ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 237

คิ้วที่เรียวยาวของออกัสก็เลิกขึ้น มีความประหลาดใจและคาดไม่ถึงเล็กน้อย “คุณรู้จักเหรอ ？”

“พี่ชายฉันกับพ่อฉันชอบดู NBA มาก ฉันก็เคยดูอยู่บ้าง รู้จักอยู่แค่ไม่กี่คน นั้นคนนั้น เวด” นิ้วที่เรียวยาวของเธอชี้ไปข้างหน้า

เขาโอบเธอไว้ในอ้อมแขน“ รู้จักไม่น้อยเหมือนกันนะ……”

ตอนนี้เชอร์รีนก็มีความสนใจมากขึ้น “ จบเกมการแข่งขันแล้ว ไปขอลายเซ็นกับพวกเขาได้ไหม？”

“คุณอยากได้เหรอ ?”เขาหรี่ตาลง

“เอากลับไปฝากพี่ฉันกับพ่อไง นักบาสที่พวกเขาชื่นชอบ”เธอตอบมันอย่างหน้าตาเฉย

ได้ยินดังนั้น แววตาของออกัสฉายรอยยิ้ม ตอบกลับเธอทันควัน “ได้สิ”

เธอยิ้มอย่างมีความสุข ในตอนท้าย ก็พูดอีกประโยคหนึ่งว่า“ ให้ฉันด้วยอีกใบหนึ่ง ”

เสียงของชายหนุ่มก็ทุ้มต่ำ เห็นชัดว่าไม่พอใจ“ คุณจะเอาไปทำอะไร ？”

เขาพูดแบบคนปรกติไม่ได้หรือไง ? แค่อ้าปากก็ทำเอาคนอื่นไม่กล้ามองตรงๆ！

ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน เขาทำเสียงให้อ่อนลง ชิดไปที่ติ่งหูเธอแล้วพูดกระเซ้าแหย่เย้าว่า“ที่รัก เปลี่ยนเป็นของผมแทนได้ไหม ? ทั้งตัว หรือครึ่งตัว เปลือยกาย หรือเปลือยครึ่งท่อน ขอแค่คุณต้องการ กี่ใบ มุมไหนก็ไม่ใช่ปัญหา……”

ช่างเหลือทนจริงๆ แก้มเชอร์รีนเห่อร้อน ทุบไปที่หน้าอกของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่มุมปากกับยกยิ้ม“ งั้นไม่สู้เอารูปของเดวิด เบคแคม มาติดดีกว่า”

“คุณรอเลย รอดูว่ากลับไปแล้วผมจะจัดการคุณยังไง……”เขาเชยคางเธอขึ้น จูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างดุเดือด แววตาแฝงไปด้วยอารมณ์หึงหวง ลึกซึ้งและเร่าร้อน

หลังจากดูการแข่งบาสเกตบอลจบก็กลับมาที่คฤหาสน์ ออกัสก็เพิ่งจะมารู้สึกตัวว่าทรงผมของตัวเองถูกมัดกันจนยุ่งเหยิงไปหมด ตรงกลางศีรษะยังถูกมัดขึ้นเป็นจุกอยู่จุกหนึ่ง ซึ่งดูโดนเด่นเป็นพิเศษ

และจากสนามบาสจนถึงคฤหาสน์เขากลับมาด้วยสภาพแบบนี้ ระหว่างนั้นยังได้แวะที่ซูเปอร์มาร์เก็ต และร้านอาหารด้วย จะมีกี่คนที่ได้เห็นรูปลักษณ์อันทรงเกียรติของเขาแบบนี้กัน ?

โดยทันที ใบหน้าของชายหนุ่มก็ดำขลับ ซารางตระหนักรู้ตัวได้ในทัน รีบไปหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเชอร์รีน แล้วหัวเราะคิกคัก

กลั้นมาตลอดทาง กลั้นจนรู้สึกอึดอัดไปหมด ในที่สุดเชอร์รีนก็หลุดขำพรืดออกมา จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ

ออกัสจ้องมองไปที่คนทั้งสองคนอย่างสงบไม่ไหวติง อุ้มซารางขึ้นก่อนแล้ววางลงบนเตียง กลั่นแกล้งรังแกไปยกหนึ่ง จากนั้นก็ถึงคิวของเชอร์รีน

ภายในห้อง มีเสียงหัวเราะดังอย่างต่อเนื่อง และดังอยู่นาน จนในที่สุดก็เงียบเสียงลง

สามคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ซารางนอนตรงกลาง เชอร์รีนอยู่ฝั่งซ้าย และออกัสอยู่ทางขวา

“มา มานอนกับแด๊ดดี้……”ออกัสเปลี่ยนเรื่อง แล้วกอดซารางไว้แนบอก

นอนลงไป ใบหน้าซารางเต็มไปด้วยความรังเกียจ“แด๊ดดี้มันแข็ง ไม่นิ่มเหมือนหม่ามี๊เลย หนูจะนอนกับหม่ามี๊”

