ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 222

ทันใดนั้น เธอก็ลุกขึ้น วางตะเกียบในมือลง แล้วลุกจากโต๊ะไป

“หยาดฝน เราจะไปไหน？”สุนันท์มองการกระทำที่หุนหันของเธออย่างสับสน

“หนูมีธุระ จะออกไปข้างนอกสักหน่อย ไม่มีกินอาหารเช้าด้วยแล้วนะคะ”วิ่งขึ้นไปชั้นบน เสียงของเธอก็ดังแว่วมา

ที่สนามบิน

ออกัสอุ้มซาราง เดินไปในห้องโถง ผู้ช่วยเตโชไปรับตั๋วเครื่องบิน และเขาก็กำลังรอ

เมื่อหันมองไป ก็บังเอิญเห็นหัสดินกับยู่ยี่จากที่ไกลๆเดินใกล้เข้ามา คิ้วที่เรียวยาวของเขาก็เลิกขึ้น

“คุณชายออกัส”ในมือของหัสดินมีกระเป๋าเดินทาง ดวงตาคู่คมยิ้มอย่างสดใส“ตอนนี้เลื่อนขั้นเป็นพ่อคนแล้ว อุ้มลูกนี่ จะไปไหนกันครับ？”

“เมืองทะเลหทัย พวกคุณล่ะ？” ออกัสคลายมือ ให้ยู่ยี่อุ้มซารางออกไปจากแขน

ซารางกับยู่ยี่ก็ค่อนข้างจะสนิทกันมาก สองมือเล็กๆโอบไปที่ลำคอของยู่ยี่ หอมไปที่แก้มของเธอ แล้วเอ่ยเรียกุณน้ายู่ยี่

“ช่วงนี้ที่บริษัทกำลังจะมีโครงการใหม่ เลยจะไปที่ซานไบล์สักหน่อย ช่วงนี้สุขภาพของเธอไม่ค่อยจะแข็งแรง ก็เลยไม่ได้ไปด้วย วันนี้จึงมาส่ง ”

ทั้งสองก็พูดคุยกันอยู่อีกสักพัก ในตอนนี้ ผู้ช่วยเตโชกลับมาพร้อมตั๋วเครื่องบิน เสียงตามสายก็ประกาศให้เช็กอินได้ กล่าวทักทายกันเสร็จ ออกัสก็อุ้มซารางมา แล้วจากไป

ยู่ยี่ยังคงโบกมือให้กับซาราง ใบหน้ายิ้มแย้ม ละมุน และเปี่ยมล้นไปด้วยความอ่อนโยน

“ที่รัก ส่งแค่นี้ก็พอ จะขึ้นเครื่องแล้ว มา ขอกอดหน่อย ”หัสดินยื่นมือมา ดึงร่างยู่ยี่มาไว้ในอ้อมแขน

“ไปเถอะค่ะ ดูแลตัวเองนะ ” ยู่ยี่ยกยิ้ม ดันร่างเขาออก“ เหมือนจะเริ่มตรวจสัมภาระก่อนขึ้นเครื่องแล้ว ไปเถอะค่ะ”

โน้มตัวลง หัสดินก็หอมไปที่แก้มของยู่ยี่ จากนั้นก็เดินไปยังจุดตรวจสัมภาระ

ยู่ยี่ยืนอยู่ที่เดิม มองดูเขาเดินผ่านจุดตรวจนั้น โบกมือแล้วส่งยิ้มให้ รอจนร่างนั้นหายลับไป เธอก็หันหลัง และออกจากสนามบินไป

ปล่อยวางเรื่องเก่าๆของเขาลง ไม่เก็บมันเอามาคิด และไม่มีท่าทีเย็นชากับเขาอีก ไม่ทำตัวเหมือนเม่นที่พองขนให้ตั้งชันเพื่อกันเขาออก ชีวิตในตอนนี้ ก็ถือว่าไม่เลวเหมือนกัน

แม้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเธอจะยังลืมมันไม่ได้ แต่ก็จะพยายามควบคุมตัวเอง ไม่หยิบยกเอามาเป็นเครื่องมือและต่อว่าอีกฝ่ายทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน ทำให้ทั้งสองคนต้องมาเจ็บปวดราวกับมีหนามคอยทิ่มแทงไปทั่วร่างอีก

บนเครื่องบิน

เก็บกระเป๋าเดินทางเข้าที่เรียบร้อย หัสดินก็ล้มตัวลงอย่างเกียจคร้าน ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดโทรออก โทรไปยังหมายเลขหนึ่ง

“ขึ้นเครื่องหรือยัง”？”

“ขึ้นแล้ว กำลังจะบิน คุณล่ะ”เสียงของเรนนี่ อ่อนโยนและตราตรึงใจมาก

“ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนเครื่อง นีนี่ไหน เรียกพี่ ให้ผมฟังอีกครั้งสิ”เขาเน้นคำพูด น้ำเสียงเบา และคิดถึงคำนี้จริงๆ มีความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ถูก

เรนนี่รู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน พอที่จะทำให้ผู้ชายคนหนึ่งระทวยได้ “พี่ค่ะ……”

หัสดินหรี่ตาลงเมื่อได้ยินมัน จากนั้นก็จึงพูดขึ้นว่า“เราไปฮีทนาร์หาที่พักก่อน รอผมจัดการธุระที่ซานไบล์เสร็จ จะบินไปหาเราที่ฮีทนาร์”

“ฉันไปซานไบล์ด้วยไม่ได้เหรอคะ ? ฉันเบื่อที่จะเที่ยวคนเดียวแล้ว มันเหงา”

“เด็กดี ซานไบล์มีนักข่าวเยอะเกินไป ที่นั่นมันไม่เหมาะ แค่ไม่กี่วันเอง รอไม่ไหวแล้วเหรอ？”

เรนนี่เป็นคนว่าง่าย และรู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่ายและรังเกียจ“ก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรอคุณที่ฮีทนาร์นะคะ”