ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 236

หัสดินกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา เงยหน้าขึ้น“ พวกนายคืนดีกันแล้วเหรอ ？”

ขี้เกียจจะสนใจพวกเขา ออกัสให้คนใช้ช่วยเก็บกระเป๋า ครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องตามไปอเมริกาด้วย

รู้สึกเบื่อหน่าย สายตาของดนัยมองไปยังหัสดิน ไอเพื่อนคนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่ ตั้งแต่ที่เข้ามาในบ้านพัก ก็เอาแต่สนใจมือถือ ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว เขายังไม่ยอมหยุดเลย

ลุกขึ้น เขาเอนตัวเข้าหา สายตามองดูการกระทำของเขา หัสดินเร็วกว่า เพียงพริบตาก็ลบสิ่งที่ดูอยู่นั้นออกทันที

ในจังหวะที่ดนัยมองไป เขาก็กำลังเล่น WeChatอยู่

“นี่นายเริ่มเล่นWeChatตั้งแต่เมื่อไร โหลดแอปWeChatด้วย ดูไม่เหมือนคุณชายหัสดินเอาซะเลย”

ดวงตาคมของหัสดินก็ช้อนมองขึ้น ยักไหล่ให้“เพิ่งรู้ตอนนี้ ว่าการเล่นWeChatมันก็สนุกเหมือนกัน ไม่เลวดี”

“แต่นี่นายเปลี่ยนโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”ดนัยคว้ามันมาจากมือของเขา กดเล่นมันตามแต่ใจ“เมื่อก่อนหน้าจอล็อกของนายไม่ใช่รูปของยู่ยี่เหรอ ? ตอนนี้ทำไมถึงเป็นรูปวิวธรรมชาติไปได้ ? ฉันจำได้ว่านายมันเป็นพวกเสือหิวมาตลอด ตอนนี้ทำไมถึงเปลี่ยนความชอบไปได้ ? พูดไปพูดมา วิวนี้ทำไมถึงได้ดูคุ้นจัง ? เมืองจัสมิน？”

ตรอกเก่า บ้านโบราณ และลำน้ำ ต้นไม้เขียวขจี กลิ่นอายโบราณ

ตะวันตกดิน ก่อเกิดเป็นเงา เลือนราง และยังมีอีกเงา เงานั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่ง ดูไม่ออกว่ามันคือรูปอะไร

คว้าโทรศัพท์คืนอย่างไม่สบอารมณ์ หัสดินพูดอย่างเย็นชา“ ขอแค่เป็นบ้านเก่าสไตล์โบราณ ในสายตาของนายก็คือเมืองจัสมินหมดเลยหรือไง นี่มันเมืองเยลโล่ชัดๆ”

“เมืองเยลโล่？มณฑลไหนเมืองไหน ? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน？”ดนัยไม่เคยรู้มาก่อน ว่าหัสดินก็มีความสนใจในสถานที่แบบนี้ และไปศึกษาค้นคว้า

“มณฑลเซนาเมืองเยลโล่……”พูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย หัสดินยังคงไถเล่นมือถือต่อ เมื่อได้ยินเสียงสั่น เขาก็ลุกขึ้น นั่งลงที่ข้างๆ และกดเล่นมันต่อ

“ฉันง่วงมาก ขอฉันนอนพักที่นี่หน่อย จะไปแล้วอย่าลืมเรียกฉันด้วย คืนนี้กลับไปคงน่าจะไม่ได้นอน……”

ดนัยเพิ่งจะล้มตัวลงนอน ออกัสก็เดินเข้ามา ขายาวๆของเขาก็เตะไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่รีบร้อน“กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเลย นายด้วย ไปเล่นโทรศัพท์ที่บ้านตัวเองเลยไป ”

จำต้องลุกขึ้น ดนัยส่ายหัว จิบไวน์ไปอึกหนึ่ง “ไม่รู้ว่ากลับไปแล้ว ศึกสงครามที่ไร้ควันจะหยุดไปแล้วหรือยัง ”

“นาโนเธอไม่ได้มีปากมีเสียงกับแม่นายไม่ใช่เหรอ？”

“ใช่ เธอไม่ทะเลาะกับแม่ฉันหรอก โดยทั่วไปแล้ว หลังจากที่เธอรองรับอารมณ์จากแม่ฉัน เธอก็จะมาระบายลงกับฉันทั้งหมด ตอนนี้ฉันเป็นเหมือนกระสอบทราย จิ๊ๆชีวิตทำไมมันช่างยากอย่างนี้……”

