู่กับนาย ฉันยังไงก็ได้ทั้งนั้น ——”

“หยาดฝน……”จ้องมองเธอ ออกัสพูดขัดเธอ แสดงออกถึงความรู้สึกผิด และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า“ ระหว่างเราจะไม่มีงานแต่งงาน”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของหยาดฝนก็แข็งค้าง มือที่อุ้มซารางอยู่ก็กระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ออกัส คำพูดนี้ของนายมันหมายความว่ายังไง ？”

“งานแต่งงานระหว่างเราจะไม่เกิดขึ้น และไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น”ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสหนักแน่นและจริงจัง พูดทวนย้ำอีกครั้ง ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหยาดฝนจะดำเนินต่อไปแบบนี้อีกไม่ได้แล้ว

ในใจสั่นไหว หยาดฝนจ้องมองเขา อารมณ์ก็เปลี่ยนไปด้วยเล็กน้อย ควบคุมมันอย่างที่สุด“ ทำไมละ เพราะอะไร？”

“ฉันรักเขา ”ไม่ปิดบัง และไม่ฝืนความรู้สึกตัวเองอีก ออกัสพูดออกไปตรงๆอย่างหนักแน่น

“ฉันไม่เชื่อ！ออกัส ฉันไม่เชื่อ！คนที่นายรักเป็นฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ？”หยาดฝนส่ายหัว คำพูดนี้ของเขา เธอไม่เชื่อมันอย่างเด็ดขาด！

เธอรอมาสี่ปี ไม่ใช่เพราะอยากได้ยินคำพูดนี้ของเขา ความนิ่งและมีเหตุผลถูกทิ้งมันไปหมดสิ้น

“รักในวัยเด็ก มันทำให้สับสนกับความรู้สึกที่มี บวกกับเวลาที่ผ่านไปและการอยู่ร่วมกันของคนสองคน ฉันค่อยๆพบว่าตัวเองตกหลุมรักเขา เคยชินกับการมีอยู่ของเขา เคยชินกับไฟที่เขาเปิดทิ้งเอาไว้ทุกครั้งหลังจากที่กลับถึงบ้าน และเคยชินกับกลิ่นกายของเขา แต่ฉันมันโง่ที่ไม่รู้ใจตัวเอง จนกระทั่งผ่านไปสี่ปี ถึงจะแยกแยะความรู้สึกนี้ได้……”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวล และแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอให้หยาดฝนได้ยินมันอย่างชัดเจน และเข้าใจ

“หรือว่า ความสัมพันธ์ที่ยาวนานของเราจะสู้ความสัมพันธ์เพียงไม่กี่เดือนของเขาไม่ได้เลย？”เล็บของหยาดฝนจิกเข้ากับฝ่ามือแน่น ทำให้รู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย

เขาอยู่กับเธอมาตั้งหลายปี ทั้งสองคนพูดได้ว่าเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วเขากับเชอร์รีนมันจะนานแค่ไหนกันเชียว ?

“ในตอนที่ฉันสังเกตเห็นความรู้สึกที่มันค่อยๆก่อตัวขึ้นมา มันช็อกมากกว่าเธอซะอีก รุนแรงด้วย แต่หัวใจเรามักไม่โกหก มันจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเรา ความอิจฉา วิตกกังวล โกรธเคือง และปรารถนา……”

มุมปากยิ้มเย้ยยกหยักขึ้น หยาดฝนยิ้มเศร้า“แล้วฉันเป็นตัวอะไร ? ในใจของออกัสฉันมันเป็นตัวอะไร ？”

ความรู้สึก วิตกกังวล โกรธเคือง ปรารถนา ทั้งหมดนี้ของเขาล้วนเกิดขึ้นกับเชอร์รีน แล้วเธอล่ะ หยาดฝนคนนี้ล่ะ？

“หยาดฝน ฉันขอโทษ ฉันรู้สึกละอายใจกับเธอมาก” ออกัสขมวดคิ้วแน่น แล้วจ้องมองเธอ

ละอายใจกับเธอ……

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเชอร์รีนนั้นมีมากมาย พอมาที่เธอ ก็เหลือเพียงแค่ความรู้สึกละอายใจงั้นเหรอ ?

แม่ครัวเตรียมอาหารเช้าเสร็จ สุนันท์นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ที่ชั้นสอง หยาดฝนเดินลงมา ตาของเธอยังไม่หายบวม

จากนั้น เลอแปงก็ตามลงมา ไม่เห็นซาราง เขาขมวดคิ้ว และพูดว่า “ซารางล่ะ？”

“ไม่ใช่ลูกตัวเอง ยังจะเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ รอแกมีลูกของตัวเองจะขนาดไหน ? อีกอย่าง ชอบลูกคนอื่นมากขนาดนี้จะมีประโยชน์อะไร ถ้าชอบเด็กมากนัก ก็มีเป็นของตัวเองสิ”สุนันท์กล่าว

“นั่นลูกพี่ใหญ่ ไม่ใช่ลูกคนอื่นสักหน่อย ดูแม่พูดเข้า”เลอแปงส่งเสียงไม่พอใจ“ ผมขอขึ้นไปดูหน่อย”

เมื่อเห็นดังนั้น สุนันท์คิดเพียงอยากจะฟาดไปที่แผ่นหลังของเขาแรงๆสักสองสามที ลูกคนอื่น เขาจะไปเป็นห่วงอะไรหนักหนา ?

เมื่อมาถึงที่ห้อง กลับไม่มีใครอยู่ หันหลัง เลอแปงก็เดินลงไปยังชั้นล่าง แล้วกดโทรออก “พี่ใหญ่ พี่อยู่ไหน？”

“สนามบิน มีอะไร ?”

“เวลานี้พี่ไปที่สนามบินทำไม ? แล้วซารางล่ะ ? ”

เสียงของออกัสทุ้มต่ำ“ ส่งเธอกลับเมืองทะเลหทัย แค่นี้นะ ขอวางสายก่อน ”

พูดจบ เขาก็กดวางสายไป สุนันท์ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นได้ยินคำว่าสนามบิน ก็เลิกคิ้วขึ้น “สนามบิน เกิดอะไรขึ้น？”

“พี่ใหญ่ไปสนามบิน ส่งซารางกลับเมืองทะเลหทัย เขาเลี้ยงจนพอแล้ว แต่ผมยังไม่พอเลย ไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของน้องชายตัวเองเลยจริงๆ！”เลอแปงไม่พอใจ บ่นพึมพำ

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของหยาดฝนก็เปลี่ยนไป นิ้วที่เรียวยาวอดไม่ได้ที่จะจับตะเกียบให้แน่นขึ้น ไปส่งซาราง หรือไปหาเชอร์รีนกันแน่ ?