ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 235

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน ความผิดครึ่งหนึ่งมันมาจากคุณ และความผิดอีกครึ่งหนึ่งมันเป็นเพราะฉัน ……”

เมื่อสี่ปีก่อน เขาและเธอต่างก็มีคนผิด คนที่เขารักในตอนนั้นคือหยาดฝน ตาชั่งของความลำเอียงทุกอย่าง ก็จึงย่อมตกไปอยู่ข้างหยาดฝน

ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หรือเมื่อไหร่ คนที่เขานึกถึงเป็นคนแรกก็คือหยาดฝน ยืนอยู่ในตำแหน่งของเขามันก็ถือเป็นเรื่องปรกติ และเธอก็ผิดที่มีเหตุผลเกินไป ดื้อรั้นเกินไป ไม่พูดความรู้สึกที่แท้จริงในใจตัวเองออกมา

มองดูเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขาโอบร่างเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เกยคางแนบชิดไปกับเส้นผมที่หอมกรุ่น ถอนหายใจเสียงเบา“ อย่าเอาความผิดทุกอย่างมาลงที่ตัวเองเลย เพราะผมมันโง่เอง ตอนนั้นไม่ทันได้รู้ใจตัวเองให้เร็วกว่านี้ ”

“ไปเถอะ ผมจะส่งคุณกลับบ้าน”ออกัสกอดเธอให้แน่นขึ้นอีก ริมฝีปากบางกดลงมา แล้วจูบไปยังติ่งหูที่อ่อนไหวของเธอ

เมื่อเดินมาถึงที่บ้านพักคอนโด เขายืนนิ่ง ท่อนแขนแกร่งก็โอบรัดรอบเอวคอดกิ่วของเธอ จ้องมองดูเธออย่างลึกซึ้ง ถอนหายใจเบา“อยากจะขึ้นไปข้างบนกับคุณจังเลย ……”

มุมปากเชอร์รีนยกหยักขึ้น ยิ้มอย่างแผ่วเบา จัดเนกไทบนเสื้อของเขาให้เข้าที่ “คุณยังไม่ควรขึ้นไปในตอนนี้ ”

“ผมรู้ ถ้าหากพวกท่านถามอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องของเรา คุณก็พูดบ่ายเบี่ยง แล้วผมจะเป็นคนตอบคำถามทั้งหมดเอง และถ้าหากเขาถามเกิดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนขึ้นแล้วทำไมยังจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีก คุณก็พยายามพูดให้ผมดูดี ว่าผมรักและผมจริงใจ กล้ายืนหยัดเพื่อสิ่งที่ถูกต้อง คำพูดอะไรที่นึกขึ้นมาได้ คุณก็พูดมันออกมาให้หมด……”ออกัสพูด ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

ดวงตาไหวสั่นเล็กน้อย เธอเลิกคิ้วขึ้น“นี่คุณ——”

“เพื่อภาพลักษณ์ที่ดีของผม……”ดวงตาของเขาสั่นไหว ยอมรับอย่างจนใจ“ภาพลักษณ์เมื่อสี่ปีก่อนได้ถูกทำลายลงไปหมดแล้ว ตอนนี้หากยังไม่สร้างภาพลักษณ์ให้ดีขึ้น ถึงตอนนั้นจะขอลูกสาวของเขาได้ยังไง ？”

“ภาพลักษณ์ของตัวเองก็ไปจัดการเอาเอง” รอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้นอีก

“คุณเป็นครู มีทักษะในการพูด พูดจาคล่องแคล่วโน้มน้าวเก่ง คำขอนี้ ไม่เหลือบ่ากว่าแรงคุณหรอก ……”

เชอร์รีนรู้สึกตลก“ ความรู้สึกในการเป็นครูของฉันสำหรับคุณแล้วมันมีประโยชน์แบบนี้เองเหรอ？”

ออกัสลูบเบาๆไปที่ศีรษะของเธอ ดวงตาที่ลุ่มลึกฉายรอยยิ้มจัดเจน “ ผมเป็นผู้ชายของคุณ ตอนนี้มีภาพลักษณ์ที่ไม่ดี คุณจะไม่ช่วยผมรักษามันหน่อยเหรอ คุณครูเชอร์รีน รบกวนด้วยนะครับ ……”

เธอย่นคิ้ว อดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่ และดวงตาที่ร้อนแรงของเขาก็จ้องมองเธอ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน ข้อมือใหญ่บีบไปที่คางของเธอ เชยมันขึ้นอย่างเอาแต่ใจ วินาทีต่อมา ก็กดจูบลงไปโดยไม่ให้มีคำอธิบายอะไร

ผ่านไปสักพัก เขาจึงถอนริมฝีปากออก หน้าอกกระเพื่อมไหวเล็กน้อย ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดออกทางจมูก มือหนาประคองใบหน้าเรียวสวยของเธอ หน้าผากของทั้งสองคนชนกัน กัดไปที่ปลายจมูกของเธอเบาๆ “ ขึ้นไปเถอะ……”

“ค่ะ ”เชอร์รีนก้าวถอยหลังออกจากอ้อมกอดของเขา“คุณเองก็กลับไปได้แล้ว ”

“ให้คุณขึ้นไปก่อน แล้วผมค่อยไป……” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของเขาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองที่มันเร่าร้อนและดิบเถื่อน แม้จะเป็นเพียงการจากกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ยังอาลัยอาวรณ์ได้ขนาดนี้ อยากจะมัดเธอให้ผูกติดกับตัวเองไว้อยู่ตลอดเวลา ไปไหนก็ไปด้วยกันทุกที่

เหมือนเด็กหนุ่มในวัยกลัดมัน ที่เพิ่งจะมีความรักในครั้งแรก ยากเกินถอนตัว พอคิดว่าจะต้องแยกจาก ก็รู้สึกราวกับทุกอย่างมันว่างเปล่า

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นใจ เธอพยักหน้า หันหลัง แล้วเดินขึ้นชั้นบนไป จนใกล้จะถึงทางเดินบริเวณชั้นสอง ก็ยังเห็นเขายืนอยู่ที่เดิม ส่งยิ้ม แล้วโบกมือให้เขา เพื่อส่งสัญญาณให้เขากลับไปได้แล้ว

ริมฝีปากออกัสยกหยัก ยังไม่คิดจะจากไป ยืนไขว้ขา พิงอยู่กับตัวรถ มองดูแผ่นหลังของเธอ

หมดหนทาง เชอร์รีนก็มองมาที่เขาอีกครั้ง เดินต่อไปเรื่อยๆ จนร่างเธอหายลับตาไป ออกัสจึงละสายตาออก เดินขึ้นรถ แล้วจากไป ใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนสายลมเย็นสดชื่นของฤดูใบไม้ผลิ

เมื่อเชอร์รีนกลับมาถึงที่ห้อง กนกอรกับจักรกฤษกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ทำตัวไม่ถูก เธอพูดเสียงเบา “พ่อค่ะแม่ค่ะ”