ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 253

เชอร์รีนส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ความห่อเหี่ยวใจในวันนี้จางหายไปไม่น้อย เธอรู้สึกสบายตัวสบายใจมากขึ้น

พวกเขาไม่ได้คุยกันแค่แป๊บเดียวเท่านั้น คุยมาจากห้องทำงานไปถึงหน้าประตูโรงเรียน และวางสายอีกทีก็หลังจากโบกรถได้แล้ว

เพราะกนกอรมารับซารางกลับบ้านแล้ว เธอจึงกลับบ้านได้เลย เธอขังตัวเองอยู่ในห้อง คิดวนไปมาว่าตัวเองควรทำเช่นไรถึงจะถูก

คิดใคร่ครวญสักพัก เธอก็ตัดสินใจได้ เธอโทรหาสิงหาเพื่อนัดเจอกันด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

สถานที่นัดเจอกันไม่ได้ห่างจากบ้านมากนัก เชอร์รีนไปถึงก็เห็นสิงหานั่งเคียงข้างกับวินดา เธอเข้าไปนั่งตรงข้ามพวกเขา

“เชอร์รีนนัดพวกเราออกมาเจอกันตอนดึกอย่างนี้ เพราะคิดดีแล้วใช่ไหม?” สิงหาเอ่ยปากถาม

เชอร์รีนพยักหน้าอย่างเฉยเมย พลางกวาดสายตาผ่านตัววินดาอย่างราบเรียบ สีหน้าเธอนิ่งสงบมาก ไม่มีความตื่นเต้นหรือปีติยินดีอะไร

“ให้หนูบริจาคไขกระดูกก็ได้ แต่มีเงื่อนไขที่พวกคุณต้องรับปากหนูหนึ่งข้อค่ะ”

ใบหน้าสิงหาเผยความรื่นรมย์ เอ่ยปากว่า“หนูบอกมาได้เลย”

“หลังบริจาคไขกระดูกแล้ว หนูกับเธอไม่เกี่ยวข้องกันอีก และไม่บอกคนอื่นเรื่องความสัมพันธ์ของหนูกับเธอด้วย อย่างที่คุณลุงบอก เธอให้ชีวิตหนู หนูก็คืนไขกระดูกให้หนึ่งครั้ง ว่าไงคะ?”

เชอร์รีนไม่ได้มองวินดาตั้งแต่ต้นยังจบแม้แต่แวบเดียว เพราะไม่มีความจำเป็นต้องมอง

สาเหตุที่เธอรับปากสิงหา ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนดี มีความเมตตา แต่เป็นเพราะวินดาคลอดเธอ เคยรู้สึกเจ็บปวดจากการคลอดเธอ การที่เธอยอมมอบไขกระดูกให้เพราะต้องการจะตัดขาดความสัมพันธ์สิ่งเดียวที่มีอยู่ให้หมดสิ้นไป

วินดาให้ชีวิตเธอ เธอก็จะคืนชีวิตให้อีกฝ่าย หลังจากนั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

สิงหามองวินดาด้วยรอยยิ้มเจือจางมุมปาก ส่วนวินดามีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ไม่ได้มีคลื่นอารมณ์มากนัก ได้”

“ดีเลยค่ะ วันหลังถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องโทรหาหนูนะคะ หนูไม่อยากเห็นพวกคุณโทรมา หวังว่าจะได้ร่วมมือกันอย่างมีความสุขนะคะ”

เมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ เชอร์รีนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปโดยไม่ชายตามองทั้งสองคน

วินดายิ้ม เธอกับพ่อของเธอทั้งเย็นชาและกระด้างกระเดื่องเหมือนกันทั้งคู่

เชอร์รีนไม่ได้ปรึกษาหารือเรื่องการปลูกถ่ายไขกระดูกกับกนกอรและจักรกฤษ เพราะเธอคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องปรึกษา เธอสามารถตัดสินใจเองได้

หลังปลูกถ่ายไขกระดูกเสร็จก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้า แล้วทำไมจะต้องทำให้พวกท่านที่ชุบเลี้ยงชีวิตตนมาต้องเป็นห่วงด้วย？

ยิ่งออกัสแล้ว เธอยิ่งไม่อาจเปิดปากพูดได้ ปกติเธอเป็นคนเก็บคำพูดไม่เป็น ทว่าเรื่องความสัมพันธ์ของวินดากับสิงหา เธอยากจะปริปาก

รอให้เธอคิดหาวิธีพูดได้แล้วค่อยบอกอีกฝ่ายจะดีกว่า

เพราะถึงอย่างไรสิงหาก็เป็นพ่อของออกัส ไม่ใช่คนอื่นคนไกล……

เชอร์รีนรู้สึกสะอิดสะเอียนเมื่อนึกถึงพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ขยะแขยงสุดๆ หากออกัสรู้เรื่องนี้แล้วจะทำอย่างไรกันนะ？

......

สุนันท์รู้สึกช่วงนี้สิงหาไม่เคยอยู่บ้านเลย เอาแต่ออกไปด้านนอกทุกวัน

เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะมีงานในเมืองSให้ยุ่งอะไรกันนักหนา？ถึงจะจำเป็นต้องทำ จำเป็นต้องสร้างปฏิสัมพันธ์อันดีงามกับบุคคลสำคัญในเมืองS ทว่าก็ไม่จำเป็นต้องออกไปตีสนิททุกวันหรอกมั้ง ไม่ใช่เหรอ？

อยู่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์คนเดียวมันน่าเบื่อเหลือเกิน ไม่รู้ว่าควรไปไหนดี ทันใดนั้นไม่รู้เพราะเหตุใด เธอถึงอยากไปดูผู้หญิงคนนั้นที่โรงพยาบาลวินดา