เห็นเพียง ร่างเล็กปีนลงจากอกของเขา จากนั้นก็ซุกไปที่อกของเชอร์รีน โอบไปที่เอวของเธอ ปากเล็กพึมพำ“ หม่ามี๊หอมที่สุด ！”

มองดูภาพตรงหน้า นัยน์ตาดำขลับของออกัสก็หลุบลง สิ่งที่ไม่ได้ระบายออกก็ยิ่งอัดอั้นและอึดอัดมากขึ้นไปอีก

มือใหญ่ขยับ เขาก็สัมผัสไปที่เอวบางของเธอ เชอร์รีนถลึงตามองเขา เพื่อเป็นสัญญาณเตือน ว่าเขาลองกล้าขยับดู

ยกมือแตะไปที่จมูก ชายหนุ่มจำต้องถอนมือออก

“กลับไปนอนที่ห้องของคุณ”ยกเท้าขึ้น แล้วสะกิดไปที่ขาของเขาเบาๆ

ดวงตาหลุกหลิกเล็กน้อย ชายหนุ่มทำราวกับไม่ได้ยิน หันหลัง แผ่นหลังกว้างปรากฏขึ้นตรงหน้า จากนั้นก็ผล็อยหลับไป ลูกสาวของเขาช่างรู้เวลาตื่นจริงๆ！

อันธพาล！เชอร์รีนทำอะไรเขาไม่ได้ ก็จึงไม่สนใจเขาอีก ตบไปที่หลังของซารางเบาๆ เขาหลับสนิท สาเหตุอาจเป็นเพราะเหนื่อยมากจริงๆ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอเองก็ผล็อยหลับไปด้วยเช่นกัน

ภายในห้องก็เงียบสงบทันที ค่อยๆลืมตาดู ออกัสตะแคงข้าง มือที่เรียวยาวปัดปอยผมที่กระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าทัดไปที่หลังหูของเธอ จูบไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ จากนั้นก็จูบไปที่แก้มอมชมพูของซาราง

ตามมาด้วยการหยัดกายลุกขึ้น เขาเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยเสียงเบา และชำระร่างกายด้วยน้ำเย็น

ได้รับการดูแลจากผู้ชำนาญการ ดังนั้นขาขององค์ชายก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ขาทั้งสองก็มีความรู้สึก และสามารถยืนได้เป็นเวลาหนึ่งนาที

เขาปรับตัวได้กับการใช้ชีวิตในอเมริกา ไม่มีผลกระทบอะไร ซึ่งมันทำให้เชอร์รีนเบาใจได้อย่างมาก

“พาซารางกลับไปได้แล้ว” องค์ชายพูดด้วยรอยยิ้ม“ ฉันว่าแม่สาวน้อยคงเบื่อที่จะกินแฮมเบอร์เกอร์แล้ว”

“คุณล่ะ？”สายตาเชอร์รีนมองตรงมาที่เขา

“รอขาของผมหายดีก็ย่อมต้องกลับเมืองs งานของผมอยู่ที่เมืองsนะ ยังไงก็ต้องกลับไปที่นั่น อีกอย่าง ที่นี่ก็มีแต่ผู้ดูแลที่เป็นมืออาชีพ คุณยังจะกังวลอะไรอีก ? กลับไปเถอะ กลับไปใช้ชีวิตที่มีความสุขกับเขา ”

อะไรที่มันไม่ใช่ของตัวเอง ยังไงมันก็ไม่มีวันใช่ รอยยิ้มบนใบหน้าขององค์ชายความขมขื่นค่อยๆลดลงไปแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปก่อนนะ ถ้าคุณกลับไปเมืองsแล้วอย่าลืมโทรหาฉันล่ะ” อันที่จริง ก็เป็นอย่างที่องค์ชายพูด เธออยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

“ได้”องค์ชายยังคงยิ้มให้

ค่ำคืนของลอสแอนเจลิส นั้นสวยงาม แสงไฟสว่างไสว หลังจากได้ซึมซับบรรยากาศของช่วงค่ำคืนไปแล้ว ทั้งสามคนก็เดินทางกลับเมืองS

“กลับไปที่คอนโดผมก่อนแล้วกัน……”เขาหยิบกระเป๋าเดินทางในมือของเธอมา จ้องมาเธอ แล้วจึงพูดขึ้น

เชอร์รีนส่ายหัว“ฉันพาซารางกลับไปก่อนดีกว่า”

“ไปพักที่คอนโดผมสักสองสามวันเถอะนะ พวกท่านไม่รู้สักหน่อยมาคุณกลับมาวันนี้ ไม่ใช่เหรอ ? ”มือใหญ่ของออกัสรวบไปที่เอวบางของเธออย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากบางถอนหายใจออกมาเบาๆ