ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 227

ตอนค่ำ หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ออกัสก็ไปที่ห้องผู้ป่วย ร่างของคุณหญิงมัทนาได้ถูกบรรจุเก็บไว้ในโลงเย็นแล้ว

นั่งลงข้างๆโลงเย็น สายตาเขามองไปที่หัวหน้ามัทนา เธอมีท่าทีสงบ และนิ่ง คงไม่มีโอกาสได้ยินเธอเรียกชื่อออกัสของเขา และทำแง่งอนใส่เขาอีกแล้ว

เธอชอบแง่งอนใส่เขาที่สุด และรักเขามากที่สุด ตั้งแต่เล็กจนโต เวลามีของกินที่อร่อยก็มักจะเก็บไว้ให้เขา รอเพียงให้เขาไปที่เมืองบีเจ ก็ถึงจะเอาของกินพวกนั้นออกมา

และราวกับนานวันเข้า ก็กลายเป็นความเคยชิน ตลอดจนเขาอายุยี่สิบ เธอก็ยังคงมีนิสัยแบบนั้นไม่เปลี่ยน

อ้าปากทีไรก็ออกัสของฉันอย่างโน้น ออกัสของฉันอย่างนี้ เป็นคำพูดที่ติดปากอยู่ตลอด ดังนั้น ลูกน้องและคนสนิทในที่ทำงานของเธอ ไม่มีใครไม่รู้ว่าเธอมีหลานชายคนหนึ่งชื่อออกัส

จากนี้ไป จะไม่มีคนที่คอยพร่ำบ่นเขาเหมือนเด็ก เอาใจเขา และน้อยใจเขาที่ไม่ยอมไปหาอีกต่อไปแล้ว

ขอแค่เขาพูดอ้อนเอาใจ และพูดเพราะๆ เธอก็จะดีใจจนลืมทุกอย่าง ยิ้มแย้มเบิกบาน และร่าเริงแจ่มใส

คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ได้จากเขาไปแล้ว

มือใหญ่ยื่นเข้าไปในโลงเย็น ออกัสลูบไปที่ใบหน้าของเธอ และมือของเธออย่างแผ่วเบา ร่างทั้งร่างของเขาทั้งตึงและเกร็ง เส้นเลือดที่หลังมือปูดนูนชัด แต่กลับไม่กล้าออกแรงมากนัก เขากลัวจะทำเธอเจ็บ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า เธอจะด่วนจากเขาไปกะทันหันแบบนี้ หากเป็นไปได้ ในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้มากกว่านี้

ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ มือใหญ่ของเขาขยับ หยิบรูปถ่ายออกจากกระเป๋าสตางค์ เป็นรูปของซาราง

“เมื่อก่อนคุณยายเอาแต่บ่นว่าอยากได้เหลนชาย เหลนสาว นี่ครับรูปของเหลนสาว คุณหญิงมัทนา เหลนสาวของคุณยายจะงอนที่ไม่ยอมซื้อขนมให้แกกินนะครับ……”

แต่ว่า ในตอนนี้เธอไม่ได้ยิน และมองไม่เห็นมันอีกแล้ว……

เมื่อก่อน เราเอาแต่คิดว่าจะมีคนคนหนึ่งอยู่เคียงข้างเราไปตลอด ขอแค่เราหันหลังกลับ ก็จะเห็นคนคนนั้นยิ้มให้และมองดูเราอยู่

แต่ว่า เรากลับลืมว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอน ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราไปตลอด เขาก็เจ็บป่วยได้ เหงาได้ และแก่จนตายจากได้

ที่ผ่านมา หัวหน้ามัทนาไม่เคยได้เห็นหน้าตาของเหลนสาวที่เขาโหยหาคนนี้เลยสักครั้งว่าเธอจะมีหน้าตายังไง……

“คุณหญิงมัทนา ฟังให้ดี และจำไว้ด้วย เหลนสาวของคุณชื่อซาราง เธอชื่อซาราง……”

ไม่สามารถให้เธอได้เจอกับซาราง และไม่สามารถให้ซารางได้เจอเธอ นี่ถือเป็นความเสียใจและรู้สึกผิดอันใหญ่หลวงของเขา

ร่างกายเธอเย็นมาก อันที่จริงแล้ว เธอกลัวความหนาวเย็นที่สุด ฤดูหนาวมือและเท้าของเธอจะเย็นราวกับน้ำแข็ง เมื่อก่อนก็มักจะให้ความอบอุ่นกับเธอ แต่ตอนนี้ เขาอยากจะให้ ก็ทำให้เธอไม่ได้แล้ว

หยิบมือถือออกมา เขากดโทรออกโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง เชอร์รีนกำลังนอนหลับอยู่ เสียงโทรศัพท์ปลุกเธอให้ตื่น เธอพลิกตัว หยิบโทรศัพท์มา หมายเลขที่ขึ้นตรงหน้าจอ เป็นเลขหมายที่เธอจำมันได้ขึ้นใจ

ขบริมฝีปาก เธอคิดว่าเขาคงบ้าไปแล้ว เขาหายตัวไป และทำไมดึกดื่นเที่ยงคืน เวลาตีสองแบบนี้ถึงได้โทรหาเธอ ?

“ออกัส คุณบ้าไปแล้วจริงๆหรือไง！” กดรับสาย น้ำเสียงของเธอหงุดหงิด

ปลายสายเงียบมาก ไม่มีเสียงอะไรเลย เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ และไม่มีเสียงใดๆ

ตามสัญชาตญาณ เธอรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ ขมวดคิ้ว และพูดเสียงเบา“ออกัส！”

“……”

“ออกัส！”

“……”

“ออกัสตอบสิ ถ้าคุณไม่พูด ฉันจะวางสายแล้วนะ ！”