ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 263

“สำหรับผม คุณไม่ต้องกังวล และก็ไม่ต้องคิดมาก ยิ่งไปต้องไปเรียบเรียงภาษา เข้าใจไหม？พวกเราเป็นคนที่ใกล้ชิดกันที่สุด ต่อหน้าผม คุณไม่ต้องรักษาสติ ความเจ๋ง เหมือนกับเมื่อกี๊ ที่ขี้งอน จนตัวเองยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ว่าคุณเป็นแบบไหน ผมก็ชอบคุณ เข้าใจไหม？”

เธอพยักหน้า ตอนนี้เขารู้ความจริงแล้ว เธอกลับรู้สึกโล่งอก：“แต่ว่า ต่อไปไม่ว่าเรื่องอะไร คุณห้ามปิดบังฉันนะ！”

แน่นอนว่าออกัสไม่ยอมแน่ สายตาลึกซึ้งนั้นหรี่ลงเล็กน้อย พูดเงื่อนไขกับเธอ：“เงื่อนไขนั้นต้องซึ่งกันและกัน แค่ฝ่ายเดียวไม่ได้……”

“โอเค แล้วก็ขอโทษด้วย เมื่อกี๊ฉันพูดเหลวไหล คุณอย่าใส่ใจนะ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองพูดไปแบบนั้น——”

แน่นอน ไม่รอให้เธอพูดจบ ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มก็เอนตัวลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางๆกัดไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ จูบลงไป กลืนทุกลมหายใจและคำพูดของเธอ ไปหมด

คนตั้งท้องเป็นอย่างที่ดนัยบอกจริงๆด้วย บางครั้ง ก็จะอารมณ์แปรปรวนกันไป

ดูเหมือนว่า เขาต้องหาหนังสือของคนตั้งครรภ์สักสองสามเล่มมาอ่านซะแล้ว

สิงหากลับมาที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ สุนันท์ไม่อยู่ มีแต่คนใช้อยู่

เขาโทรหาป้าบัวล่วงหน้า ได้ยินป้าบัวบอกว่าเธอไม่อยู่ เขาถึงกลับมา ตอนนี้ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ระหว่างเขาทั้งสองคนอย่าได้เจอกันเลย

และอีกอย่าง ก็ไม่จำเป็นต้องเจอกันด้วย เขากลับมา ก็แค่เอาของที่เป็นของเขาทั้งหมดไปก็เท่านั้น

เขาไม่ได้ไปที่ห้อง แต่ไปที่ห้องทำงานโดยตรง ของในห้องทำงานสำหรับเขาแล้ว ล้วนแต่สำคัญที่สุด

เอกสาร ปากกา ที่ควรเอาไปเขาก็ไม่ทิ้งไว้เหมือนกัน หยิบกุญแจออกมา แล้วเปิดลิ้นชักชั้นสุดท้ายออก

ลิ้นชักชั้นสุดท้ายนั้นวางโบราณวัตถุที่แม่เขาทิ้งไว้ก่อนเสีย ทั้งหมดใส่อยู่ในชั้นนั้น นับดูอย่างละเอียดแล้ว มีที่ไม่ได้เปิดมาสิบกว่าปีแล้วด้วย

นาฬิกา ที่คาดผม กำไล สิงหาเอาของพวกนั้นออกมาทั้งหมด แล้วใส่ในกระเป๋าเช่นกัน

จากนั้น เขาจะปิดลิ้นชัก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีของติดอยู่ในลิ้นชัก ปิดไม่ได้เลย

สิงหาขมวดคิ้ว ยื่นมือเข้าไป แตะตรงปลายสุดลิ้นชัก ก็พบว่ามีบางอย่างติดอยู่ที่นั่นจริงๆ กลมๆ เรียบๆ

เป็นอะไรกันแน่นะ？

เขานั่งลงไปที่พื้น พร้อมกับความสงสัย ใช้เวลาอยู่นานมาก แรงขนาดใหญ่ ถึงเอาของชิ้นเล็กนั้นออกมาได้

แบมือออก เมื่อแหวนเพชรหยกสีเขียวนั้นเข้าสู่สายตา สิงหากลับตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แล้วก็ตะลึงอยู่ตรงนั้น……

แหวนเพชรหยกวงนี้เหมือนกันเลยกับ วงนั้นที่เห็นซารางสวมที่คอในโรงพยาบาล ……

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ กำแหวนเพชรหยกไว้ แล้วเข้าสู่ความคิด

ตอนนั้น เขายังไม่แต่งงาน และก็ยังไม่ได้สร้างบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ พบหยาดฝนอยู่ที่หน้าประตู

ตอนนั้นเป็นเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติ หิมะตกหนัก เขาเปิดประตูไป ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ พอก้มหน้าไปที่เท้า ก็มองเห็นเด็ก

ยังอยู่ในผ้าอ้อม และเล็กมากเป็นพิเศษ เหมือนว่าเพิ่งเกิดออกมาไม่นาน หน้าเล็กๆนั้นแดงแข็งไปหมด ร้องไห้ไม่หยุด

รอบๆก็ไม่มีใคร ยิ่งไปกว่านั้นเอาเด็กวางอยู่บนหิมะแบบนี้ เธอจะต้องป่วยแน่

ดังนั้น เขาอุ้มเด็กกลับมาที่บ้าน เปิดผ้าอ้อมออก จึงพบว่าด้านในยังห่อด้วยแหวนเพชรหยกสีเขียววงหนึ่ง

กลับไม่คิดอะไรมาก วางแหวนเพชรหยกกับของโบราณวัตถุของแม่ไว้ด้วยกัน หลายปีนี้ไม่ได้เปิดของโบราณวัตถุพวกนี้เลย และก็ลืมแหวนเพชรหยกอย่างหมดจด

ถ้าวันนี้ไม่ได้กลับมาเอาของออกไป ก็กลัวว่าเขาจะไม่นึกถึงแหวนเพชรหยกวงนี้แล้วแน่ๆ ที่สำคัญคือเวลาผ่านไปนานมากแล้ว เขาลืมไปนานแล้ว

นี่ ถือว่าได้รับมาโดยไม่คาดคิดหรือเปล่า？