ออกัสไม่อยากได้ยินชีวิตครอบครัวของเขา เชิญทั้งสองคนออกจากบ้านพักไปทันที

“ไปดื่มกันต่ออีกแก้วไหม？”ดนัยเดินชนไหล่ของหัสดิน เงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวของหัสดินหลุบลงอย่างเกียจคร้าน“นายกลับไปเป็นกระสอบทรายให้เมียนายเถอะ ฉันยังมีที่ให้ต้องไปต่อ ”

ดนัยพูดติดตลก“ซุกกิ๊กเอาไว้ที่ไหนหรือเปล่า？”

ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่สีหน้าของหัสดินก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เพียงไม่กี่วินาที ก็กลับเป็นปรกติ และดนัยก็ไม่ได้สนใจมันอีก

“ซุกบ้าซุกบออะไรล่ะ รีบกลับไปได้แล้ว ฉันไปล่ะ……”

......

สองวันต่อมา

ไม่สามารถซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวกับองค์ชายได้ แต่เป็นเที่ยวบินในตอนเที่ยง มือข้างหนึ่งของเธอจูงมือซาราง และอีกข้างก็ลากกระเป๋าเดินทาง

กนกอรกับจักรกฤษก็ยืนยันจะมาส่งที่สนามบินให้ได้ และต่างพากันเป็นกังวลกลัวว่าซารางไปอเมริกาแล้วจะปรับตัวไม่ได้

เชอร์รีนรู้สึกจนปัญญาและรู้สึกปวดหัว ตอนนี้ยังไม่ถึงอเมริกาเลย พวกเขาก็พากันเป็นกังวลจนแทบบ้า

“ไม่ว่ายังไง หากซารางรู้สึกไม่สบาย แกต้องส่งซารางกลับมาก่อนนะ จากนั้นค่อยกลับไปใหม่ ได้ยินไหม？”กนกอรพูดกำชับอย่างเป็นกังวล “อย่าห่วงแต่จะประหยัดค่าตั๋วเครื่องบิน จนให้หลานสาวของฉันต้องทรมาน”

“ทราบแล้วค่ะทราบแล้ว หนูรู้แล้ว！”เชอร์รีนรับคำทันที ฟังคำพูดนี้มาตลอดทาง ฟังจนเธอหูชาไปหมดแล้ว

อุ้มซารางอยู่กันสักพัก รอจนได้เวลาขึ้นเครื่อง ทั้งสองก็จึงจากไปในที่สุด

เสียงตามสายเรียกให้เช็กอินได้ เชอร์รีนหันหลัง กำลังจะจูงซารางเดินไป จู่ๆก็ถูกดึงอย่างแรง จากนั้นก็ถูกดันไปชิดกับเสา ไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากก็ประกบลงมา

ดวงตากลมของซารางกะพริบปริบๆ ยืนกัดนิ้ว แล้วปิดตาอย่างเขินอาย

ราวกับจูบไปเท่าไรก็ไม่พอ ออกัสกดร่างเธอแน่นชิดไปกับเสา ลิ้มรสที่หอมหวานของเธออย่างเอาแต่ใจ

อบๆนั้นมีผู้โดยสารเดินไปมาอยู่เต็มไปหมด ที่สังเกตเห็นภาพนี้ได้ ต่างก็พากันหันมอง

เชอร์รีนได้สติ ก็ดิ้นแล้วทุบตีไปที่หน้าอกของเขา ใบหน้าเห่อร้อน“ นี่ต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้ ซารางก็ยังคง พ่อกับแม่ของฉันก็ยังไปได้ไม่ไกล คุณลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เขาถอยออก แต่ก็ยังไม่ปล่อยเธอ สองมือวางไปยังด้านข้างของเชอร์รีน จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น ราวกับจะมองเธอให้พรุน

เมื่อถูกจ้องมองแบบนี้ เชอร์รีนก็หน้าดำหน้าแดง ขมวดคิ้ว คำพูดแกล้งทำเป็นโกรธเล็กน้อย “คุณอย่าจ้องมองกันแบบนี้ได้ไหม ? มองจนฉันต้องหาที่หลบแล้วนะ ”

ดวงตาที่ลึกล้ำราวกับถูกสาดด้วยหมึก ทอแสงเจิดจ้า ยกยิ้ม ร่างที่สูงโปร่งของออกัสโน้มตัวลงเล็กน้อย กัดไปที่ริมฝีปากของเธอทีหนึ่ง